บรูซอมยิ้มส่ายหน้าน้อยๆ พลางชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“ว่าแต่นายเถอะ พายายไลเลตมาด้วยหรือเปล่า”
“ไม่ได้พามาหรอก ปล่อยให้อยู่บ้านเลี้ยงลูกน่ะดีแล้ว ฉันจะได้มีโอกาสได้เหล่สาวๆ ในงานแต่งของนายยังไงล่ะ ว่าแต่เจ้าสาวหายไปนานแล้วน่ะเนี่ย”
ท่าทางชะเง้อคอยาวของเพื่อนสนิททำให้บรูซเองก็อดที่จะชะเง้อคอมองบ้างไม่ได้ ใช่ ทานตะวันหายไปนานเกือบสิบนาทีแล้ว
“งั้นนายรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันไปตามมาให้”
“ได้เพื่อน แต่อย่านานล่ะ”
บรูซพยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในงาน เขาเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ แต่ก็ไม่พบเจ้าหล่อน
“หายไปไหนของเธอนะซันนี่”
ชายหนุ่มบ่นอุบเดินมองไปทั่วทั้งงาน และแล้วก็เจอเจ้าหล่อน แวบแรกที่ได้เห็นทำเอาเขาชะงักงันไปในทันที รอยยิ้มสดใสที่ระบายเกลื่อนใบหน้าของทานตะวันตอนนี้ช่างแตกต่างไปจากรอยยิ้มแห้งๆ ยามที่อยู่กับเขานัก
บรูซกำหมัดแน่น ก้าวยาวๆ เดินไปกระชากแขนของทานตะวันให้ถอยหลังออกห
