หยวนหยวนไม่ทันได้สังเกต นางรู้ตัวอีกทีก็เดินชนกายแกร่งของบุรุษผู้นั้นเต็มแรง!
คนตัวสูงเพรียวนอกจากไม่ถือตัว ยังกอดนางไว้หลวมๆ เสียด้วย
“โอ๊... องค์ชายสาม”
อีกฝ่ายจะเป็นใครได้หากไม่ใช่ เหลียงเซียนซี ดวงตาคมกริบมองมายังหยวนหยวน เขาอมยิ้มในสีหน้า นางงามได้เพียงนี้ และชวนให้ลุ่มหลงเหลือเกิน!
หยวนหยวนใช้สองมือดันหน้าอกแกร่งเขาออกห่างตัว แล้วถอยออกจากอ้อมกอดเหลียงเซียนซี
แต่เขายึกยักไม่ปล่อยง่ายๆ ตัวเขาอุ่นจัด กลิ่นกายหอมๆ มีความเข้มข้นของบุรุษ จึงทำให้นางนึก เส้าเฟิง... ทั้งที่แม้แต่ใบหน้าอีกฝ่าย นางยังจดจำไม่ได้
“เสี่ยวซิ่น ไม่พบกันนาน หรือเจ้าลืมน้องชายข้าแล้ว”
และอีกเสียงที่ดังกังวาน หาใช่ใครอื่น เขาคือรัชทายาท หรือ เหลียงฟางตง คนผู้นั้นสูงใหญ่ ผิวเข้มเล็กน้อย เหนืออื่นใด ดวงตาเขาแสดงความต้องการหยวนหยวน
ยามนั้นเมื่อเห็นทั้งรัชทายาท และเหลียงเซียนซี คนเป็นพี่สาวจึงดึงตัวหยวนหยวน
