บรูซกลับบ้านทันทีหลังจากเลิกงาน เขาจอดรถ ก้าวดุ่มๆ เดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่ สาวใช้วิ่งมารอรับ พร้อมกับเสิร์ฟน้ำเย็นๆ ให้
“คุณซันนี่อยู่บนห้องนอนหรือ” เมื่อมองหาร่างของทานตะวันไม่เจอ บรูซก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้
“เอ่อ... ออกไปแล้วค่ะ”
“ออกไปแล้ว? ไปไหน” บรูซยื่นแก้วน้ำเย็นคืนให้กับสาวใช้ คิ้วเข้มเลิกสูงเพราะกำลังแคลงใจ
“เห็นคุณซันนี่บอกว่าจะกลับไปค้างบ้านพ่อกับแม่น่ะค่ะ”
“แล้วซันนี่บอกไหมว่าจะไปกี่วัน”
สาวใช้ส่ายหน้าน้อยๆ บรูซถอนใจออกมาก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป ภายในห้องยามที่ไม่มีทานตะวันอยู่ช่างดูไม่สดใสเลย เขาทิ้งกายลงบนขอบเตียง พลางมองออกไปนอกหน้าต่างห้อง พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินทำให้แผ่นฟ้าใกล้เคียงเป็นส้มอ่อนๆ สวยงาม และน่ามองนัก แต่ถึงจะสวยงามแค่ไหน มันกลับไม่สามารถทำให้จิตใจที่กำลังวุ่นวายของเขาสงบลงได้เลย
“ทำตัวแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะโตกันนะซันนี่” ชายหนุ่มเอนกายลงนอนราบกับเตียง พ
