ฉันนอนหลับไปกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้และไม่กล้าลุกขึ้นออกไปด้านนอกเพราะไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้าพี่คัลเลนแล้วต้องทำยังไง เพราะไม่ได้เมามากจึงจำได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้
ไม่อยากคิดไปไกลเลยว่าพี่คัลเลนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้ อีกอย่างฉันไม่มีทางคิดเกินเลยกับเขามากกว่าคำว่าพี่ชาย
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่คนด้านนอกจะเอ่ยบอก
“เครื่องใกล้จะลงจอดแล้วนะคะ”
“…ค่ะ”
หลังจากเครื่องลงจอดก็ไม่สามารถเลี่ยงอะไรได้อีก สุดท้ายฉันก็ต้องออกมาด้านนอกและได้ประจันหน้ากับพี่คัลเลนอีกครั้ง คราวนี้มันรู้สึกเกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้
“เดี๋ยวพี่ช่วยถือกระเป๋าให้”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวมิลินถือเอง”
“เรื่องตอนนั้น…พี่ขอโทษ” แววตาคู่นั้นทำให้ฉันคิดจริงๆ ว่าพี่คัลเลนรู้สึกผิดจริงๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“ช…ชั่งมันเถอะค่ะมิลินไม่ได้คิดอะไร” ฉันตอบปัดๆ ไปเพราะไม่อยากจะไปคิดถึงให้ปวดหัว เพราะแค่นี้ก็มีเรื่อง
