“เดี๋ยวฉันมา ขอไปคุยโทรศัพท์ก่อน” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นไปข้างนอกระเบียงเพื่อคุยโทรศัพท์กับปลายทาง ผู้เป็นบุคคลที่เขาอยากหลีกเลี่ยงที่สุดในชีวิต นั่นก็คือพ่อของเขา เขาพูดห้วน ๆ เมื่อกดรับสาย “มีอะไร”
(คิม พ่อเองนะลูก สบายดีไหม) ปลายสายถาม
“ผมสบายดี ถ้าไม่มีอะไรจะคุยจะโทรมาแค่นี้ก็ไม่ต้องโทรมาก็ได้ เวลาของคุณมันมีค่ามากไม่ใช่เหรอ” คิมหันต์ส่งเสียงตัดพ้อไปตามสาย “ถ้าโทรมาถามแค่นี้ผมจะวางนะ”
(เดี๋ยวสิคิม พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก)
“เรื่องอะไรครับ”
(พ่ออยากให้แกมาบ้านบ้าง)
“ผมไม่ไป”
(พ่ออยากให้แกมาอยู่ด้วย ทุกวันนี้เราเหมือนไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันแล้วนะ)
“ครอบครัวสำหรับผมกับพ่อ มันจบไปตั้งแต่พ่อเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแล้วละครับ”
(แล้วแกจะให้พ่อทำยังไง แม่แกก็เสียไปตั้งนานแล้ว พ่อเองก็เสียใจไม่ต่างจากแกเลยนะ) เสียงถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มดังมาตามสาย (เราอยู่กับอดีตไม่ได้ เราต้องไปต่อนะลูก)
“
