เด็กเลี้ยงผอ.แสนร้าย (ผอ.ภาคย์:ทับทิม)

ตอนที่ 5 ขอแค่ได้กกไข่

"ทานข้าวเที่ยงยังคะผอ."

ทานข้าวเที่ยงเสร็จขึ้นมารอเรียนคาบบ่าย ทับทิมรีบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาหวานใจของเธอทันที ทั้งที่ความจริงแอบเรียกเขา 'สามี' ในใจมานานแล้วแหละ อิอิ

(ครับ)

"ตอบสั้นจังเลยค่ะ"

(ทานแล้วครับ)

"หึหึ น่ารักจังเลยค่ะ หนูก็ทานแล้วค่ะ"

ผอ.ไม่ต้องถามเดี๋ยวอีทับทิมรายงานตัวเอง อยากให้เขารู้ว่าเธออยู่ไหนทำอะไร ไปทานข้าวมาแล้วก็มานั่งคิดถึงเขาอยู่นี่ไง

"ขอไปหาได้ไหมคะ"

(ไม่ได้ครับ) ธรรศภาคย์รีบตอบกลับทันที บอกไปเมื่อเช้าว่าไม่ให้ขึ้นมาหา เที่ยงก็ยังจะมาอีก

"ก็หนูคิดถึงนี่นา..ขอไปเจอหน้าสักห้านาทีก็ไม่ได้เหรอคะ"

ทับทิมส่งสติกเกอร์แมวอ้อน

ทับทิมส่งสติกเกอร์ขอร้อง

ธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ

"น้า.. หนูไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ"

มันกระวนกระวาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันอยากขลุกอยู่แต่กับเขาทั้งวันทั้งคืน

อยากนั่งมองหน้าหล่อๆ แล้วถามเขาซ้ำๆ ว่ากินข้าวกับอะไรถึงหล่อจัง ทำเอาอีทับทิมหลงหัวปักหัวปำจนกู่ไม่กลับแล้ว

ธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ ไม่แค่นั้นยังไม่อ่านด้วย ทำทับทิมถอนหายใจออกมาเบาๆ

"รักนะคะผอ.ขาาา"

บันทึกเสียงแล้วส่งไปแทนการพิมพ์ ก่อนจะเก็บมือถือลงในกระเป๋า นั่งเอามือค้ำคางตัวเองอย่างเซ็ง

ธรรศภาคย์นอนพักสายตา ทว่าพอตื่นขึ้นมาต้องตกใจเมื่อใครบางคนกำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่ด้านข้าง ทำเขาหัวใจแทบวาย

"มาทำไมครับ" ถามพร้อมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาสีดำตัวยาวที่ใช้นอนได้ด้วย ตบบ่าตัวเองเบาๆ

"คิดถึงค่ะ"

ว่าจะไม่มาหาแล้วแต่อดใจไม่ไหว อีกอย่างเธอขึ้นลิฟต์นักศึกษาคนเดียวมาถึงชั้นสี่ไม่มีใครเห็นไงผอ.ไม่ต้องกังวล

"มาหนูนวดให้ค่ะ"

เขยิบเข้าไปยืนทางด้านหลังเขา ทว่าเขากลับเขยิบออกห่าง

"ไม่เป็นไรครับ"

ลุกเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงานทับทิมก็ตามมา

"หนูนวดเก่งนะคะ"

วางมือลงบนไหล่ของเขาไม่สนเสียงห้ามปราม ใช้นิ้วทั้งสิบบีบนวดตามต้นคอ โดยเฉพาะนิ้วโป้งคลึงลงน้ำหนักได้อย่างพอดิบพอดี

ธรรศภาคย์ทิ้งแผ่นหลังลงไปกับพนักพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ มือนุ่มนิ่มแตะไม่หนักมากทว่าทำเขาผ่อนคลาย

"อืม.." ธรรศภาคย์ครางในลำคอเบาๆ ทำเอาทับทิมอมยิ้มออกมา

เสียงครางของเขา งื้ออออ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเวลานั้นเขาจะครางเสียงแบบนี้

ลงน้ำหนักเพิ่มที่มืออีกทันที ยิ่งทำก็ยิ่งได้ยินเสียงพึมพำในลำคอมากขึ้น

เชื่อไหม แค่ได้ยินเธอเสียงครางของเขาแต่เสียววาบลงไปตรงกลางหว่างขาแล้ว เมื่อไหร่น้อ..อีทับทิมจะมีโอกาสได้อึ๊บผอ.ภาคย์สักที

คนตัวเล็กเปลี่ยนไปนั่งคร่อมบนตักทางด้านหน้า ทำเจ้าของห้องลืมตาพรึบขึ้นทันที

"ทับทิม"

สองมือหนาดันหน้าท้องแบนราบให้เธอลง พร้อมตามองไปที่ประตู

"หนูล็อกประตูห้องแล้วค่ะไม่มีใครเข้ามาได้หรอกค่ะ"

"แต่มันสามารถส่องเข้ามาได้ครับ"

ธรรศภาคย์ส่งสายตาดุ ทว่าทำทับทิมอมยิ้มเพราะไม่ได้รู้สึกเกรงกลัว คนอะไรดุยังหล่อเลย

แล้วเวลาอยู่บนเตียงยังจะหล่อมั้ยนะ หล่อแหละเนอะ คนหล่อยังไงก็หล่อ

ว่าแต่..อยากรู้จังว่าบนเตียงเขาดุไหม

"ลงไปได้แล้วครับ"

"งื้อ..ใครจะไปส่องขนาดนั้นคะผอ.ขาาาา"

อีกอย่างเขาปิดไฟในห้อง ถึงส่องเข้ามาก็มองได้ไม่ชัดหรอก กระจกประตูห้องเขาทึบจะตาย

ผู้ชายอะไรคลุมโทนมืดตั้งแต่หัวจรดเท้า รถยนต์ก็สีดำ ไม่เว้นแม้แต่ห้องทำงานก็ยังคลุมโทนสีเข้มไปหมด

ยกเว้นก็แต่ผิวขาวๆ ของเขาเนี่ยแหละที่ดูสวนทาง

ใบหน้า

ลำคอ

รวมทั้งส่วนแขนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีดำที่โคตรขาว

ไม่แค่นั้นยังมีเส้นเลือดโอบล้อมลำแขนเด่นชัด ไม่อยากจะนึกถึงลำเอ็น..

อิอิ

คงจะขาวน่าดู

"แต่อย่างนั้นมันก็ไม่เหมาะครับ และอีกไม่นานธนาก็จะขึ้นมานั่งชั้นเดียวกันกับผม ต่อไปคุณห้ามขึ้นมาบนนี้อีกนะครับ"

ทับทิมยู่หน้า ค่อยๆ วางศีรษะลงซุกกับซอกคออุ่น สองแขนตวัดรัดรอบเอวสอบของเขาแทน สูดดมกลิ่นหอมๆ ของผู้ชายคนนี้แล้วรู้สึกสบายใจ

"หนูทำตามก็ได้ค่ะ แต่ผอ.ต้องให้โอกาสหนูได้ใกล้ชิดกับผอ.ที่อื่นโอเคไหมคะ"

เงยหน้าขึ้นมองเขาอ้อนๆ อนุญาตอีทับทิมทีนะคะผอ. อย่าตัดกำลังใจกันเลยค่ะ

"ที่ไหนครับ"

ทับทิมแววตาเป็นประกายเมื่อเขาถามแบบนั้น รีบตอบกลับทันที

"รีสอร์ตค่ะ!"

หากเขากังวลว่าจะมีคนรู้จักมาเห็นก็ไปทำในที่ลับตาคนอย่างเช่น 'รีสอร์ต' อีทับทิมจะยอมเจียดเงินค่าเหล้าเอามาจ่ายค่ารีสอร์ตเลยเอา

ขอแค่ได้กกไข่ผอ.ภาคย์

เอ๊ย!

กกผอ.ภาคย์

ที่ไหนก็ได้อีทับทิมยอมทั้งนั้น

"โอ๊ย!" ทับทิมยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองเมื่อโดนเขาดีดมา

"หนูเจ็บนะคะผอ.ขาาาา"

เขาดีดเบานิดเดียว ทว่าอีทับทิมแสร้งร้องเสียงดังเพื่อเรียกความสงสารจากผู้ชาย

ธรรศภาคย์รู้สึกผิดอยู่นัยๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว ก็เขามันเขี้ยวเธอ ชวนผู้ชายเข้ารีสอร์ตง่ายๆ อย่างไม่อาย

"ทำไมเป็นผู้หญิงถึงพูดเรื่องนี้ได้โต้งๆ ครับ"

"ก็หนูเป็นเด็กผอ.แล้วนี่นะคะ อีกอย่างหนูชวนแค่ผอ.ไม่ได้ชวนคนอื่นสักหน่อยค่ะ"

"แล้วทำไมต้องไปรีสอร์ตครับ"

"แล้วผอ.คิดว่ามีที่อื่นอีกเหรอคะ"

"เปล่า ผมไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรคุณ ไม่จำเป็นต้องไปรีสอร์ตครับ"

"แต่หนูอยากแสดงความรักที่มีต่อผอ.นี่คะ"

"คุณก็พูดอยู่ตลอดเวลานี่ครับ"

ส่งไลน์หาเขาทั้งวันจนเขาไม่เป็นอันทำงาน จะไม่เปิดอ่านก็กลัวจะมีเรื่องคอขาดบาดตาย

แต่สรุปไม่มีใครตาย มีแต่หัวใจเต็มหน้าแชทไลน์ไปหมด

ตามหลักวิทยาศาสตร์ หัวใจคนเรามีสี่ห้อง ส่วนของทับทิมคงมีเป็นร้อยห้องเลยมั้งถึงได้ส่งมาเยอะขนาดนี้

"ความจริง..หนูอยากอึ๊บผอ.ต่างหากค่ะ ตะ..แต่อย่าดีดอีกนะคะ"

ทับทิมรีบเอามือป้องหน้าผากตัวเองเพราะกลัวว่าคราวนี้จะเจ็บมากกว่าเมื่อกี้

"หมกมุ่น"

เขาไม่ดีดหรอก ใครจะอยากทำทับทิมเจ็บตัว

"ขอบคุณที่ชมค่ะ หนูรอวันที่ผอ.เปลี่ยนใจอยากอึ๊บหนูเองอยู่นะคะ"

ธรรศภาคย์ส่ายหัว เขาประชดยังมาบอกว่าเขาชม

เหมือนเขาจะเริ่มรู้แล้วแหละว่าทับทิมเป็นคนแบบนี้ เป็นคนเปิดเผยโต้งๆ

เมื่อวานยอมรับว่าตกใจที่เธอพูดอะไรตรงๆ จนเผลอตำหนิเธอไป

แต่วันนี้ทับทิมก็ยังสม่ำเสมอ หมกมุ่นสม่ำเสมอ สรุปแล้วมันคือตัวตนของเธอจริงๆ