ปลายฟ้า | ได้แต่คิด แล้วก็สงสัย
1840 คำ
ฉันไม่รู้จะตกใจหรือช็อกดี เพราะมันรู้สึกหมดเลยตอนนี้ แถมมาอีกอย่างคืองงด้วย!
“อ๋อ... ก็โอเคแล้ว”
“อยู่กับใคร” ฉันกำลูกบิดแน่น ไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ แต่ตกใจน้ำเสียงที่เขาถามมากกว่า มันเหมือน เหมือนกำลังจับผิดแฟนยังไงอย่างงั้น!
โอ้ย อย่าทำให้กูคิดสิ!
“คนเดียว แหะ ๆ” เขามองหน้าฉัน แล้วดันประตูเข้ามาเลย จนฉันต้องหลบไปอีกฝั่ง และรีบประคองตัวเองไว้ แต่ไม่ทันได้เอื้อมมือไป เขาก็จับแขนฉันไว้ก่อน
“มานี่ฉันช่วย ที่เธอล้ม ก็เพราะฉัน ฉันแค่มารับผิดชอบ” รับผิดชอบ?
“โอ้ย ไม่เป็นไร ฉันไหวน่า นายเพิ่งเลิกงานเหรอ? เหนื่อยป่ะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้” เขาส่ายหน้าเบา ๆ แล้วจับแขนฉันไปนั่งที่โซฟา
“ไม่ ฉันแค่ยังไม่อยากกลับบ้าน ขอดูยาหน่อย หมอคนอื่นสั่งยาอะไรให้”
ฉันดันตัวลุกจากโซฟาไปเอายาให้เขา แต่ทว่าขาสองข้างมันดันเกร็ง เกร็งจนฉันทนความเจ็บไม่ไหว เสียหลักทิ้งตัวลงไป นั่งลงบนตักเขา!
“โอ้ย!” ก้นกู เจ็บมาก! ฉันหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมตามอง ว่าหน้าตัวเองอยู่ระดับไหน ตอนนี้รู้สึกได้แค่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดแก้ม จนเขาจับแขนฉันสองข้างไปคล้องคอ แล้วอุ้มฉันลุกขึ้น!
แม่เจ้า เซ็กซี่จัง กลิ่นผู้ชาย กลิ่นหมอศัล กลิ่นความหล่อ กลิ่น อื้ม… แค่ได้กลื่นก็จะเป็นลมแล้ว
“จะหลับตาทำไม ห้องนอนเธออยู่ไหน” ฉันเปิดตาขึ้นทันที เมื่อเขากระซิบถามเบา ๆ
เดี๋ยวนะ เขาถามหาห้องนอนทำไม!
“นายจะทำอะไรนาวา! คือ อย่าเลยนะเรา” เขาถอนหายใจแล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะเดินไปหน้าห้องนอนฉัน และหยุดนิ่ง
“หมุนลูกบิดสิ ฉันไม่มีมือ” ถึงใจจะมีคำถาม แต่กูก็ไม่ปฏิเสธที่จะหมุนลูกบิดเปิดประตูให้เขา!
จนเขาเดินเข้ามาในห้องนอน แล้ววางฉันลงบนเตียงช้า ๆ และนั่งลงหยิบถุงยามาดู
“หมออะไร จ่ายยาโง่ว่ะ” แรงอ่ะ! ฉันนอนมองเขาดูยาทีละซอง ทีละซองอย่างสงสัย ก่อนที่เขาจะโยนถุงยาลงไปที่โต๊ะเหมือนเดิม แล้วมองหน้าฉัน
“รอยช้ำ จางลงรึยัง”
“ไม่รู้ แต่แม่ฉันบอกว่า จางลงแล้ว” เขาพยักหน้าแล้วดึงแขนเสื้อขึ้น ก่อนที่จะเอื้อมมือมาปลดกระดุมกางเกงฉัน
เดี๋ยว! ไม่บอกกูล่วงหน้าเลยรึไง ทำอาราย ทำอาร๊าย…
‘หมับ’
“ทำอะไรนาวา!” ฉันจับแขนเขาไว้ทันที พร้อมกับใจที่เต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ ไปด้วย!
‘ตึก ตึก ตึก ตึก~’ จะเป็นลม นี่ห้องนอนนะ ไม่ใช่ห้องตรวจ!
“ดูรอยช้ำ” บ้าเอ้ย! ถึงจะรู้จักกันมาเป็นชาติ แต่มันใช่ไหมเนี่ย! ที่จะมาตรวจก้นกันนอกเวลาแบบนี้ กูเขินนะเว้ย ถ้าไม่หล่อจะไม่คิดอะไรเลย!
เพราะใจกูบาปมาก!
“แหะ ๆ จะดีเหรอ? นี่ไม่ใช่ห้องตรวจนะ” เขาส่ายหน้าเอือมระอาฉันสุด ๆ ก่อนจะลงมือปลดกระดุมต่อ แล้วจับฉันนอนตะแคง
‘ฟรึบ’
พอปลดเสร็จก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร อยู่ ๆ เขาก็ดึงกางเกงฉันลงทันที! ก่อนที่มือนุ่ม ๆ อุ่น ๆ นั้น จะแตะลงเบา ๆ ตามรอยช้ำ
“เจ็บไหม” เสียงเซ็กซี่อีกแล้ว กูจะบ้าแล้วนะ ใกล้แล้ว! โอ้ย…
“อะ… อื้อ เจ็บนิด ๆ”
“อืม ดีขึ้น อยู่นิ่ง ๆ” แล้วเขาก็เงียบไปสักพัก ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงเขาแกะกล่องอะไรบาง แล้วรีบหันไปดู
“อะไรน่ะ! ถุงยางเหรอ?” เวร ปาก… กูถามไปได้ไงเนี่ย!
เขามองหน้าฉันทันที จนฉันรีบหันหน้ากลับ แล้วดึงหมอนปิดหน้าไว้ กูอายมาก!
“ต้องเป็นคนยังไง... ถึงคิดอะไรแบบนั้นได้ เฮ้อ… แค่ยา” ฉันไม่ตอบเขา ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว จนเขา ค่อย ๆ ทายาให้ และแตะนิ้วเบา ๆ ไป วนเป็นวงกลม
โอ้ย... ขนลุก ขนลุก...
“เสร็จแล้ว” ฉันพยายามดึงกางเกงขึ้นทันที จนเขาจับตัวฉันให้หันกลับมาปกติ แล้วดึงขึ้นให้อีก!
กูควรอายไหม ทำไมเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นขนาดนี้เนี่ย!
ตอนนี้หน้าฉัน ร้อนไปหมดแล้ว ไม่รู้จะทำตัวยังไง ได้แต่นอนอมยิ้มมองเขา ที่ตอนนี้ก็ไม่กล้าสบตาฉันเหมือนกัน
“ดีขึ้น ก็ดี งั้นฉันกลับ” เขาวางยาหลอดนั้นไว้บนโต๊ะ แล้วลุกขึ้น
“ขับรถดี ๆ ขอบคุณนะ” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วมองไปที่ยาหลอดนั้น
“อืม ยาที่ฉันเอามาให้ ก็ทาบ่อย ๆ” บอกฉันเสร็จเขาก็หันหลัง เดินออกไปเลย ปล่อยฉันให้นอนเย็นตูดอยู่บนเตียงงง ๆ คนเดียว
อะไรของเขาวะ ที่จริง เขาไม่ต้องมาก็ได้นี่ บอกว่ามารับผิดชอบที่ทำฉันล้ม! แต่ทำไมต้องเปิดก้นทายาให้ฉันด้วย!
ฉันหยิบยาที่เขาทาให้เมื่อกี้มาดู แล้วถ่ายลงไอจีสตอรี่เก็บไว้
‘ได้แต่คิด แล้วก็สงสัย’
พร้อมแคปชั่นจากใจ แต่เขาคงไม่เห็นหรอก อย่างเขาเหรอจะเล่นไอจี ไม่มีทาง!
ฉันอนแช่ และเล่นมือถือ จนหลับไปอีกรอบ... ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว นอนแบบหมดสภาพกันเลยทีเดียว ก้นที่ระบมมันดีขึ้นมาก ฉันเจ็บน้อยลง เดินได้สะดวกขึ้น จนลุกไปทำโน่นนี่นั่นได้สบาย
BAIMAI | Calling
“อะไร”
(เจ๊หงุดหงิดอะไร จะหมดเมนส์เหรอ) ปากมันยังเหมือนเดิม
“มีอะไรว่ามา ไปหาผู้ชายแล้วรึไง”
(อืม ให้หาให้มั้ย) ร้ายกาจ ฉันต้องหมดหนทางขนาดไหน เด็กถึงขั้นจะหาผัวให้เนี่ย
“บ้า ว่าแต่มีอะไร”
(เป็นไงบ้าง ไปรับต้นไม้กัน)
“ทำไมต้องไปรับ รถสายการบินก็มี”
(ก็ ก็… อยากไปรับ เจ๊ถามมากจริง ตอนเจ็บก้นหนูยังไปช่วยเจ๊เลยนะ เนี่ยงานที่บริษัท หนูก็เคลียร์ให้แล้ว) ทวงบุญคุณกูอีก ฉันยืนถอนหายใจสักพัก น้องมันทวงบุญคุณขนาดนี้ คงต้องไปแล้วล่ะ
“เออ! แกขับรถนะ”
พอวางสายจากใบไม้ ฉันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที จนนางโทรมาตามยิก ๆ ให้ฉันลงไปข้างล่าง
พอขึ้นรถใบไม้ ฉันแทบอยากถือถุงดำขึ้นมาด้วย ของเยอะมาก! รกสุด ๆ ไม่มีที่ให้กูวางกระเป๋าเลย!
“เห็นแล้วใช่ไหม” ใบไม้จับพวงมาลัยสองมือแล้วหันมามองฉันนิ่ง ๆ
“เออ ทำไมแกซกมกแบบนี้ ฉันจะฟ้องพ่อ”
“อะไรเจ๊ เห็นแล้วก็ช่วยเก็บหน่อย” ใบไม้! ที่ชวนกูไปด้วยเนี่ยเพราะแบบนี้เหรอ ไอ้น้องที่แสนดีเอ้ย!
เฮ้อ! กว่าจะได้ไปสนามบิน ฉันก็ช่วยใบไม้เก็บรถชุดใหญ่ ไม่รู้อะไรของนาง รถตัวเองสภาพแบบนี้ ยังจะไปรับต้นไม้อีก
พอเรามาถึงสนามบิน ใบไม้ก็จอดรถเทียบประตูทางออกทันที ก่อนที่จะรีบเปิดประตูลงไปยืนพิงรถ แล้วมองตรงไปยังทางออก
ฉันได้แต่แอบมองในรถอย่างสงสัย มองนางดูนาฬิกาข้อมือ สลับกับเอามือกอดอกไม่หยุด นั่น ๆ แถมยังเก็กขรึมอีกด้วย
เพื่อ? พอเห็นท่าทางแปลก ๆ ของน้องสาวตัวเอง ฉันก็ตัดสินใจเลื่อนกระจกถาม
“แกทำอะไรใบไม้ รอในรถก็ได้”
“อ๋อ รอต้นไม้ไง มันกำลังเดินออกมา” จำเป็นต้องยืนรอแบบนี้ไหมวะ เอ... แปลก ๆ
“นั่นไงมาละ” แล้วฉันก็เห็นต้นไม้ เดินโบกมือลากกระเป๋านักบินออกมาพร้อมไคล์ ทำฉันรีบหันไปมองใบไม้ทันที เพราะตอนนี้ มันยืนกอดอก มองไปทางอื่นแล้ว
“ทำไมวันนี้มารับ” พอต้นไม้เดินมาถึง ก็ถามใบไม้ทันที จนนางเปลี่ยนจากยืนกอดอก มายืนมองเล็บตัวเองแทน
“ก็ว่าง” ฉันไม่สนใจสองพี่น้องนั้นแล้ว เพราะไคล์กำลังเดินยิ้มแป้นมาหาฉัน
“ไงไคล์ ไม่ได้เจอกันเลย บินเหนื่อยป่ะเนี่ย”
พรึบ สายตาใบไม้ มองมาหาฉันแบบจิกสุด ๆ
“ไม่เลย ออโต้ไพลอทจนแลน ฮ่า ๆ เจ๊เป็นไงบ้าง ไม่ค่อยได้เจอเลย คิดถึง”
ตอนนี้ใบไม้ไม่สนใจน้องชายตัวเองแล้ว นางจ้องฉันกับไคล์ตาไม่กระพริบ แต่ไคล์ไม่ยักจะทักหรือสนใจอะไรใบไม้เลย
“คิดถึงเหมือนกัน กลับยังไง? กลับด้วยกันไหม” ไคล์ส่ายหน้ารัว ก่อนจะหันไปบอกต้นไม้ว่า
“สาวมารับ เออ… ไอ้ไม้ กูไปแล้วนะมึง ผมไปแล้วนะเจ๊ บายครับ” แล้วไคล์ก็รีบลากกระเป๋า เดินไปที่รถอีกคันที่จอดอยู่ไม่ไกล
จนใบไม้กับต้นไม้เดินมาขึ้นรถ
ปัง! โอ้ย! กูตกใจ ทำไมใบไม้ปิดประตูแรงจังวะ
“โทษที ลมมันพัด” ปากบอกฉันแต่สายตานิ่ง ๆ กลับมองตรง มองไปยังรถ ที่มีผู้หญิงคนนึงเดินลงมาเกาะแขนไคล์ทันที ที่ไคล์เดินไปถึง
ก่อนที่มือซ้ายของใบไม้ จะรีบเข้าเกียร์ แล้วบึ่งรถออกไป จนหัวฉันติดเบาะ!
‘บรื้น~’
กูจะตายไหม! ฉันกับต้นไม้หันมองกันตลอดทาง เรานึกไม่ออกเลย ว่าคนข้าง ๆ มันถูกผีตัวไหนเข้า จนเรามาจอดรถที่ร้านกาแฟร้านนึงข้างโรงพยาบาล
ร้านกาแฟของแม่น้ำปั่นนี่เอง NwN Cafe’
“ขอซื้อกาแฟแป๊บ” แล้วนางก็เปิดประตูลงไปเลย ฉันกับต้นไม้ได้แต่นั่งมองตามหลังอยู่ในรถ
“เจ๊ใบเป็นอะไรอ่ะ” ฉันมองตามเข้าไปในร้านอีกรอบ คราวนี้เห็นใบไม้ยืนคุยกับใครก็ไม่รู้
คุ้น ๆ จนผู้ชายคนนั้นหันมาที่รถแว๊บนึง!
นาวา! ฉันมองสองคนนั้นไม่ละสายตา พอใบไม้ได้กาแฟดำสามแก้ว ก็เดินกลับมาขึ้นรถ
“อ่ะ... คนละแก้ว” ฉันรับแก้ว แล้วส่งให้ต้นไม้ทันที แต่สายตายังมองใบไม้อยู่ จนใบไม้หยุดชะงักมองฉันกลับ
“อ๋อเจ๊ เมื่อกี้เจอหมอที่ตรวจเจ๊ด้วย เพื่อนเจ๊อ่ะ เขาถามว่า เจ๊เป็นไงบ้าง” ถาม?
“แล้วแกว่าไง”
“ดีขึ้นมั้ง หนูเลยถามกลับ ว่าไม่มีไลน์เหรอ?”
“ขะ… เขาตอบว่าไง”
“ไม่มี”
“แล้วแกว่าไงต่อ ๆ”
“ก็ให้ไลน์เจ๊ไปไง เขาก็ดูงง ๆ เลยให้ไปทั้งหมดนั่นล่ะ ทั้งเฟซ ไอจี”
ลาก่อน
- ผู้เขียน
