บทที่5/2
692 คำ
บทที่5/2
แม้ว่าหมิงอิงจะคิดอย่างนั้นแต่ดูเหมือนบิดาของนางจะไม่เห็นอย่างนั้นด้วย กลับมาถึงเรือนจึงได้ถูกอีกฝ่ายเรียกไปตำหนิในทันที
“วันนี้เจ้าไปที่ไหนมา” หญิงสาวทำหน้าอ้อนบิดา
“ท่านพ่อลูกก็แค่อยากได้ของเอาไว้ดูแลตัวเอง” คำอธิบายของลูกสาวไม่ได้ทำให้คนเป็นพ่อเข้าใจเลยแม้แต่น้อย
“แต่เจ้าใช้อาวุธไม่เป็นสักอย่างนะลูก” คำตำหนิของบิดาหมิงอิงก็เข้าใจแต่หากนางไปที่นั่นโดยไม่มีเหตุผลท่านพ่อจะยิ่งบ่นนางหนักเข้าไปใหญ่
“เช่นนั้นท่านพ่อก็หาคนมาสอนข้าสิเจ้าคะ” หมิงอิงยิ้มให้บิดา ซึ่งใต้เท้าฉู่ที่แม้จะใจแข็งกับใครก็ตาม แต่พอเป็นเรื่องของบุตรสาวคนเดียวอย่างหมิงอิงคนที่เถรตรงและไม่เคยเห็นใจใครก็กลายเป็นเพียงบิดาที่ตามใจบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงเท่านั้น
“หากเจ้าอยากจะฝึกจริง ๆ เหล่าคุณชายหลายตระกูลก็คงจะพร้อมที่จะฝึกให้เจ้ากระมัง เมื่อดูจากเรื่องที่เจ้าทำเอาไว้ก่อนหน้านี้”
หมิงอิงรู้ว่าบิดาประชดนางจึงเร่งเข้าไปอ้อน
“โธ่ ท่านพ่อเรื่องนั้นข้าก็แค่อยากให้ใครๆไม่เห็นว่าข้าเหมาะจะเป็นสะใภ้”
คนเป็นพ่อยกยิ้มน้อย ๆ แม้ว่าจะควรไม่พอใจก็ตาม
“พ่อว่าเจ้าทำได้ดีทีเดียว ดีจนอาจจะไม่มีตระกูลไหนอยากได้เจ้าแล้วเรื่องราชโองการก็เงียบไปแล้ว” คนมีอายุจิบชาในถ้วยก่อนจะนึกถึงเรื่องที่เขารับรู้
“มันจะเงียบตลอดไปจริง ๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” ท่าทางหวาดกลัวการมีคู่ครองของลูกสาวยิ่งทำให้คนเป็นพ่อจำต้องพูดสิ่งที่คิดออกมา
”เจ้าไม่อยากแต่งงานจริง ๆ หรือหมิงอิง พ่อถามเจ้าจริง ๆ พ่ออยู่กับเจ้าไม่ได้ตลอดไป หากไม่มีพ่อแล้วถ้าเจ้าไม่แต่งงานเจ้าจะอยู่ได้เช่นไร”
หญิงสาวถอนหายใจ
“ข้ามิได้ไม่อยากแต่งงานท่านพ่อ ข้าย่อมอยากแต่ง แต่ข้าอยากแต่งกับคนที่ข้าจะสามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่ทำให้ข้าเสียใจ เขาจะเห็นข้าสำคัญกว่าสิ่งอื่น ๆ”
คำพูดที่ดูเหมือนเจ็บปวดทำให้ใต้เท้าฉู่รู้สึกว่าเขาควรจะปล่อยให้ลูกทำอย่างที่ใจต้องการ
“หากเจ้าต้องการ”
ยังไม่ทันที่บิดาจะพูดจบหมิงอิงก็เร่งขอขึ้นมาทันที “ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาเป็นสามัญชนท่านพ่อจะยอมหรือไม่” หมิงอิงพิงหัวไปที่แขนของบิดาราวกับออดอ้อนซึ่งนั่นก็คงมีผลต่อจิตใจอยู่บ้างจึงทำให้คนอายุมากกว่ายืนยันคำขอของบุตรสาว
“หากเขาดูแลเจ้าได้จะเป็นสามัญชนพ่อก็ไม่ว่า แต่จะต้องดูแลเจ้าได้ ไม่ใช่พาเจ้าไปลำบากเข้าใจไหมลูก”
หมิงอิงยกยิ้ม
“เช่นนั้นเรื่องดาบกับฝึกยุทธก็ได้ใช่ไหมเจ้าคะ อาจารย์ให้ลูกไปตามหาเองได้ใช่ไหมเจ้าค่ะ”
เมื่อรู้ตัวว่าตกหลุมพรางลูกสาวเข้าแล้วจึงถอนหายใจหนักๆ
“พ่ออนุญาต”
“เสี่ยวอี้พรุ่งนี้ไปร้านทำดาบกัน” หมิงอิงที่เพิ่งเดินเข้ามาในเรือนพักของตนเอ่ยบอกกับสาวใช้คนสนิท ซึ่งแววตาของเสี่ยวอี้ก็เป็นประกาย
“เราจะไปโรงเตี๊ยมกันอีกใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ใช่ แค่ไปโรงเตี๊ยมแต่ข้าจะไปสั่งดาบ ท่านพ่ออนุญาตให้ข้าทำแล้ว และหากข้าได้คนสอนดี ๆ สักคนก็คงจะดียิ่ง” แววตาที่คาดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยของหญิงสาว
“คุณหนูต้องหาคนสอนได้แน่นอนเจ้าค่ะ”
หมิงอิงยิ้ม
“ข้าคาดหวังมากเลยล่ะเสี่ยวอี้ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็ว ๆ จัง” หมิงอิงคิดว่าตัวเองอาจจะหวังมากจนเก็บเรื่องเหล่านี้ไปฝันได้เลยด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่นางรู้สึกว่าเริ่มมีความหวังอะไรใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิต
- ผู้เขียน
