"มิว..."
"ไอ้มิว!!"
"ฮะ ฮื้อ!" ฉันสะดุ้งตื่นตาโตสุดขีดเมื่อได้ยินเสียงห้วน ๆ ดังตะคอกขึ้นมาใกล้ ๆ หู สองสามครั้ง ก่อนจะลืมขึ้นมาเต็มตาก็เห็นเจ้าของเสียงตัวดีอย่างยายซินดี้ที่ตะคอกเรียกข้างหูจนฉันตกใจตื่น
"มึงจะเสียงดังอะไรเนี่ยไอ้ซิน" ฉันมองค้อนมันยกใหญ่ ตกใจจนขวัญเตลิดไปหมดไม่นึกสงสารขี้หูที่ลุกมาเต้นในหูของฉันเลยสักนิด
"ก็มึงมัวแต่นอนขี้เซาไม่ยอมตื่นสักที ทำไมไหล่พี่เซฟนุ่มขนาดนั้นเลย?" ไหล่พี่เซฟ? ฉันขมวดคิ้วงุนงงพร้อมกับเบนสายตามามองหมอนข้างที่เพิ่งอิงซบและกอดก่ายอยู่นาน ก่อนที่จะสบสายตาคู่คมที่มีลมหายใจก็เห็นว่ามันไม่ใช่หมอนหนุ่มสีเน่าที่คอนโดอย่างที่ฉันคิด ทว่าเป็นแขนกับไหล่ของพี่เซฟที่ฉันเผลอทิ้งตัวนอนใส่อย่างสบายกายและสบายใจตลอดการเดินทาง
พรึ่บ! เพียงเท่านั้นแหละฉันก็หยัดมานั่งหลังตรงทันที
"อะ เอ่อ...ขอโทษค่ะ" ก่อนที่จะยกยิ้มแห้ง ๆ แล้วขอโทษขอโพยให้เจ้าของไหล่ที่ไม่รู้เผลอไป
