ปลายฟ้า | ฉันมีแฟนแล้ว
1494 คำ
เรากลับจากโคราชก็ค่ำแล้ว และวันนี้เหมือนวันรวมญาติยังไงไม่รู้ ถึงกรุงเทพปุ๊บก็สังสรรค์กันต่อเลย ผู้ใหญ่เขาไม่ได้อะไร แต่ฉันนี่ล่ะ ยาก็ไม่ได้กิน จะทายาก็ไม่ได้ทา ใกล้จะหายแล้วแท้ ๆ เฮ้อ...
“กลับก่อนไหม ฉันไปส่ง” เมื่อไทม์เห็นฉันนั่งหน้ามุ่ยก็เดินมาหาทันที เพราะตอนนี้ เราอยู่บ้านไทม์ บ้านอนันธารากุลที่ใหญ่มาก…
“อ้าว ปลายฟ้าจะกลับแล้วเหรอลูก ง่วงเหรอ?นอนที่นี่สิ” แล้วแม่เมย์ก็เดินมาหาฉันอีกคน ก่อนที่จะนั่งลง แทรกกลางระหว่างไทม์กับฉัน
“คงต้องกลับค่ะแม่เมย์ พอดีหนูลืมพกยามาด้วย”
“อ้าว! งั้นไทม์ไปส่งปลายฟ้าสิ ทิชา ไปกับพี่ด้วยนะลูก ไปนั่งเป็นเพื่อน ชวนพี่คุย”
ไทม์ถอนหายใจทันที เมื่อเห็นทิชาเดินยิ้มมา
“ผมขับได้ครับแม่ ทิชาไปด้วยเสียสมาธิตาย” ทิชาได้ยินถึงกลับเบรกไม่ทัน ก่อนที่จะนั่งลงกินข้าวเหมือนเดิม
จนแม่ฉันหันมามอง
“เจ้าปลาย... งั้นแม่กลับด้วยดีกว่า ง่วง” แล้วแม่ก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพาย ก่อนที่ฉันจะไหว้ลาทุกคน แล้วเดินมาขึ้นรถ
“อาบีมจะว่าไหมครับ ถ้าปลายฟ้ามีแฟน ตั้งแต่ไทม์ไปเรียนจนกลับมา ปลายฟ้าก็ยังโสด ท่าจะเหงา” อะไรของอิไทม์เนี่ย จะกวนประสาทอะไรแม่ฉันอีก
“ไม่มีก็ดีแล้ว ไม่ต้องคิดเยอะ! ผู้ชายดี ๆ หายาก ถ้ามี ก็มีแฟนกันหมดแล้ว ให้ลูกสาวอาโสดยาว ๆ เถอะ”
แล้วไทม์ก็หัวเราะลั่นรถ
“ฮ่า ๆ ผู้ชายดี ๆ หายากที่ไหน ผม ไอ้นาวา ไอ้เวียร์ ยังโสดเลย”
เอิ่ม... กล้ายกตัวเองเข้ากลุ่มผู้ชายดี ๆ ด้วย?
“แหมคุณหลาน สาว ๆ เพียบ ยังกล้าเรียกตัวเองโสด”
แม่เบะปากใส่ไทม์ทันที จนไทม์ยิ้มกริ่มแล้วตบไฟเลี้ยวเข้าคอนโดฉัน
“ปลายฟ้าเมื่อวานฉันแห้ว... น้ำปั่นไม่อยู่ ไม่มีใครบอกฉันเลยว่าไปอังกฤษแม้กระทั่งเธอ หึหึ เธอพอจะรู้ไหมน้ำปั่นกลับมาเมื่อไหร่”
นั่นไง! เรื่องเดียวที่คุยกับฉันได้ มีแต่เรื่องน้ำปั่น!
“ไม่รู้ ไทม์ไม่ถามเพื่อนนายล่ะ น้ำปั่นเป็นน้องนาวา นาวิน ไม่ใช่ไง?”
แม่เหมือนรำคาญ รีบขอคีย์การ์ดฉัน แล้วขึ้นคอนโดไปก่อน
“ถ้ามันบอก ฉันจะถามเธอเหรอ? สองคนนั้นไม่ยอมให้ฉันจีบน้ำปั่นเธอก็รู้ วันนี้ฉันทักไปถามน้ำปั่นเอง เขาก็ไม่ตอบ ไม่อ่านอะไร เศร้า”
ตีหน้าเศร้าอยากได้คำตอบจากฉันสินะ น้องชายที่โตมาด้วยกันยี่สิบหกปี ทำไมฉันจะไม่รู้ธาตุแท้มัน
“มันบอกแค่ อบรมเสร็จจะกลับเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ทำไม? กลัวเคลียร์สาว ๆ จีบเพื่อนฉันไม่ทันเหรอ?”
“เออดิ”นั่นไง! ไทม์คืออีกคนที่ทำฉันกลัวความรัก ผู้ชายเจ้าชู้เที่ยวไปวัน ๆ ไม่จริงจังอะไรสักอย่าง เฮ้อ... น้องยังเป็นขนาดนี้ แล้วคนอื่นจะขนาดไหน
“ไทม์ ฉันบอกนายแล้ว ถ้าจะจีบน้ำปั่น ต้องเคลียร์ให้สุด พี่ชายมันจะยอมให้จีบเหรอ ถ้าเขารู้ธาตุแท้นายขนาดนี้”
“รู้แล้วน่า ทยอยเลิกอยู่ ฉันแค่ถาม ว่าน้ำปั่นกลับมาเมื่อไหร่ บ่นมาทำไมเป็นชุด”
ว่าฉันเสร็จไทม์ก็ปลดล็อครถ ไล่ฉันลงทันที เออ ไม่ได้คำตอบก็ไล่กูลงรถเลยนะ! น้องแต่ละคน
พอฉันขึ้นคอนโดมา ก็เห็นแม่เก็บห้องให้ ที่จริงจุดประสงค์แม่ไม่ใช่อะไร ฉันพอจะเดาได้... ว่าแม่คงอยากแน่ใจ ว่าฉันซุกผู้ชาย หรือพาใครขึ้นห้องรึป่าว
“แม่ไม่ต้องเก็บหรอกค่ะ มาเหนื่อย ๆ นอนได้แล้ว” ฉันดึงเครื่องดูดฝุ่นออกจากมือแม่ทันที
“เฮ้อ ก็แม่กลัว เจ้าปลาย... แม่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม”
ทำไมต้องทำหน้าจริงจังด้วยเนี่ย
“คะ”
“อย่าเพิ่งมีแฟนเลยนะ ไม่รู้แม่จะพูดยังไงดี บางทีแม่อาจจะอคติกับผู้ชายมากไป แต่ลูกรู้ไหม แม่ไม่ไว้ใจใครเลยตั้งแต่วันนั้น”
ฉันดึงมือแม่มาที่เตียงทันที อะไรของแม่เนี่ย ไปเจออะไรมา ทำไมเข้าโหมดดราม่าได้ขนาดนี้
“ไม่มีค่ะ หนูเองก็ยังไม่อยากมีเหมือนกัน แต่แม่คะ หนูอยากรู้ ว่าพ่อทำอะไรให้แม่ ทำไมแม่ถึงโกรธพ่อมากขนาดนี้”
แม่ถอนหายใจ แล้วมองนอกหน้าต่างทันที ก่อนที่จะหันกลับมาตอบฉันน้ำตาคลอ
“พ่อบอกว่า หน้าที่การงานเขากำลังไปได้ดี เขาไม่อยากให้แม่ดึงชีวิตเขาลงมา”
ฉันตกใจเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา จนแม่กลืนก้อนสะอื้น แล้วบีบมือฉันแน่น
“ที่จริง แม่ง่ายเองล่ะ ตอนนั้นแม่ยังเรียนอยู่เลย ไม่รู้อะไร ไม่ทันใคร คิดว่าความรักมันสวยงาม คิดว่าอะไรมันจะลงตัวทุกอย่าง แต่ไม่ ผู้ชายดี ๆ มันมีแต่ในนิยาย ถึงเขาจะดีกับเรา ดูรักเราแค่ไหน พอได้ในสิ่งที่ต้องการ เขาก็ไม่เห็นค่า”
ใจฉันเริ่มสั่น ไปตามโทนเสียงสะอื้นแม่ แต่ฉันพยายาม พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาไว้ ถึงจะจุกและเสียใจแค่ไหน ที่พ่อไม่ต้องการ แต่ฉันจะไม่ทำให้แม่ที่นั่งข้าง ๆ รู้สึกแย่ตามไปด้วย
“ค่ะ ช่างมันเถอะ หนูโอเค หนูมีพ่อตั้งสองคน แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะทำตัวให้มีค่า จะไม่คบใคร แม่สบายใจได้ค่ะ”
“แม่ดีใจที่นะ ที่ปลายฟ้ารับปากแม่แบบนี้ แม่อยู่ไกลจะได้หายห่วง”
แม่ปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแล้วกอดฉันแน่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปอีกห้องนอน ที่เคยเป็นห้องของใบไม้
แม่ออกไป ฉันก็รีบกินยาคุม กับยารักษาก้นทันที ก่อนที่จะอาบน้ำ แล้วกลับมานอนเปื่อยอยู่บนเตียงเหมือนเดิม เฮ้อ! โสดอย่างเฉิดฉายไปอีกปลายฟ้า
ฉันเลื่อนดูไอจีสตอรี่ไปเรื่อย ๆ ก็เห็นตาโรคจิตมาส่องอีกแล้ว หืม… แจ้งเตือนขึ้น ว่าเขากดติดตามฉันด้วย
ไหนดูสิแอคใหม่ เขาตามนางเอก AV คนไหนบ้าง
อ้าว! ไม่ตามใคร ตามแค่ฉันคนเดียว แล้วแอคเก่าล่ะ ฉันรีบเข้าไปปลดบล็อกทันที ก่อนที่จะเห็นว่าแอคนั้น ไม่มีชื่อผู้ใช้แล้ว!
รูปที่ลงรัว ๆ ก็มีแต่รูป ต้นไม้ ใบหญ้า หมาข้างถนน คนในโรงพยาบาล...
โรงพยาบาล? ฉันกดดูรูปที่ถ่ายในโรงพยาบาลทุกรูป ตายจริง คนบ้าไหมเนี่ย คงไม่ใช่โรงพยาบาลศรีธัญญานะ เฮ้ย… ว่าแต่ ทำไมโลโก้โรงพยาบาลคุ้น ๆ
โรงพยาบาลบ้านน้ำปั่นนี่หว่า!
ตาโรคจิตเขาป่วยเหรอ? ทำไมรูปเกี่ยวกับ โรงพยาบาลเยอะจัง ฉันเลื่อนดูอยู่สักพัก พยายามนึกตามไปด้วย เขาถ่ายที่แผนกไหนเนี่ย?
‘แอด...’
“เจ้าปลาย มียาสระผมไหม”
‘ตุ๊บ’
“โอ้ย!” อยู่ ๆ แม่ก็เปิดประตูห้องเข้ามา! ทำฉันตกใจ รีบปล่อยโทรศัพท์ในมือ จนหล่นใส่หน้าตัวเอง!
“อ้าว! เจ็บไหมนั่น” แม่เดินอมยิ้ม แล้วเข้าห้องน้ำไป พร้อมกับหันมาถามฉันด้วย
“นิด ๆ ค่ะ แหะ ๆ” จนฉันรีบหยิบโทรศัพท์ที่หล่นข้าง ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเห็น...
กรี๊ด… มือไปกดถูกใจรูปตาโรคจิตตอนไหนวะ! หัวใจแดงเถือกเลยยัยปลายฟ้า!
ทำไง ๆ ถ้าฉันกดเลิกถูกใจ มันจะแจ้งเตือนไหม
แถมฉันก็ไม่ได้กดติดตามเขาด้วย ตาโรคจิตรู้แน่นอน ว่าฉันส่องไอจีเขาอยู่!
โหย…
‘ติ๊ง~’ นั่นไง กูว่าแล้ว!
PFPIG2: แอบส่อง?
ฉัน: มือมันไปโดนย่ะ ว่าแต่… ไม่ติดตามนางเอก AV แล้วรึไง
PFPIG2: ไม่ส่องแต่รู้ว่าเลิกติดตามนางเอก AV?
หึ๋ย…
ฉัน: บังเอิญเห็น!
PFPIG2: อืม กินยารึยัง?
ฉัน: กินแล้ว นายล่ะกินยารึยัง?
PFPIG2: ทำไมฉันต้องกิน?
ฉัน: ก็นายป่วยไม่ใช่เหรอ? เห็นถ่ายรูปโรงพยาบาลลงเยอะแยะ
PFPIG2: นี่คือไม่ส่อง? อืม ฉันกินแล้ว ยาที่เธอลงไอจีสตอรี่ล่ะ ทารึยัง ใครเอาให้?
ถามทำไม? จีบกูรึป่าว! หรือฉันควรบอกว่า…
ฉัน: แฟน!
PFPIG2: แฟน? โกหก
ฉัน: โกหกทำไม ก็แฟนให้ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงไม่ถ่ายลงไอจีสตอรี่หรอก!
PFPIG2: ทำไมล่ะ?
ฉัน: ก็เขาคือคนพิเศษไง ถามได้
PFPIG2: เหรอ... อืม แฟนก็แฟน
ฉัน: ถ้านายจะจีบฉัน ก็รู้ไว้ด้วย ว่าฉันมีแฟนแล้ว
PFPIG2: อืม ฉันก็มีแฟนแล้ว
- ผู้เขียน
