ตำหนักม่อหลัน
ถ้าเป็นห้องหนังสือของตำหนักอื่น ช่วงเวลาก่อนจะเลยยามไฮ่คงจะดับเทียนเงียบไร้ความเคลื่อนไหว แต่ภายในตำหนักขององค์รัชทายาทบริเวณชั้นในสุดกลับสว่างไปด้วยไข่มุกราตรีสีเหลืองนวล สาดส่องให้ทั่วทั้งห้องสว่างไสวราวกับยามกลางวันก็ไม่ปาน เวลานี้เจ้าของตำหนักยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ปูด้วยพรมขนสัตว์มูลค่านับคร่าวๆ เทียบเท่ากับทองพันชั่ง แม้ข้อมือจะสะบัดปลายพู่กันเขียนอักษรแต่หูก็ยังสดับรับฟังคำรายงานจากองครักษ์สายสืบ
ความเคลื่อนไหวของแม่ทัพนายกองหรือแม้แต่จวนอัครเสนาบดีที่มีอำนาจเฟยหลงหาได้ใส่ใจไม่ เขาให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวของคนตำหนักเหอฮวาเท่านั้น
“น้องหกของข้าหายป่วยแล้วเช่นนั้นหรือ”
“สายลับของเรารายงานเข้ามาว่า ร่างกายของ องค์ชายหกเป็นปกติแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วข่าวลือในเทียนโจวเล่า”
“เป็นองค์ชายหกที่อยากให้คนเชื่อเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”
“น้องหกของข้าช่างฉลาดล้ำเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าก
