นิภาปลีกตัวเดินไปหลังบ้านอย่างเงียบ ๆ ไม่อยากรบกวนเวลาเล่น ของสองพ่อลูกเขา หญิงสาววางอุปกรณ์เอาไว้ แล้วเดินไปนั่งร้องไห้ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงลำพัง เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ได้ยินไปถึงคนที่กำลังเอาผ้าเข้าเครื่องอยู่ ยายหนึ่งรีบเดินเข้าไปหาคนร้องด้วยความตกใจ
“หนูภาเกิดอะไรขึ้นลูก ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ใครทำอะไรหนูภาบอกยายมาได้เลยนะลูก” ยายหนึ่งบอกแล้วดึงตัวคนร้องเข้ามากอดเอาไว้
“ปะเปล่าค่ะยายหนึ่ง ฮึก ภาแค่ ฮะ...ฮึกอยากร้อง” ไม่มีเหตุผลไหนที่จะเอามาอ้างได้อีก นิภาปล่อยเสียงโฮออกมาสุดน้ำเสียง ในอ้อมกอดของยายหนึ่ง
“โถ ๆ หนูภา ระบายมันออกมาลูก คงเก็บกดสินะ ที่ต้องแบกรับภาระหนักอึ้งแบบนี้ ไม่เป็นไรนะลูก มียายอยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัว เดี๋ยวยายช่วยเลี้ยงน้องภัทรเองนะ” คำพูดแสนอ่อนโยนกับฝ่ามือที่ลูบปลอบบนศีรษะ ยิ่งทำให้น้ำตาของนิภาไหลหนักขึ้นกว่าเดิม
“ภาขอบคุณยายหนึ่งมากนะคะที่เมตตาภา
