มะเฟืองรสหวาน

Ep13 :ใจอ่อนเป็นเหตุ

(ใจอ่อนเป็นเหตุ)

สุดท้ายมะเฟืองถึงขั้นคลานขึ้นบันไดเรือนเลยทีเดียว...ตามเนื้อตัวบอบช้ำไปด้วยรอยฝ่ามือหยาบกระด้าง โดยเฉพาะกึ่งกลางลำตัวรู้สึกแสบร้อน แถมยังมีน้ำสวาทขังคลอรู...ย้ำเตือนให้รู้ถึงกิจกรรมก่อนหน้าเธอไปถูกเขาทำอะไรมา

โชคดีที่พ่อทองสุขกับแม่มะยมพากันเข้าห้องหับ...หลับนอนกันไปนานแล้ว พวกท่านไม่อยู่รอเพราะตอนมะเฟืองจะออกจากบ้าน...ส่งเสียงตะโกนบอกกับท่านว่าเธอจะไปหารำเพย ถ้าเห็นว่าดึกแล้วยังไม่กลับมา แสดงว่าเธอจะนอนค้างเรือนของรำเพยเลย...เช้าถึงจะกลับ

มะเฟืองออกแรงคลานขึ้นบันไดเรือนมาทีละขั้น...จนกระทั่งพาร่างบอบช้ำคลานมาจนถึงหน้าประตูห้องนอนจนได้...หลังจากตัวเองได้รับรางวัลจากชายหนุ่มที่เธอหลงรักอย่างสะบักสะบอม...ตามเรือนร่างผิวสีน้ำผึ้งมีแต่รอยแดงช้ำเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ดังนั้นแล้วการเคลื่อนไหวของมะเฟืองแต่ละที ทำเอาสาวเจ้าทั้งเจ็บทั้งแสบเหลือจะทานทน

รางวัลบ้ารางวัลบออะไรของไอ้พี่ดงมันเนี่ย...ไยถึงได้รุนแรงถึงเพียงนี้หนอ...นี่ถ้าเปลี่ยนมาบอกว่าจะร่วมรักยังดีซะกว่า...ยังไงเธอก็ยินยอมพร้อมมอบกายถวายชีวิตให้ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่คิดจะขัดขืนให้เสียเวลา

มะเฟืองร้องครางอู้...นี่ไม่รู้ตับไตไส้พุงข้างในยังอยู่ดีหรือเปล่า ไม่แคล้วจะไหลรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน...ตอนถูกไอ้พี่ดงจับกระแทกถี่ๆ ภายในร่างกายเธอยังรู้สึกสั่นสะเทือนไปทั้งสรรพางค์กาย

“อูย.....ซีด...แสบชะมัดยาด...”

หญิงสาวส่งเสียงครวญครางแผ่วเบา...ด้วยกลัวทำเสียงดังแล้วจะพานจะทำให้พ่อกับแม่ตื่นมาเจอเธอในสภาพดูไม่จืด จนกระทั่งพาร่างอวบอ้วนคลานมาถึงภายในห้อง หญิงสาวจัดการปิดประตูลงกลอน พาร่างบอบช้ำมาล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนฟูกหนาอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

“โอ๊ย!กว่าจะถึง ทรมานชะมัด”

บ่นงึมงำกับตัวเอง ฉับพลันนั้นหูได้ยินเสียงดังกุกกักมาจากทางหน้าต่าง...มะเฟืองจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง เตรียมจะอ้าปากกรีดเสียงร้อง...ดวงตาทั้งสองคู่จึงเบิกกว้าง ส่งสัญญาณให้เขาอย่าทำเสียงดัง...เจ้าของร่างหนากำยำที่เพิ่งจะทอดทิ้งให้เธอต้องคลานกลับเรือนโหนขอบหน้าต่างเรือนมายืนจังก้าบนพื้นไม้กระดาน

“พี่ดง!...พี่มาทำไม” มะเฟืองทำปากขมุบขมิบถาม ยันตัวลุกขึ้นนั่งตาเป็นประกายสงสัย...แล้วห่อผ้าก็ถูกโยนลงมาตรงหน้า

“ข้าเอายามาให้...ทาซะพรุ่งนี้จะได้ไม่จับไข้...”

ต่อให้ใจเขาไม่ได้นึกพิศวาสในตัวของมะเฟือง...เขาเห็นมันเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์กำหนัดชั่วครั้งชั่วคราว...แต่การกระทำราวกับสัตว์ร้ายเมื่อสักครู่...ทำให้ดงนึกเวทนาอยู่ไม่น้อย เขาจึงเดินไปบ้านหมอคงเพื่อไปขอเจียดทั้งยาทากับยากินมาให้มะเฟืองมันใช้รักษาตัว

มะเฟืองหัวใจพองโตคับอก เจ้าตัวฉีกยิ้มหวานแล้วเอ่ยปากขอบใจ

“แต่ฉันไม่เหลือแรงขยับตัวแล้วละจ้ะ...ถ้าอย่างไรฉันไหว้ล่ะ พี่ดงช่วยทายาให้ฉันหน่อยจะได้ไหม? “ มะเฟืองไม่ได้โกหกหรือคิดอยากจะออดอ้อน ตอนนี้หล่อนไร้เรี่ยวแรง...แม้แต่จะขยับตัวแต่ละทีก็ต้องกัดฟันทนแทบขาดใจ

ดงปรายตามองสภาพของมะเฟืองก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง

ไอ้ตอนทำเหตุใดเขาถึงไม่มีสติ พอมาตอนนี้ล่ะนึกสงสารขึ้นมาเชียวนะเอ็ง...ไอ้ดงนึกด่าตัวเองในใจ เขาทำเสียงรำคาญแก้เก้อก่อนจะก้มคว้าเอาห่อยามาแกะเชือกรัดออก จัดแจงโยนยาลูกกลอนใส่ปากสาวมะเฟือง

หญิงสาวรีบเคี้ยว รสชาติขมติดคอ

ดงจัดแจงเอายาสมุนไพรทาละเลงบนฝ่ามือ ส่วนมืออีกข้างดึงรั้งเสื้อผ้าค้างไว้บนกายสาว...มะเฟืองนอนนิ่งยอมถูกดึงรั้งจนเสื้อผ้าบนตัวของเธอถูกถอดออกจนหมดเกลี้ยงทุกชิ้น เรือนร่างอวบอ้วนเปิดเปลือยต่อหน้าหนุ่มฉกรรจ์...ต่อให้ไม่สวยสดเท่ากับส้มแป้น...ทว่าลำกายสาวยังฉ่ำแฉะด้วยน้ำรักเจิ่งนองน่าเอาลิ้นเลีย

สองกลีบเนื้ออูม...ซึ่งเมื่อสักครู่สร้างความสุขให้กับเขาไม่ใช่น้อย มองนานๆยิ่งทำให้อารมณ์สวาทภายในตัวของไอ้ดงชักเริ่มไม่คงที่ สัมผัสฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ตัวยาผ่านผิวกายนวลลออ มะเฟืองปล่อยเสียงครางกระเส่า อารมณ์ใคร่พิศวาสตีรวนกระพือขึ้นบินราวกับปีกนก

“อา...พี่ดงจ๋า...ตรงนั้นขยี้แรงๆได้เลยจ้ะ...ฉันจะได้หายเร็วๆไง”

ตรงนั้นคือพลูเนื้อแดงแจ๋...ปรากฏร่องรอยบวมเจ่อจากการถูกร่วมรักอย่างทรหด ไอ้ดงไม่คิดปรานี...ยิ่งไร้ความรู้สึกรักใคร่มันยิ่งเอาแต่ใจตัวเอง

ตัวยาซึมผ่านใต้ผิวหนังทำให้มะเฟืองพอบรรเทาอาการปวดเมื่อย ปลายนิ้ววกกลับขึ้นมาวนเวียนลูบไล้บนพลูเนื้อกลีบงาม แหวกอ้าออกจนแลเห็นเนื้อหวานด้านใน เม็ดสวาทเต้นกระสันบวมเป่ง ไอ้ดงกลืนน้ำลายเหลือบสายตาหื่นกระหายขึ้นมองใบหน้าเหยเก

“เอ็งเสียวหรือว่าเอ็งเจ็บกันแน่วะมะเฟือง...” สองนิ้วถูกดันหายเข้าในร่องสาว ขยับซอยสอดเนิบนาบเป็นจังหวะไม่เร่งรีบ

“อา...เสียวมากกว่าเจ็บจ้ะพี่ดง...” แยกไม่ถูกหรอกตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าเธออยากถูกพี่ดงจับกระแทกอีกครั้ง...ต่อให้พรุ่งนี้ต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้ม...อีมะเฟืองก็ยอม

“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ?เป็นไง...” แบบนี้ของไอ้ดงคือนิ้วมือถูกเพิ่มเป็นสาม แรงสอดทะยานผ่านผนังเนื้อหนึบหนับเปลี่ยนจากเนิบนาบเป็นถี่ระรัว ไอ้ดงขยับท่านั่งใหม่...โดยเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าดันหัวเข่าของสาวอวบโย้ติดกับเต้าสล้าง เร่งแทงนิ้วยาวจนร่างกายสาวอวบสั่นเกร็ง นัยน์ตาหื่นจับจ้องร่องสวาทฉ่ำน้ำอย่างพอใจรับรู้ได้ถึงแรงตอดกระชั้นถี่

มะเฟืองกระดกก้นลอยเหนือพื้น รับแรงกระแทกจากปลายนิ้วพร้อมกับส่งเสียงร้องครวญคราง...ลืมเลือนไปด้วยซ้ำเสียงร้องครางของตัวเองอาจทำให้พ่อกับแม่นึกสงสัย

“อูย...อูย...พี่ดง...ฉันใกล้จะแตกแล้วจ้ะ” มะเฟืองบอก นิ้วทั้งสามของไอ้ดงจึงส่งเจ้าหล่อนขึ้นสวรรค์ทันที...ส่งท้ายด้วยกดปลายนิ้วหนักๆจนถึงปากทางมดลูก จ่อมจ่อทอดเวลาสักครู่แล้วท้องนิ้วควานทะลวงเข้าไปใหม่...

ตอนมะเฟืองเสร็จไอ้ดงโผนตัวขึ้นแล้วใช้ฝ่ามือปิดกั้นเสียงกรีดร้อง ยังไงเขาก็ต้องระวังตัว ปีนเข้าบ้านสาว...ขืนถ้าพ่อแม่เขาเกิดรู้เรื่องเข้างานจะงอกบนหัวเอาได้

มะเฟืองทิ้งตัวนอนราบหมดเรี่ยวหมดแรงทันทีที่ลาวาร้อนถูกขับไหลทะลักออกมาจากรูเล็กจนมากล้น หยดลงพื้นเรือน...ดงดึงนิ้วออกมาจากโพรงนุ่มส่งเข้าในปากของมะเฟืองให้เจ้าหล่อนได้รับรู้รสชาติของตัวมันแล้วปลายนิ้วยาวจึงวกกลับเข้าไปปาดน้ำรักออกจากรูเล็กใหม่จนสะอาดเอี่ยม

มะเฟืองครางเสียงระโหย

“เบาเสียงลงหน่อยประเดี๋ยวพ่อกับแม่เอ็งก็แห่กันมาดูเอ็งกับข้าทำรักกันหรอก”

“ก็ฉันเสียวนี่จ๊ะ ห้ามไม่ให้ร้องไหวเหรอ? แทนที่พี่จะห้ามฉันร้อง พี่ดงก็ทำฉันเบามือลงสักหน่อยจะเป็นไร”

“พอข้าทำเบาเอ็งก็จะมาร้องขอให้ข้าทำเอ็งแรงๆ”

ตอนพูดมือก็วกกลับมากระตุกปมกางเกงจนมันหลุดพ้นสะโพกแกร่ง ไอ้ดงชักมือรูดลำดุ้นสองสามทีมันก็โถมตัวจูบฟัดกลีบปากบวมเจ่อสอดปลายลิ้นตวัดผัวพัน บั้นท้ายหนั่นแน่นกดส่วนหัวบานราวดอกเห็ดมุดหายเข้าในโพรงเล็กเสียงดังสวบ

“อร๊าย!...อือ....” มะเฟืองตาเหลือก...ก่อนจะหลับตาปี๋บดกลีบปากให้ไอ้ดงจูบหนักๆ สองมือวาดโอบกอดแผ่นหลังกว้างไว้แน่นตวัดเรียวขาเกาะเกี่ยวเอวสอบอำนวยทางสะดวกให้ดุ้นเนื้อโผนทะยานเข้าออกภายในร่องสาวถนัดถนี่

โหนกเนื้อตอกตำกระสับกระส่ายตามแรงพิศวาสล้นเหลือของชายหญิงทั้งสอง...

**********************

คืนนั้นไอ้เดื้อพาลูกน้องบางส่วนลอบเข้ามาในหมู่บ้านสามโคกได้สำเร็จ...สืบเนื่องมาจากความประมาทเลินเล่อของคนเฝ้าเวรยามหน้าหมู่บ้าน พากันวนเวียนแวะมายังวงเหล้าบ้านนายมาก...วันนี้มีการตั้งวงเหล้ากันอย่างครึกครื้น โดยมีตัวตั้งตัวตีคือนายบ้านทัพทอง

มิ่งแก้วกับฤทธิ์ก็ถูกชักชวนให้มาร่วมวง ส่วนทองก้อนมากับรำเพยน้องสาวข้างเรือน ...ทุกคนต่างสนุกสนานเฮฮาจนไม่ทันคิดว่าคืนนี้จะมีภัยอันตรายเกิดขึ้น...ก็ตั้งแต่ไอ้กลุ่มโจรนิรนามออกปล้นคาราวานสินค้าของฤทธิ์พวกมันก็ยังไม่มีข่าวออกปล้นหมู่บ้านไหนมานานร่วมหลายเดือน บ้างก็ลือว่าพวกโจรกลุ่มนี้ถูกทางการจับตัวได้...หรือบ้างก็ว่าถูกนายบ้านดอกโสนฆ่าทิ้ง

ข่าวลือทำให้ระบบรักษาความปลอดภัยในหมู่บ้านสามโคกหย่อนยาน หละหลวมจนกระทั่งไร้ประสิทธิภาพ ฝ่ายไอ้เดื้อกับลูกน้องจึงหวานหมู...ไม่คิดสักนิดการออกปล้นหนนี้เส้นทางจะสะดวกโยธาราวกับถูกเชิญให้เดินเข้ามาปล้นอย่างง่ายดาย

ย้อนกลับไปก่อนหน้ามีอยู่ช่วงหนึ่งดงกำลังวางแผนออกปล้นครั้งใหม่ ยังไม่รู้จะเข้าปล้นหมู่บ้านไหนดีจนในวันที่เขามาเที่ยวบ้านสามดอกได้ยินนังแพงมันคุยโวจะมีไอ้หนุ่มจากบ้านสามโคกมาขอรับมันเป็นเมีย...จะให้เสวยสุขกับชีวิตใหม่อย่างสุขสบาย มีเงินทองให้ใช้มากมาย...เขาจึงสะดุดหู เลยส่งลูกน้องมาสืบข้อมูลเพิ่ม เป็นจริงดั่งคำนังแพงมันคุยโวไว้ทุกประการ

หมู่บ้านสามโคกเป็นหมู่บ้านเล็กๆติดกับชายป่า...โดยยึดอาชีพหลักคือการออกล่าสัตว์ป่านำมาแล่เนื้อขายโดยมีนายบ้านที่ชื่อไอ้ทัพทองเป็นนายพรานคอยนำขบวนออกล่า บางเรือนมีสวน บางเรือนมีนา คนในหมู่บ้านนี้จึงใช้ชีวิตค่อนข้างสุขสบายไม่ลำบากแร้นแค้น...เหมาะแก่การขึ้นปล้นเป็นที่สุด เดื้อใช้เวลาวางแผนสำหรับเข้าปล้นหมู่บ้านนี้เพียงไม่กี่วัน...มันก็ลงมือจัดการทันที

พอเดื้อกับลูกน้องหลุดเข้ามาภายในหมู่บ้านโดยอาศัยแฝงกายมาตามชายป่า...ทั้งหมดพากันมาแอบซุ่มดูลาดเลาในสวนข้างเรือนนายบ้านทัพทอง โดยแฝงกายซ่อนตัวอยู่ในเล้าไก่ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่อัสดง...จวบจนท้องฟ้าเริ่มโรยตัวมืดสนิท กลุ่มโจรทั้งหมดจึงย่องออกมาจากเล้าไก่...มาแอบยังพุ่มดอกเข็มด้านหน้าเรือนแทน

ไอ้เดื้อเห็นเพียงหญิงสาวนางหนึ่งเดินลงมาจุดไต้ไว้ตรงบันได แล้วก็เดินกลับขึ้นเรือน...ความมืดสลัวทำให้เดื้อมองเห็นหน้าเจ้าหล่อนไม่ถนัด...มองจากตรงนี้เห็นเพียงแค่สัดส่วนอรชรอ้อนแอ้นน่าดู ปล้นแล้วฆ่า แต่ก่อนลงมือฆ่าคงต้องหาอะไรทำสนุกๆซะหน่อย

“ทั้งเรือนมีแต่ผู้หญิงคนเดียวจ้ะพี่...” เป็นคนของไอ้เดื้อแอบย่องไปสืบข่าวมา

เดื้อพยักหน้ารับ...เขาเองก็แน่ใจว่าเขายังไม่เห็นหน้าไอ้เจ้าของเรือน มันกลับเข้ามา...เส้นทางสะดวกยิ่งกว่าสะดวก ฤกษ์งามยามดีเช่นนี้คงหาไม่มีได้อีกแล้วสินะ...ไอ้เดื้อผู้เหิมเกริม กำเริบเสิบสาย...คิดจะขึ้นปล้นบ้านของผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งหมู่บ้านสามโคก...มันยังไม่รู้หรอกว่าดวงชะตาของตัวมันเองต่างหากที่จะขาดในวันนี้...

-------------------------------------