เพราะไม่คิดว่าจะเป็นพี่ลีวายจึงรับสาย ฉันน่าจะฉุกคิดได้ว่าคงไม่มีใครที่บ้าโทรมาหลายสายขนาดนี้
“ขอตัวสักครู่นะคะ” ฉันบอกผู้ชายลูกครึ่งที่มาขอชนแก้ว จากนั้นก็รีบเดินไปยังห้องน้ำโดยที่ถือสายของพี่ลีวายอยู่
“ดูออกด้วยหรอคะว่าตอนนี้มิลินมีความสุขมาก” เมื่อดึงสติของตัวเองกลับมาได้ฉันก็ตั้งคำถามกลับทันที
( เธอต้องการแบบนี้สินะ เขี่ยฉันออกให้พ้นทางเพื่อจะได้หลอกเอาสมบัติจากพ่อของฉันง่ายๆ )
ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อได้ยินพี่ลีวายพูดแบบนั้น เขาก็แค่โมโหแล้วหาเรื่องไปทั่ว
“เคยโทษตัวเองบ้างไหมคะ”
( ฉันไม่ได้ผิดอะไร )
ฉันรู้ว่าการคุยกับพี่ลีวายมันทำให้ปวดหัวและหงุดหงิดเพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองผิด ไม่ว่าจะเรื่องอะไรความผิดทั้งหมดก็ตกมาอยู่ที่ฉัน
“…อย่าโทรมาหามิลินอีกเลยนะคะ…ต่อไปนี้มิลินจะไม่รับสายเบอร์แปลกอีก”
( เมื่อกี้….เสียงใคร ) ขณะที่ฉันกำลังจะวางสายพี่ลีวายก็ถามคำๆ หนึ่ง
