14
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันแค่รู้แค่ว่าจะมา แต่พี่ว่าไม่เป็นไรหรอก ลูกชายมะลิไม่ใช่เด็กซนสักหน่อย” นงนุชปลอบใจลูกน้องสาวที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียด มืออวบยกไปตบบนมือเย็นๆ และยิ้มให้ “พี่ว่าบางทีอาจจะดีซะด้วยน้ำที่เจ้านายมาเห็นลูกของมะลิ แบบว่าพี่จะได้บอกไงว่านี่เด็กคนนี้เป็นคนเรียกลูกค้าเข้าร้านเขาด้วยไง” นงนุชหันมาหาเรื่องพูดที่ทำให้ตัวเองและมะลิวัลย์สบายใจ
ระหว่างที่ใหญ่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่รามิลทานไอศกรีมเสร็จแล้วก็รีบเก็บถ้วยไปใส่อ่างเรียบร้อย และเริ่มหันไปจับงานที่เขาทำเป็นประจำเมื่อมาที่นี่คือจัดการรดน้ำต้นไม้ที่อยู่ตรงที่บันไดทางขึ้นร้านอาหาร
สายตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ด้วยความเป็นเด็กยิ้มง่าย แม้บางครั้งจะมีอาการขี้อายบ้าง แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นเด็กชายเลยทำใจกล้าเอ่ยปากทักไปทั้งที่เสียงสั่น
“สวัสดีคับ จารับอะไรดีคับ” รามิลถามอย่างที่เคย
