บทที่ 16
วันนั้นทั้งวันหล่อนนอนซมร้องไห้จนผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว มาสะดุ้งตื่นอีกครั้ง ก็ตอนที่ประตูห้องนอนถูกเขย่าแรงๆ และก็มีเสียงของมารดาดังขึ้น
“ลินดา... นังลินดา เปิดประตูหน่อย”
หล่อนที่ยังงัวเงียและหัวหนักอึ้งรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะรีบตะโกนตอบแม่ออกไป
“แปบจ้ะแม่”
อลินดากัดฟันลุกจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปเปิดประตู และทันทีที่ประตูเปิดกว้างออก ก็พบว่ามารดายืนหน้าถมึงทึงอยู่ ดวงตาของแม่ที่มองหล่อนแทบจะถลนออกจากเบ้าเลยทีเดียว
นี่แม่โกรธเคืองอะไรหล่อนอีกนะ
“แม่... มีอะไรกับฉันเหรอจ๊ะ”
“แกจะมาที่นี่ ทำไมไม่บอกคุณแซคให้เรียบร้อย ต้องให้เขาถ่อสังขารมาตามถึงที่นี่ หรือว่าแกเป็นพวกชอบเรียกร้องความสนใจ หึ นังลินดา”
“คุณแซค... มาเหรอจ๊ะ”
“หึ ดีใจจนออกนอกหน้าเชียวนะ แต่แกลืมอะไรไปหรือเปล่านังลินดา ผู้ชายคนนี้เป็นของนารี ส่วนแกก็เป็นได้แค่เจ้าสาวแก้ขัด หรือไม่ก็เมียคั่นเวลาเท่านั้นแหละ”
