ฉันเบะปากใส่น้ำปั่น แหมตอนนั้นฉันก็อุตส่าห์ชื่นชมมัน ที่ไหนได้... มันขี้โม้!
“มึง กูขอไปนอนคอนโดมึงก่อนนะ ไม่พร้อมกลับบ้านตอนนี้ มีเรื่องต้องทำ” ฉันหันไปมองมันทันที อะไรของมันอี๊ก… ปกติมันห่างพ่อได้ที่ไหน ไปไหนก็คิดถึงพ่อจะตาย ทำไมวันนี้อยากจะนอนกับฉันได้วะ
ไม่เอา! ฉันจะขอบคุณ คุณหมอศัล!
“มึง ห้องกูรกมากเลย ไม่ได้เก็บของเลยอ่ะ” น้ำปั่นจิกตาใส่ฉัน แล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่าง
“ห้องมึงน่ะเหรอรก? ห้องมึงเรียบร้อยจะตาย... หรือว่าซุกหลัวไว้ในห้อง!” ใจฉันหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม เมื่อประโยคสุดท้าย น้ำปั่นมันหันควับมามองฉัน!
จนฉันตบไฟเลี้ยว จอดข้างถนนทันที เพราะสมาธิฉันตอนนี้ ไม่มีแล้ว
“เฮ้ย ๆ จอดทำไม มีพิรุธนี่หว่า” ฉันพยายามมองข้างถนน พยายามหา ว่ามีอะไรบ้าง ที่จะช่วยฉันหลุดพ้น จากเจ้าแม่เค้นความจริงอย่างน้ำปั่น!
“กูหิว เอ่อ… อยากกิน ข้าวผัดปูเมืองทอง!”
ขอบคุณป้ายข้าวผัดปูเมืองทอง ที่ช่วยชีวิตปล
