ตอนที่ 10
1326 คำ
บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิทเมื่อคนตัวเล็กผล็อยหลับไป บรูซที่นั่งเขี่ยฟืนในกองไฟอยู่จึงอดที่จะหันกลับไปมองร่างเล็กของเด็กสาวไม่ได้ แสงไฟจากกองฟืนทำให้เขาได้มองเห็นดวงหน้างามที่ซีดเผือดของทานตะวันได้ชัดเจน ชายหนุ่มถอนใจออกมาอย่างอ่อนล้าระคนกังวลใจ เขาตัดสินใจวางฟืนท่อนสุดท้ายในมือลงในกองไฟ จากนั้นจึงขยับเข้ามาทรุดกายข้างๆ ร่างของคนที่นอนหลับใหลอยู่ เขาพยายามที่จะอยู่ให้ห่างเจ้าหล่อนเอาไว้ แต่เสียงครางแผ่วเบาที่ดังออกมาจากลำคอระหงขัดขวางขึ้นซะก่อน
“หนาว... ซันนี่หนาว... หนาว...”
เขาก้มศีรษะลงไปฟังใกล้ๆ ซึ่งก็ได้ยินทั้งเสียงครางและเสียงฟันกระทบกันเข้ามาในหู ความห่วงใยที่มีต่อสาวน้อยทะลักออกมาล้นอก มือหนาวางลงบนต้นแขนกลมกลึงแผ่วเบาตั้งใจจะปลุกให้หล่อนตื่นและขยับไปให้ใกล้กับกองไฟมากกว่านี้ แต่ไอร้อนจากกายสาวก็ทำให้เขาถึงกับต้องสะดุ้งตกใจ
“ทำไมตัวร้อนแบบนี้...”
ชายหนุ่มอุทานด้วยความเป็นกังวล พลางอังหลังมือกับหน้าผากมนอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ แต่ความร้อนจัดจากผิวสาวยังคงลวกหลังมือของเขาเช่นเดิม
“ซันนี่... เธอเป็นไข้นี่”
บรูซดึงร่างอรชรเข้ามากอด แต่เจ้าหล่อนยังคงไร้สติ ดวงหน้างามแดงก่ำเพราะพิษไข้ ชายหนุ่มตกใจ พยายามหาทางออก และสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะถอดเสื้อผ้าที่ยังคงเปียกชื้นของทานตะวันออกจากตัวอย่างไม่มีทางเลือก
“พี่บรูซ... ซันนี่หนาว... หนาว...”
“ไม่ต้องกลัวนะซันนี่... พี่จะช่วยเธอเอง”
ไม่ช้าร่างงดงามขาวผ่องตัดกับความมืดก็ปรากฏแก่สายตา บรูซรู้สึกขอบคุณความมืดมิดภายในถ้ำนักที่ทำให้เขาไม่ได้มองเห็นสัดส่วนของทานตะวันมากเกินไปกว่านี้ แค่เลือนลางเขายังพอที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ได้ แต่ถ้ามากกว่านี้... เขาก็ไม่อาจคาดเดาได้เหมือนกันว่าเขาจะทนเก็บไม้เก็บมือให้ไกลจากร่างของหล่อนได้หรือเปล่า
บรูซสะบัดศีรษะแรงๆ เขาเบือนหน้าไปอีกทางเมื่อมือหนาคลำสะเปะสะปะไปยังแผ่นหลังเนียนละเอียดเพื่อจะปลดตะขอบราเซียร์ แต่จนแล้วจนรอดก็หาตะขอไม่พบ เขาพยายามคิดว่าบราเซียร์ของทานตะวันมันถอดออกยังไงกัน และสุดท้ายก็คิดออก
“บ้าชิบ...”
ชายหนุ่มสบถในลำคออย่างหงุดหงิด เมื่อค้นพบว่าบราเซียร์ของผู้หญิงที่กำลังตัวร้อนราวกับไฟมีตะขออยู่ด้านหน้า แต่เขาไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าของทานตะวันออกให้หมด หญิงสาวก็อาจจะจับไข้จนตาย ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้เจ้าหล่อนเป็นอะไรไปแน่
เพราะอะไรหรือ? เพราะ...?
เพราะว่าหล่อนคือลูกสาวของเพื่อนสนิทของบิดาเขายังไงล่ะ
บรูซบอกตัวเองแบบนั้น ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเหตุผลอีกข้อนั้นมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มสะบัดศีรษะอีกครั้ง พร้อมกับกัดฟันคลำไปที่ด้านหน้าของสาวน้อย เขาพยายามจะไม่แตะต้องกับความอวบอัดสาวสะพรั่งแต่ก็เลี่ยงไม่ได้ ก็พอเขาจะปลดตะขอบราเซียร์ได้ เจ้าหล่อนก็ขยับตัวกระสับกระส่าย ผลที่ได้ก็คือเขากอบกุมปทุมถันอวบอัดเอาไว้เต็มมือเลยทีเดียว
“บ้าชิบ”
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย และรีบดึงมือออก แต่ให้ตายเถอะ แม้ว่าจะไม่ได้กอบกุมเต้างามนั้นแล้ว แต่ความนุ่มหยุ่นเหมือนมีสปริงอยู่ภายในนั้นก็ยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึก บรูซกัดฟันแน่น อยากจะวิ่งออกจากถ้ำเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ได้
‘ท่องเอาไว้บรูซ... ซันนี่กำลังป่วย เธอไม่สบาย และนายก็ต้องช่วยเธอ อย่าคิดลามกกับเด็กสาวที่กำลังป่วยอยู่เด็ดขาด บรูซ... นายต้องทำให้ได้’
บรูซบอกตัวเองลั่นอก เขาหยุดนิ่งอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจเอื้อมไปที่ร่องอกอีกครั้ง คราวนี้ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะขยับยังไง และมือของเขาจะได้สัมผัสกับก้อนเนื้อนุ่มมากเท่าไหร่ แต่เขาก็สามารถปลดตะขอหน้าของบราเซียร์ออกสำเร็จ
“เฮ้อออ...”
ชายหนุ่มถอนใจอย่างโล่งอก ก่อนจะรีบเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นต่อไปของทานตะวัน ทุกการกระทำช่างแสนทุลักทุเลยิ่งนัก และก็หลายนาทีเลยทีเดียวกว่าช่วงเวลาแห่งความทรมานจะสิ้นสุดลง บรูซดันร่างอรชรที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัวของทานตะวันลงนอนราบกับพื้นถ้ำ ในขณะที่เขาก็โอบประคองหล่อนตลอดเวลาเพื่อให้ไออุ่น
“ซันนี่... หนาว... หนาวเหลือเกิน... หนาว...”
“ยังไม่ดีขึ้นอีกหรือ ซันนี่”
บรูซที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กระชับแขนแน่นขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะยังไม่คลายหนาว หล่อนขยับกระสับกระส่าย และพยายามที่จะซุกเข้ามาอยู่บนตัวของเขาให้มากยิ่งขึ้น บรูซจำเป็นต้องเอนกายลงไปนอนกอดประคองร่างเล็กเกลี้ยงเกลาเอาไว้
“ดีขึ้นหรือยังซันนี่... หายหนาวหรือยัง...”
“หนาว... พี่บรูซช่วยซันนี่ด้วย... หนาว...”
ไม่ว่าบรูซจะกอดแน่นสักแค่ไหน แต่ทานตะวันก็ยังคงหนาวเหน็บอยู่ตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ บรูซจึงไม่มีทางเลือกอื่นอีก เขาจำต้องเปลื้องเสื้อผ้าที่ยังไม่แห้งสนิทของตัวเองออกจากตัว จนเปลือยเปล่าไม่ผิดจากเด็กสาว จากนั้นก็กอดกระชับเจ้าหล่อนแน่นขึ้น แน่นมากจนแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน
“ดีขึ้นไหมซันนี่...”
เด็กสาวไม่ได้ตอบแต่ครางเบาๆ ในลำคออย่างถูกใจ หล่อนกอดร่างหนาเอาไว้แน่น อ้อมอกที่ตอนนี้อุ่นจนร้อนจัดช่วยขับไล่ความหนาวเหน็บออกไปจากกายสาวได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทีละนิดทีละนิดจนหล่อนรู้สึกได้ว่าร่างกายไม่ทรมานอีกแล้ว
“ยังหนาวอีกไหม ซันนี่...”
หล่อนไม่ตอบอีกตามเคย ซุกหน้ากับแผงอกกว้างที่รกไปด้วยเส้นขนหนาดก จากนั้นก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยความรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ซึ่งตรงกันข้ามกับคนตัวโตยิ่งนัก เพราะตอนนี้บรูซนอนกัดฟัน ตัวแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้ เขาเป็นผู้ชายนะ และก็แมนทั้งแท่งด้วย การที่ต้องมานอนแก้ผ้ากอดกับผู้หญิงในสภาพแทบจะสิงกันแบบนี้ เขาจะไม่มีอารมณ์ได้ยังไง ใช่... เขามีอารมณ์ใคร่ มีความต้องการทางเพศขึ้นมามากล้น เจ้าท่อนเนื้อที่ซอกขาผงาดคึกคักอย่างรุนแรง และเขาก็ต้องการจะปลดปล่อย
แต่ก็ทำไม่ได้!
จำต้องนอนกัดฟันข่มความอึดอัดทรมานเอาไว้แบบนี้ตลอดทั้งคืน บ้าชิบ... บรูซ คาร์ตันไม่เคยต้องมาอึดอัดกับอารมณ์ทางเพศแบบนี้ แต่ตอนนี้เขากำลังเป็นแบบนั้น เพราะใครน่ะหรือ ก็เพราะยายซันนี่ตัวแสบนี่ยังไงล่ะ
แม่คุณก่อเรื่องก่อราวทั้งหมด ในขณะที่เขาต้องตามแก้ไขตลอดเวลา แต่ดูสิ... ดูเจ้าหล่อนทำ หลับสบายในอ้อมแขนของเขา ในขณะที่เขากำลังจะเป็นบ้า... เป็นบ้าเพราะความต้องการที่จะฝังกายลึกเข้าไปในระหว่างขาของหล่อน
“บ้าชิบ...”
บรูซทำได้เพียงแค่สบถด้วยความหงุดหงิด และก็จำต้องนอนตัวแข็งทื่อเป็นก้อนศิลาให้แม่ทานตะวันจอมดื้อด้านกอดก่ายต่อไปตลอดทั้งคืน
นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากันนะ?
- ผู้เขียน
