ตอนที่ 12
มีสิทธิ์แค่คิดถึง
“ดะ เดี๋ยวค่ะพี่ปราบต์”
พิมพ์ณาราประท้วงออกมาเมื่อปฐพีไม่ได้พาเธอไปโยนขึ้นเตียงอย่างที่กลัว แต่เขาพามาในห้องน้ำแทน มันจะไม่มีอะไรหากเขายอมเดินออกไปแล้วปล่อยให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่การที่เขายืนขวางหน้าเอาไว้ แล้วมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนา ทำให้เธอคิดว่าคงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขาได้อีกแน่นอน
"เรา เราจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้ากันใช่มั้ยคะ"
"ใช่ เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน"
"อ๊ะ!"
ไม่ทันจะได้ตั้งหลักเขาจับร่างเธอให้หันหน้าเข้าหาผนัง ก่อนใช้สะโพกดันเอาไว้ไม่ให้เธอได้ขยับหนี ฝ่ามือแกร่งจับมือบางให้ทาบไปบนผนัง เพื่อตรึงเอาไว้ให้ยอมจำนน
“พี่ปราบต์ ไหนบอกว่าจะรอคืนนี้ นี่มัน...”
หญิงสาวเสียงขาดหาย เมื่อความสากระคายซุกไซร้ไปตาม
ซอกคอและผิวแก้ม สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนรุ่มจากปลายจมูกคมสัน เขาคลุกเคล้าพรมจูบอยู่อย่างนั้น ปากก็พร่ำคำหวานออดอ้อนสารพัดเพื่อให้ได้มาซึ่งกา
