“ปิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาดและหัวไว นางมีความสามารถในการมองสีหน้าคนชนิดที่ว่าข้าเองยังแปลกใจว่าเหตุใดนางจึงรู้จักอ่านสีหน้าคนและรับรู้อารมณ์ของผู้อื่นได้ถึงเพียงนั้น ทั้งๆ ที่นางเองก็เป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง และด้วยสาเหตุนั้นเอง นางถึงได้รับรู้ว่าจ้าวเสวี่ยไม่ชอบนาง ไม่รักใคร่เอ็นดูนาง กระทั่งเทียบกับลูกอนุผู้หนึ่งไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
“อะไรนะ?” อู๋ฮูหยินร้องขึ้นอย่างแปลกใจ หญิงชราไม่ได้แปลกใจที่หลานสาวตัวน้อยอ่านสีหน้าคนเป็นตั้งแต่เด็ก แต่แปลกใจเรื่องที่จ้าวเสวี่ยปิงไม่เป็นที่รักใคร่ของบุตรเขยผู้มีวัยใกล้เคียงกับตนต่างหาก
เห็นผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตกใจระคนแปลกใจ อู๋เยว่ฉินจึงเปิดปากเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ผู้เป็นมารดาฟัง ทั้งเรื่องที่จ้าวเสวี่ยต้องการมีบุตรกับอนุคนอื่นๆ ตั้งแต่ที่นางเพิ่งคลอดบุตรได้ไม่นาน หลังจากนั้นเขาก็หลงอนุนางหนึ่งในจวนมากจนเกินหน้า เรื่องที่เขาตีตัวออกหากบุตรสาวขอ
