ปลายฟ้า | โลกมันน่ากลัว
1423 คำ
ฉันอยากตายมาก! ไม่ใช่เกลียดอะไรเขานะ แต่อย่าเพิ่งได้ไหม คือ เขาเห็นก้นกูตั้งสองรอบ อย่าให้เขามารับรู้อะไรในชีวิตกูอีกเลย ได้โปรด...
“มีอะไรครับเจ๊” ต้นไม้เหมือนจะไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร เกาะเบาะถามขึ้นมา
จนใบไม้หันหน้าไปหาแล้วแบมือ
“แกไม่ต้องรู้หรอก ค่ากาแฟอ่ะ เอามา” ใบไม้ขี้งกมาก! จนต้นไม้มองพี่สาว แล้วถอนหายใจใส่ ก่อนจะยื่นเงินแบงค์พันให้ แล้วบอกว่า...
“ไม่ต้องทอน” เฮ้อ! ฉันเหนื่อยกับน้องตัวเองมากตอนนี้ แจกทุกอย่างของฉันเลย ไหงมาขี้งกอีก ถ้าเก็บค่ากาแฟฉันอีกนะ แม่จะเอาขยะมาเทใส่รถมันอีกรอบเลย!
โชคดีที่นางไม่เก็บ กว่าเราจะถึงบริษัทก็นานโข รถติดมาก ทำไมต้องเอาคนเจ็บก้นอย่างฉันออกมาทรมานด้วยวะ!
“เจ๊ใบโพล่า...” เอิ่มต้นไม้
“กูชื่อใบไม้” หนึ่งดอก!
“รู้น่า เจ๊ชอบไอ้ไคล์ใช่ป่ะ ทำไมอ่ะ เจ๊ทำงานหนักจนหิวเด็กเหรอ?”
โอ้โห ต้นไม้ผู้กล้าหาญ ทำใบไม้ถึงกลับกำพวงมาลัยแน่น และมองตรง ไม่สบตาใครเลย
“เออ แกชอบไคล์เหรอ?” ฉันรีบถามย้ำอีกรอบ เพราะไม่อยากให้ต้นไม้ตายอย่างเดียวดาย จนผู้ถูกถาม เหยียบคันเร่งเร็วขึ้นอีก
‘บรื้น~’
กรี๊ด… ใบไม้เกรี้ยวกราดที่สุด! นี่พี่กับน้องนะเว้ย โมโหอะไรอย่าลงกับคันเร่งดิวะ
“เงียบสักที ทั้งสองคน” เหมือนแอร์ในรถกำลังเย็นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเราได้ยินเสียงนิ่ง ๆ ของใบไม้ที่พูดขึ้นมา
กูพี่มันแท้ ๆ ยังขนลุกเลย... ส่วนต้นไม้น่ะเหรอ รีบดึงเข็มขัดมารัดแล้ว
“ไม่ถามแล้ว เบา ๆ ดิใบไม้ ฉันยังไม่มีผัวเลยนะเว้ย ถามแค่นี้หงุดหงิดไปได้!” ฉันแผดเสียงแหลม ๆ ปรามน้องสาว ที่ตอนนี้มุ่งแต่เหยียบคันเร่ง ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ผ่อนลง แล้วตบไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าบริษัททันที!
เดี๋ยว!
‘เอี๊ยด~’
“กรี๊ด!/เฮ้ย!” ฉันกับต้นไม้ร้องเสียงหลง หน้าติดกระจกรถเหมือนจะทะลุออกไปให้ได้
คุณพระ! ช่วยลูกด้วย คนข้าง ๆ มันดริฟรถเข้าบริษัทเลย!
ถนนทางเข้าบริษัท เป็นรอยล้ออย่างเห็นได้ชัด รวมถึงควันที่โขมงจากล้อยาง ทำยามรีบวิ่งตรงมาดูทันที
แต่ใบไม้ไม่สนใจ นางรีบเหยียบคันเร่งบึ่งเข้าบริษัท ก่อนที่จะถอยรถจอดเข้าซองอย่างรวดเร็ว จนฉันกับต้นไม้หัวคะมำ
เฮ้อ...
วิญญาณกูหลุดไปไหนแล้ว กลับมา!
“เจ๊ขับรถแบบนี้ได้ไงวะ!” ต้นไม้รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถทันที ก่อนที่ฉันจะลงตามไปด้วย กูไม่อยู่แล้ว กูสาบาน ว่าจะนั่งรถกับใบไม้เป็นครั้งนี้ เป็นสุดท้าย!
“ถามอะไรไม่คิด สมควร” เปรยตามองเราสองคนอย่างรำคาญ แล้วหอบเอกสารเข้าบริษัททันที
“เจ๊เป็นแบบนี้ ไอ้ไคล์มันไม่ชอบเจ๊หรอก มันชอบผู้หญิงร่าเริง!” ต้นไม้! พูดอะไรออกไป ยังไม่เข็ดใช่ไหม!
ใบไม้ยืนนิ่งทันที ก่อนที่จะหันกลับมา กระตุกยิ้มให้น้องชายตัวเอง
“ช่างหัวมันสิ ผู้ชายเยอะแยะ”
เฉียบ! ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้ จนนางหันหลังเดินต่อ ส่วนต้นไม้น่ะเหรอ วิ่งไปอ้วกที่กระถางต้นไม้แล้ว!
เมารถอย่างรุนแรง...
พอต้นไม้อ้วกเสร็จ ฉันก็เดินกระเพลก ๆ เข้าบริษัทพร้อมมัน เราไปไหว้พ่อบอส แม่กิ่ง และเข้าไปนั่งเคลียร์งานที่ห้อง พอดีฉันดูแลการตลาดที่นี่ ส่วนใบไม้คนหัวร้อนเมื่อกี้เป็นผู้บริหารใหญ่
เอิ่ม... ที่ไม่สามารถเจรจากับบริษัทอื่นได้เป็นเรื่องราวสักที เฮ้อ! เพราะนางไม่สนไม่แคร์ใครไงล่ะ พ่อบอสถึงให้ฉันมาช่วยจัดการ ระหว่างรอน้องชายคนสุดท้อง ต้นกล้ากลับจากอเมริกา
เอ้อ… นอกจากโฮสเทลที่พ่อทียกให้ที่ภูเก็ตแล้ว ฉันเองก็มีธุรกิจของตัวเองเหมือนกัน เป็นร้านดอกไม้เล็ก ๆ ที่เพิ่งเปิด ฉันไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่หรอก แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้วจริง ๆ จึงหาธุรกิจที่มันดูแลตัวเองได้เสริม ระหว่างหาผัว ไม่ใช่! หาผู้ชายดี ๆ เข้ามารักษาโรคกลัวความรัก!
ฉันนั่งทำงานได้สักพัก ต้นไม้ก็ขอนั่งแท็กซี่กลับบ้าน คงจะเหนื่อยมาก และไม่อยากยุ่งกับใบไม้เท่าไหร่ จนฉันนึกได้... ว่าใบไม้ ให้คอนแทคทุกอย่างของฉันกับนาวาไป โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว!
เฮ้ย ไอจีสตอรี่! กรี๊ด… ถ้าเขาเห็น จะคิดว่าไงเนี่ย! จะคิดว่าฉันชอบเขารึป่าว!
ฉันรีบเปิดแอป ดูยอดวิวไอจีสตอรี่ทันที มีแอคไหนที่แปลก ๆ ไหมเนี่ย เขาเล่นไอจีรึป่าววะ? ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นเขาเล่นอะไรพวกนี้เลย หรือฉันไม่ได้สนใจ
โอ้ย! แล้วไอจีไหนของเขา... แถมฉันตั้งเป็นสาธารณะด้วย ตั้งไว้เวลาดิวงานมันง่ายดี แต่ตอนนี้ ฉันเห็นแอคแปลก ๆ แอคนึง
ที่มีรูปโปรไฟล์เป็นรูปหมู
นอกนั้นก็เพื่อน ๆ ถ้าเขาเล่นจริง ๆ เพื่อนหรือน้องเขา ก็ต้องติดตามเขาดิ งั้นไปส่องดูของน้ำปั่นกับนาวินดีกว่า...
เออ! จริงด้วยเขาเล่น นาวินกดติดตามอยู่ แต่เขาตั้งเป็นส่วนตัว เฮ้อ... โชคดีที่เขาไม่ได้มาส่องไอจีฉัน สงสัยไม่เล่นอะไรจุกจิก ไม่ก็มีไอจีไว้เฉย ๆ
ฉันทำงานเสร็จก็นั่งแท็กซี่ไปดูร้านดอกไม้ต่อ ใครจะกล้านั่งรถกับใบไม้อีกล่ะ เข็ดสุด ๆ บอกเลย...
“อ้าว ไทม์!” มาถึงร้าน ฉันก็เห็นไทม์นั่งอยู่ กำลังนั่งเล่นมือถือไปมองนาฬิกาไป สงสัยมาซื้อดอกไม้มั้ง
“ไง ได้ข่าวว่าล้มก้นกระแทกพื้น”
ใครบอกวะ!
“อื้ม นิดหน่อยมาสั่งดอกไม้ให้ใครเนี่ย ถึงกลับมาเองเลยนะ” ไทม์ยิ้มแล้วรับช่อดอกลิลลี่สีขาว จากพนักงาน
“อืม… ให้น้ำปั่น ต่อไปนี้จะสั่งทุกวัน เธอให้คนไปส่งที่โรงพยาบาลสัตว์ด้วยนะ”
แหม... จะจีบเพื่อนฉันจริงจังแล้วสินะ
“จะจีบจริงจังแล้วว่างั้น จะจีบน้ำปั่นต้องหยุดเจ้าชู้นะไทม์ น้ำปั่นไม่เหมือนคนอื่นนายก็รู้”
“รู้น่า กำลังพยายามอยู่นี่ไง เธอบ่นอะไรเยอะแยะฉันลูกค้านะ ไปแล้ว บาย” แล้วไทม์ก็โบกมือบ้ายบายฉัน ก่อนจะเปิดประตูออกไป
ฉันจึงนั่งเคลียร์ออเดอร์สั่งดอกไม้ แต่นั่งได้แป๊บเดียว ใจก็วุ่นอยู่กับมือถือ หยิบมากดดูไอจีสตอรี่หลายต่อหลายรอบ ลังเลว่าจะลบออกดีไหม
แล้วเขา มาส่องบ้างรึยัง
ก็ไม่! เห็นไหม เขาไม่ได้สนใจหรือยุ่งกับอะไรพวกนี้เลย งั้นก็ปล่อยไปเถอะ!
ผ่านไปสักพัก
เขามาส่องรึยังวะ โอ้ย! บ้า! ฉันเป็นอะไรเนี่ย สรุปว่าอยากให้เขาส่อง หรือไม่อยากให้เขาส่องวะ สักอย่างสิยัยปลายฟ้า...
ฉันว่างไม่รู้จะทำอะไร... จึงถ่ายไอจีสตอรี่ร้านตัวเอง กับพนักงานลง
ก่อนที่จะนั่งเล่นสักพัก แล้วกดดูคนมาส่องอีกรอบ
ไม่มีเขาอีกแล้วอ่ะ มีแต่แอครูปหมู... ที่เข้ามาส่อง ว่าแต่ ไอจีใครเนี่ย ไม่ได้กดติดตามฉันด้วย
แต่กดติดตาม...
โอ้โห ติดตามนางเอก AV ทั้งนั้นเลย... โรคจิตไหมวะ บล็อกดีไหม! เพราะฉันลงไอจีสตอรี่อะไรไป ก็มีแอคนี้ที่เข้ามาดูแรก ๆ เลย
‘ติ๊ง’ กรี๊ด... ไดเร็คมาหาฉันด้วย!
PFPIG: ทำอะไร?
ฉันรีบบล็อกทันที อะไรวะเนี่ย อยู่ ๆ มีโรคจิตทักมาได้ไง หรือว่า มันจะแอบตามฉันอยู่! กรี๊ด ฉันจะกล้าไปไหนล่ะทีนี้ โลกนี้มันช่างน่ากลัว!
ฉันจึงนั่งในร้านสักพักรอเวลา พร้อมกับกวาดสายตามองซ้ายมองขวาไปด้วย ก่อนจะกดดูยอดวิวไอจีสตอรี่ดูอีกครั้งเล่น ๆ
มีแอครูปหมูมาส่องอีกแล้ว เฮ้ย! แต่ไม่ใช่แอคเดิมที่ฉันบล็อกนี่หว่า!
นี่ไอ้โรคจิต มันถึงกลับสร้างแอคใหม่มาส่องกูเลยเหรอ?
‘ติ้ง~’ ไดเร็คมาอีกแล้ว!
PFPIG2: ยัยอ้วน... หยิ่ง
คะ… ใคร? ใครอ้วนวะ?
- ผู้เขียน
