ตอนที่ 9
1344 คำ
บทที่ 9
ดวงตาสีเทากวาดมองร่างเปลือยเปล่าด้วยความหยาบคายจนแพทริเซียหน้าร้อนผ่าว ต้องรีบตะลีตะลานคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างกาย
“เนื้อตัวของเธอไม่ได้น่าพิศวาสถึงขนาดที่ฉันจะต้องใช้ซ้ำอีกครั้งภายในเวลาติดๆ กัน”
รอยยิ้มเหยียดหยามของเขาไม่ต่างจากคมมีดเลยสักนิด มันกรีดเข้าไปถึงหัวใจของหล่อนจนเลือดทะลัก เหตุการณ์เมื่อกี้คงไม่มีความหมายต่อผู้ชายคนนี้เลยใช่ไหม ความอ่อนโยนที่เขามอบให้คงเป็นแค่การลืมตัวสินะ เสียแรงที่หลงดีใจ เสียแรงที่หลงคิดว่าทุกอย่างจะคลี่คลายลงได้ด้วยดี แต่สุดท้ายฮาร์เวียก็ยังเป็นจอมมารวันยังค่ำ เขาย่ำยีหล่อนด้วยความเคียดแค้นเท่านั้นเอง
ความเจ็บปวดทำให้แพทริเซียเลือกที่จะตอบโต้ออกไปบ้าง แม้ข้างในจะกำลังร้องไห้คร่ำครวญกับความใจร้ายของผู้ชายที่ตอนนี้ลุกขึ้นไปยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าในสภาพเปลือยเปล่าก็ตาม
“ขอบคุณค่ะที่จะไม่แตะต้องตัวแพทอีก...” จ้องมองคู่กรณีด้วยสายตาเจ็บปวด
“เพราะคุณลีลาดีสู้พี่คาร์โลสไม่ได้เลย”
“แพทริเซีย!”
คราวนี้เป็นฮาร์เวียบ้างที่ทนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ เขาปราดเข้ามาขยุ้มหัวไหล่บอบบางของหญิงสาวเอาไว้แน่น กดแรงๆ ด้วยอารมณ์คุกรุ่นข้างในอก
“เธอไม่เคยมีอะไรกับคาร์โลส คิดว่าฉันเป็นไอ้งั่งหรือไง! ฉันไม่ใช่ควายที่เธอจะมาหลอกได้จำใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย แพทริเซีย”
สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ตอนนี้ใบหน้าอัดแน่นไปด้วยแรงโทสะทั้งน้ำตา
“แพทไม่ได้หลอกอะไรคุณ แพทพูดความจริง”
“เธอยังบริสุทธิ์ และเธอก็โกหกฉันมาตลอดว่าตัวเองเป็นเมียของไอ้หนุ่มสเปนบ้าเลือดนั่น”
“แพทไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นเมียของใคร คุณต่างหากที่คิดไปเอง”
“แล้วจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไง ในเมื่อเธอกลับไปกับมัน เธอจากฉันไปวันนั้นเพื่อไปกับไอ้หมอนั่น” เขาตวาดใส่ลั่นด้วยความเดือดดาล ความหึงหวงฉายชัดในดวงตาสีเทาจำนวนมหาศาล
“และถึงแม้ว่าเธอไม่ใช่เมียของผู้ชายคนนั้น เธอก็ต้องแอบรักมัน”
แพทริเซียเบ้หน้าเมื่อนิ้วแกร่งกดลงบนผิวบอบบางของตนเองแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ใช่ค่ะแพทรักพี่คาร์โลส รักที่สุดในโลก และก็จำเอาไว้นะคะฮาร์เวีย คุณมันก็แค่ผู้ชายที่แพทไม่เคยจำเท่านั้นเอง”
“แพทริเซีย! เธอพูดมากไปแล้วนะ”
ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล ยิ่งได้ยินเต็มสองหูว่าแม่เมียหมาดๆ มีผู้ชายคนอื่นอยู่ในหัวใจ ฮาร์เวียก็ยิ่งแทบจะคลุ้มคลั่ง ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง เขาจะไม่มีทางยอมแพ้ในเกมนี้เด็ดขาด คนที่จะต้องเจ็บปวด คนที่จะต้องพ่ายแพ้จะต้องไม่ใช่เขา จะต้องไม่ใช่ฮาร์เวีย มาเคลาโน่คนนี้
“เธอจะรักใครฉันไม่สนอยู่แล้ว...”
ดวงตาสีเทาวาววับขณะที่ที่ผลักร่างของหญิงสาวให้หงายลงบนที่นอนอย่างไร้เมตตา แม้สาวน้อยจะตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นอำนาจโทสะของคนตัวโตไปได้ เพราะร่างใหญ่โตทาบทับตามลงมาในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
“จะทำอะไรคะ ปล่อยแพทนะ”
“จะเอาเธอเย้ยให้ไอ้หนุ่มสเปนสุดหล่อคนนั้นยังไงล่ะ”
มือใหญ่แยกต้นขาอวบออกจากกันอย่างหยาบคาย ก่อนจะดันตัวเองให้หายเข้าไปในร่องรักอย่างอำมหิต แม้จะเคยผ่านการใช้งานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่หญิงสาวก็ยังใหม่อยู่มากสำหรับเรื่องแบบนี้ ยิ่งเขาใหญ่โตมหึมา แล้วขาดการเล้าโลมด้วยแล้ว ความเจ็บปวดก็ประเดประดังเข้ามาจนน้ำตาไหล
“อย่ามาทำสำออย ร้องสิว่าอยากให้ฉันเอาเธอแรงๆ”
“คนป่าเถื่อน แพทเกลียดคุณ”
ร่างกายเหมือนกับจะฉีกขาดทุกครั้งที่คนตัวโตโจนจ้วงเข้าใส่ เขาอัดใส่ความอ่อนนุ่มของหล่อนอย่างไม่มีความปรานี เขาป่าเถื่อน และดิบทมิฬได้อย่างน่ารังเกียจ
“เกลียดฉันให้ลึกสุดใจก็แล้วกันแพทริเซีย...”
เขาหัวเราะใส่หน้าด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินหน้าต่อไปด้วยแรงสวาทแสนป่าเถื่อน แม้ในช่วงระยะหลังๆ เขาจะอ่อนลงและแตะต้องร่างกายส่วนอื่นๆ ของหล่อนมากขึ้นแค่ไหนก็ตาม แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถเยียวยาแผลรักที่เกิดภายในหัวใจของหล่อนให้หายขาดได้
ทุกอย่างสิ้นสุดลงเมื่อเขาฉุดกระชากลากให้หล่อนขึ้นสวรรค์ไปพร้อมๆ กัน แน่นอนล่ะหล่อนมีความสุข ร่างกายอิ่มเอมเพราะได้รับเชื้อพันธุ์รักจากเขาซ้ำอีกครั้ง แต่ในทุกอณูของความรู้สึกหล่อนก็ยังไม่สามารถลบเลือนความน้อยอกน้อยใจที่มีต่อเขาลงได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ขอบใจนะสำหรับลีลารักดีๆ มันคงทำให้ฉันหายอึดอัดไปหลายวันทีเดียว”
คนตัวโตที่พึ่งจะกินกายสาวอย่างหิวกระหายเมื่อครู่นี้ผละลงไปยืนบนพื้นห้องอีกครั้ง ขณะที่หล่อนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับต้นขาให้หุบเข้าหากัน
“เธอนี่มันอีตัวฝีมือเยี่ยมจริงๆ”
ปากด่าทอแต่ร่างกายกลับกำลังโหยหาเจ้าหล่อนอย่างหนัก แพทริเซียไม่ต่างจากแม่มดเลยสักนิด หล่อนมีเวทมนต์ทำให้เขาลุ่มหลงจนโง่หัวไม่ขึ้น เขาต้องการหล่อนต่ออีกครั้งและอีกครั้ง แต่ด้วยศักดิ์ศรีทำให้เขาต้องกล้ำกลืนความต้องการนั้นลงไปในอกให้มิดชิด และสาดซัดวาจาเราะร้ายใส่เจ้าหล่อนแทน
“คนใจร้าย...”
รอยยิ้มหยันที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าหล่อเหลาของฮาร์เวียทำให้แพทริเซียแสนเจ็บปวด
“แพทเกลียดคุณ เกลียดคุณ คนใจร้าย...”
แม้จะรู้สึกสะอึกกับคำพูดของผู้หญิงคนสวยที่พึ่งจะได้ตำแหน่งภรรยาทางพฤตินัยจากตนเองสดๆ ร้อนๆ แค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยความรู้สึกของตนเองให้ออกมาเผ่นพล่านอย่างแน่นอน มันจะต้องอยู่ลึกที่สุดในก้นบึ้งหัวใจของเขา
“คำว่า ‘เกลียด’ ของเธอมันไม่มีผลต่อการจังหวะการเต้นของหัวใจฉันอยู่แล้ว” เขามองมาด้วยสายตาเป็นอริศัตรูอย่างชัดเจน
“ดังนั้นจะเกลียด จะโกรธ หรือจะแค้นแค่ไหนก็ตามสบาย ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะเธอไม่มีค่าขนาดที่ฉันจะต้องเก็บเอาความรู้สึกของเธอมาเป็นอารมณ์”
จบวาจาร้ายกาจ ร่างสูงใหญ่ก็มุ่งหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก และเพียงไม่นานความเปลือยเปล่าแสนสง่างามของฮาร์เวียก็ถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อคลุมเนื้อดีสั้นแค่เข่า ช่วงขาเพรียวทรงพละกำลังก้าวไปตามพื้นพรมที่ถูกปูไว้ทั่วห้องตรงไปที่ประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะหายไปพร้อมๆ กับเสียงปิดประตูดังสนั่น
น้ำตาไหลไม่หยุด เจ็บตรงที่หัวใจจนต้องยกมือขึ้นกดเอาไว้ ความรวดร้าวไหลบ่าเข้าท่วมท้นอย่างอำมหิตไร้เมตตาจนต้องซบหน้าลงกับหมอนแล้วคร่ำครวญปานจะขาดใจ หล่อนคงไม่มีราคาในสายตาของฮาร์เวียจริงๆ ก็แค่นางบำเรอ อีกไม่นานก็ถึงเวลาปลดระวางก็ต้องมาถึง
หญิงสาวขดตัวกับที่นอนจนตัวกลมดิก ความเจ็บปวด ชอกช้ำระกำทรวงท่วมท้นหัวใจ พรุ่งนี้ทุกอย่างอาจจะดีขึ้น ฮาร์เวียอาจจะคิดได้ว่าหล่อนหมดประโยชน์แล้ว และเมตตาปลดปล่อยผู้หญิงที่เขาเห็นว่าไร้ค่าไร้ราคาอย่างหล่อนให้เป็นอิสระจากกรงสวาทแสนเลือดเย็นนี้ก็เป็นได้
- ผู้เขียน
