บทที่ 6 แจ้งตำรวจ

998 คำ
ตลอดเวลาที่เขาคนคนนั้นบรรยายสายตาของเขาก็มองมาที่เธอบ่อยจนเพื่อนร่วมชั้นต้องหันมามองตาม ทำเอาพราวฟ้าทำตัวไม่ถูก “ทำไมอาจารย์เอาแต่มองแกอ่ะพราว มีอะไรหรือเปล่า” “นั่นสิ” เธอก้มหน้าลงหลีกหนีสายตาของเขาหลายครั้ง ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งไม่เหมาะสม พลอยจะทำให้คนในชั้นเรียนนินทาได้ สำหรับเธอคงไม่เสียหายแต่เขาเป็นถึงอาจารย์ “วันนี้ผมไม่ได้มาสอนอะไรมากครับ กะจะมาแนะนำคอร์สเอ้าท์ไลน์ตลอดเทอมและก็การตัดเกรด รวมถึงแนะนำตัวเองกับนักศึกษาที่สนใจเลือกผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาทำโปรเจกต์จบครับ” “อุ้ย! ฉันนี่แหละคนแรกที่จะเลือกอาจารย์คนนี้” “เขาน่ากลัวนะ” พราวฟ้าพึมพำออกมาเบา ๆ ไม่คิดว่าคนเป็นเพื่อนจะได้ยิน “น่ากลัว? หึ หน้าหล่อต่างหาก” ไข่มุกว่าเสียร่าเริง ซึ่งพราวฟ้าก็ไม่ได้ตอบอะไร เพื่อนของเธอก็เป็นแบบนี้แหละ “แกมีแฟนแล้ว ไม่ควรพูดแบบนี้นะ” “หึ พีทไม่รู้หรอก” สาวร่าเริงอย่างไข่มุกแค่แซวคนนั้นคนนี้ว่าหล่อเฉย ๆ ไม่ได้คิดมาก แต่ถ้าคิดขึ้นมาจริง ๆ สาวเจ้าก็อยากเตือนว่าอาจารย์คนนี้น่ากลัวจริง ๆ ไม่มีคนดีที่ไหนข่มขืนคนอื่นหรอก วันนี้มีเรียนแค่คลาสเช้าสามชั่วโมง พอจบคลาสพราวฟ้าก็เดินเลี่ยงผู้คนหาที่สงบ ๆ เพื่อใช้สมาธิในการจัดตารางเรียนของตัวเองสำหรับเทอมแรกของปีสี่ เพราะช่วงเย็นเธอต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ทำให้ไม่มีเวลาเหมือนกับคนอื่น ๆ เวลาอันน้อยนิดของเธอมีค่าทุกวินาที ทว่าเงาตะคุ่ม ๆ ทางด้านหลังนั้นทำให้เธอรีบหันหลังไปมองด้วยความรวดเร็ว “คุณ! ไม่สิ...อาจารย์” “ครับ ผมเอง” เขาฉีกยิ้มให้กับเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกเพื่อให้บทสนทนานั้นไม่เสียงดังมากเกินไป “ชื่ออะไรครับ” “_” “ถามในฐานะอาจารย์ก็ได้ครับ” เขาว่าอย่างมีชั้นเชิง ซึ่งมันไม่ดีแน่ แต่เธอก็จำยอมบอก “พราวฟ้าค่ะ” เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา หญิงสาวขยับตัวถอยหลัง “อาจารย์ไม่ควรคุยกับฉันที่นี่นะคะ” “ผมรู้ ผมเลยอยากชวนคุณไปที่อื่น” “อึก อย่าคุกคามฉัน” ร่างบางถอยหนี เธอกลัวเขาไปแล้ว ทำเอาคนตัวโตรู้สึกผิด “ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นกับคุณอีก” เขายกมือขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองข้างเหมือนกับกำลังมอบตัวกับตำรวจ “ผมรู้ว่ามันไม่เหมาะสมที่เราสองคนจะยืนคุยกันในสถานศึกษาผมเลยจะชวนคุณไปคุยที่อื่น คุยเรื่องของเรา” “เรื่องของเรา?” “ครับ ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่าง คบกับคุณ แต่งงานกับคุณ มีลูกกับคุณ” “ห้ะ!...บะ บ้าอะไรของคุณ” พราวฟ้าหันซ้ายแลขวาเกรงว่าจะมีคนได้ยิน “ไม่เอาแบบนี้เหรอครับ งั้น...ไปสถานีตำรวจกับผมนะครับ” “คะ?” “ผมว่าเราไปที่อื่นดีกว่า คุณคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณกับผมทำอะไรกันมา” พราวฟ้าอ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก เธอกลัวเขาขณะเดียวกันก็กลัวว่าคนจะนินทาจนถึงหูพี่สาวต่างแม่ “อึก กะ ก็ได้ แต่คุณห้ามทำอะไรฉัน” “ครับ ผมไม่ทำเลว ๆ แบบนั้นอีกแน่” เขาว่าน้ำเสียงแน่วแน่ ก่อนจะผายมือให้เธอเดินไปขึ้นรถของเขา พราวฟ้าลังเลแต่ก็กลัวว่าจะมีคนนินทาเลยรีบเปิดประตูขึ้นรถยี่ห้อหรูนี้ไป “จะไปไหนคะ” พอเขาขึ้นรถฝั่งคนขับมา พราวฟ้าก็รีบยิงถามทันที ซึ่งชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับถือวิสาสะโน้มตัวลงมาดึงเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารินรดต้นคอของเธอจนทำให้ขนลุกซู่ เช่นเดียวกับกลิ่นกายของเธอที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาคิดถึงมาหลายวัน ไม่เคยมีความรู้สึกคิดถึง โหยหาแบบนี้มาก่อน หนำซ้ำวันไหนหากเมามากจนไร้สติแค่ไหนเขาก็ไม่เคยไปข่มขืนใคร แต่พอเป็นเธอที่ตนอยากเข้าไปทำความรู้จักตั้งแต่แรก...มันกลับยับยั้งชั่งใจไม่ได้ “ทำไมไม่ตอบคะ! คุณคิดจะทำอะไรฉัน!!” พราวฟ้าตื่นกลัวมาก เธอเลื่อนมือไปเปิดประตูรถแต่ก็ไม่สามารถเปิดได้ และเขาก็ขับรถออกจากมหา’ ลัยด้วยความรวดเร็ว “ไปทำทุกอย่างให้ถูกต้องครับ ไม่ต้องกังวลผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ เว้นแต่ว่า...” “_” “คุณต้องการ” พราวฟ้าตาโต เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน วันนั้นมันเจ็บมาก และเขาก็ได้สร้างตราบาปไว้ในใจของเธอจนรู้สึกขยาดและไม่อยากทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว รถยนต์คันหรูแล่นมาถึงสถานีตำรวจใจกลางกรุง พราวฟ้าไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม ซึ่งกฤตยนัยก็ไม่ให้คำตอบเธอเสียที เขาลงจากรถก่อนจะเดินอ้อมตัวรถไปเปิดประตูให้เธอ แกร็ก~ “เชิญครับ” “มาที่นี่ทำไมคะ คุณมาสถานีตำรวจทำไม” เธอหวาดระแวงไปเสียหมด ซึ่งท่าทีของเธอก็ยิ่งทำให้เขาเอ็นดู “มาแจ้งความครับ คุณต้องแจ้งความจับผมข้อหาข่มขืนกระทำชำเรา” “ห๊า...” “ผมไม่ต่างจากอาชญากรที่ทำร้ายคุณ ทั้งร่างกาย จิตใจ” เขาว่าด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มไม่กลัวเลยว่าจะต้องติดคุกจนหมดอนาคต เพราะสิ่งที่ทำมันผิด...เขาต้องก้มหน้ายอมรับสิ่งที่ตนทำไปอย่างไร้ข้อกังขา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม