ลับหลังนิภาไปแล้วนายอนุสรณ์ก็ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม มองภรรยา แล้วอมยิ้มอย่างมีความสุขตามไปด้วย
“เห็นคุณมีความสุขแบบนี้ ผมก็พลอยดีใจไปด้วย”
“ฉันมีความสุขเหรอคะคุณนุ”
“ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไง ตั้งแต่ไอ้ตัวเล็กเกิดมาคุณก็ดูผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย วันหยุดก็เอาแต่เลี้ยงหลานเล่นกับหลาน ผมล่ะอยากให้ตาภูมิมีหลานให้เราเร็ว ๆ เหมือนกัน”
“มีก็เท่านั้นแหละค่ะ”
“ทำไมล่ะคุณมด”
“คุณคิดว่าหนูลิลจะยอมให้ลูกของตัวเอง มาอยู่กับเราเหรอคะ ถ้าพวกเขาแต่งงานมีลูก เราก็ยิ่งจะห่างจากลูกออกไปทุกที”
“พูดถึงตาภูมิทีไรก็น้อยใจทุกทีใช่ไหม ลูกอาจจะกำลังมีปัญหาเรื่องงานก็ได้ หมู่นี้ผมโทรหาก็พูดน้อยจนแทบจะนับคำได้ หรือว่าเราควรลงไปหาลูกที่กรุงเทพฯ ดูสักหน่อยไหมคุณมด”
“ไม่ล่ะค่ะ ถ้าลูกอยากมาเขาก็มาเองนั่นแหละ นี่แสดงว่าเขาไม่อยากมาจร
