“ซันนี่... ซันนี่ครับ ถึงบ้านของคุณแล้วครับ”
เสียงเรียกของวินเซนดังแว่วมาเข้าหู แต่มันก็คงไม่สามารถทำให้หล่อนตื่นจากภวังค์ได้หากเขาไม่เขย่าตัวของหล่อนด้วย
“ว่า... ว่ายังไงนะวิลลี่”
ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนอมยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ผมบอกว่าถึงหน้าบ้านของคุณแล้วครับ”
ทานตะวันหันไปมองนอกกระจกรถ ก่อนจะเห็นว่าสิ่งที่วินเซนพูดมันคือเรื่องจริง บ้านหลังใหม่เอี่ยมที่พ่อของบรูซจัดการหามาให้เป็นเรือนหออยู่ตรงหน้านี่เอง หล่อนควรจะดีใจใช่ไหมที่กำลังจะได้กลับบ้าน บ้าน... ที่มีแค่หล่อนเพียงคนเดียว
“เอ่อ ขอบใจมากนะวิลลี่ วันนี้ฉันสนุกมากเลย”
เด็กสาวก้าวลงไปจากรถ วินเซนก้าวตามลงไป และบอกให้แท็กซี่จอดรอ เขาเดินมาส่งหล่อนถึงหน้ารั้ว พลางเอ่ยลา
“ฝันดีนะ ซันนี่ วันนี้ผมก็สนุกมากเหมือนกัน”
แม้ตัวเองจะไม่ได้มีความสุขนัก เพราะทุกครั้งที่เห็นหน้าวินเซนหล่อนก็คิดถึงบรูซตลอดเวลา อยากให้เขามาอยู่ใกล้ๆ แทนที่จ
