husband คุณคือสามี

4. ต้องการแค่นาย

"ถ้าคุณง่วงนอนก็ตามสบาย ไฟที่หัวเตียงคุณสามารถปิดได้ ผมขอใช้ความสว่างแค่ด้านนอกเพื่อทำงานเท่านั้นพอ"

บูรพาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ร่างสูงโปร่งเดินผ่านหน้าเธอไป พร้อมกับคว้าจอไอแพดไปถือเอาไว้ ก่อนที่เขาจะวกสายตากลับมาหาเธอใหม่

"ถ้าหิว ก็บอกได้ อยากทานอะไรคุณก็บอกก็แล้วกัน"

พูดแค่นั้น ก่อนที่เขาจะเดินกลับออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมๆของแชมพูอาบน้ำเมื่อยามที่เขาเดินผ่านก็เท่านั้นเอง

รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นมาที่บนมุมปาก ลีลาคว้าสมาร์ทโฟนของตัวเองมาถือเอาไว้ ก่อนจะทิ้งกายไปบนเตียงกว้าง อดไม่ได้ที่จะคว้าหมอนสีขาวสะอาดตามาวางบนหน้าตัก มือบางลูบสัมผัสไปมา ก่อนที่เธอจะยกมันขึ้นสูง พร้อมกับฝังปลายจมูกเชิดรั้นลงไป

หอมจนรู้สึกดี หอมชื่นใจ และมันทำให้เธออิ่มเอมหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง นึกถึงทุกๆเรื่องราวในตอนนั้น และรู้ด้วยว่า เธอกำลังต้องการผู้ชายคนนี้กลับมาเป็นของเธออีกครั้ง

.

.

.

"จะนอนตอนไหน.."

เสียงหวานที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล ทำให้ตาคมที่จับจ้องอยู่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค มองไปยังต้นเสียงอีกครั้ง ดวงตาสวยจับจ้องมาที่เขานิ่ง มือบางยกมาป้องปากในท่าหาว ก่อนที่เธอจะใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าของตัวเองไปมา

"ถ้าคุณง่วง คุณก็นอนก่อน"

"ก็แล้วทำไมไม่นอนพร้อมกัน งานยุ่งขนาดนั้นเลยรึไง"

ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอนผ้าซาตินวาบหวิวสั้นเพียงต้นขา เดินเข้ามาหาเขาหลังจากที่เอ่ยคำนั้น และเธอก็เลือกที่จะนั่งลงข้างๆเขาเช่นกัน

"หื้มมม.. แค่จับจุดจีพีเอส ต้องทำเองเลยเหรอ"

"ผมกำลังตรวจสอบพื้นที่ ว่าที่ที่กำลังจะถูกประมูลอยู่ตรงจุดไหน จะได้เป็นข้อมูลไว้ประเมินราคาคร่าวๆ"

"แต่วันนี้เป็นคืนแรกของเรานะ จะไม่นอนพร้อมกันรึไง"

เขาสบตากับอีกคนในระยะใกล้ ตาหวานที่หยาดเยิ้ม บ่งบอกว่าเธอง่วงนอนแล้วจริงๆ

"พรุ่งนี้ผมต้องลงพื้นที่จริง ต้องหาข้อมูลก่อน ถ้าคุณง่วงนอน คุณก็เข้าไปนอนก่อนเลย"

"ไม่เอาอ่ะ ถ้านายยังไม่นอน ฉันเองก็จะยังไม่นอน ไอแพดว่าง งั้นขอใช้ดูหนังนะ"

เธอว่าพร้อมกับฉีกยิ้มออกมา ก่อนที่ร่างเล็กจะโน้มกายผ่านร่างของเขาไปหยิบจอไอแพด แล้วความใกล้ชิดแบบนั้น ทำให้ปลายจมูกของเขาเฉียดเรือนผมของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ ความหอมใบแบบของผู้หญิง ก็แตะจมูกเขาอย่างจัง

ลีลาใช้ไอแพดของเขาเปิดซีรี่ย์ที่กำลังเป็นที่นิยม โดยเอาหูฟังของเขาไปใช้โดยไม่คิดที่จะขออนุญาตใดๆ

บูรพาชักสีหน้าออกมาเล็กน้อย แน่นอนว่า ที่ผ่านมาชีวิตของเขาไม่เคยยุ่งยากวุ่นวายแบบนี้เลยสักครั้ง เธอเป็นคนแรก ที่เป็นสาเหตุไม่ทำให้เขาต้องอยู่ตามลำพัง ไม่ว่าเหตุผลมันจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม

ป่วยการที่จะคัดค้าน บูรพาจึงเลือกที่จะปล่อยตามเลย ยอมรับว่าจริงๆแล้ว เขาเพียงแต่หยิบยกเรื่องงานมาอ้าง ไม่อยากร่วมเตียงกับเธอก็เท่านั้น ไม่ได้อยากทำให้เธอเสียหาย แม้จะแอบรู้สึกว่าอีกคนอยากเอาชนะเขาอยู่ แบบนั้นก็ตาม

"วิฑูรย์ รบกวนคุณจัดการเรื่องเอกสารการทำสัญญาซื้อขาย และเรื่องเสนอราคาให้ผมคืนนี้เลย ผมจะเดินทางไปพบลูกค้าด้วยตัวของผมเอง"

บูรพากรอกเสียงไปตามสาย ในขณะที่สายตายังจับจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คนิ่ง แว๊บหนึ่ง ที่เขาปรายตาไปมองที่คนข้างๆ เห็นลีลาเพียงมองแต่จอไอแพดเเท่านั้น โดยที่เธอพิงแผ่นหลังไปกับโซฟาตัวเดียวกับเขา ความสนใจยังหยุดที่เพียงจอไอแพด บ่งบอกว่าเธอไม่ได้สนใจเขาแต่อย่างใด

"ขอบใจมาก เอาเป็นว่า พรุ่งนี้คุณแวะเอามาให้ผมที่คอนโดก็แล้วกัน"

บูรพาพูดแค่นั้นก่อนจะวางสาย จากนั้นก็ตรวจสอบงานที่เหลือเพื่อฆ่าเวลาต่อไป

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ..

บูรพาอ้าปากหาวสามครั้งติดกัน ก่อนจะมองเลยไปที่นาฬิกาบนฝาผนัง ที่บอกเวลาห้าทุ่มกว่า เขาตวัดสายตาไปมองที่คนข้างกายอีกครั้ง เห็นลีลายังเปิดตาแป๋ว จ้องจอไอแพดโดยไม่มีทีท่าว่าจะหลับแต่อย่างใด

มือหนาเคลื่อนไปปลดสายสมอลทอร์คออกจากหูของอีกคนทันที เมื่อเขาดับจอโน๊ตบุ๊คลง เพราะทนเปิดตานั่งจ้องคอมนานๆไม่ไหว และการกระทำแบบนั้น ก็เรียกสายตาอีกคนให้หันมามองที่เขาทันที

"ไหนคุณบอกว่าง่วงไง แล้วเมื่อไหร่จะเข้าไปนอน"

"ก็บอกแล้วไง ว่าจะรอนอนพร้อมกัน"

ลีลาใช้มือปลดสายสมอลทอร์คอีกข้าง จากนั้นก็ดับจอไอแพดลงไปทันทีเช่นเดียวกัน

"ห้าทุ่มแล้วนะ นอนดีกว่าไหม"

บูรพาเลือกที่จะไม่ตอบสิ่งใด และเลือกที่จะหยัดกายลุกจากโซฟาแทน

บรรยากาศในห้องนอนเต็มไปด้วยความอึดอัด ตาคมเผลอเหลือบมองอีกคนเมื่อยามที่เธอขยับกายขึ้นไปอยู่บนเตียง ชายกระโปรงชุดนอนที่สั้นอยู่แล้ว เลิกร่นสูงจนเห็นต้นขาขาว บูรพาตวัดสายตาไปอีกทางทันที เพื่อดับอารมณ์คุกรุ่นที่มี

"คุณกับผมไม่ใช่สามีภรรยาที่เหมือนคู่อื่นๆ คุณควรแต่งตัวให้มิดชิดและระมัดระวังมากกว่านี้ เพราะอย่างน้อยๆผมก็คือผู้ชาย"

"ไม่ไว้ใจตัวเองงั้นหรอ?"

ลีลาเอียงหน้าถาม ร่างเล็กเย้ายวนเหยียดกายลงไปบนเตียงกว้าง ก่อนที่เธอจะนอนหันข้างมองเขา โดยใช้แขนข้างหนึ่งตั้งชันเพื่อรั้งร่างของตัวเอง

"ผมกำลังบอกให้คุณรู้จักระวังตัว ไม่ได้จะให้คุณมาย้อนถามอะไรแบบนั้น"

"ก็สรุปว่าห่วงฉัน งั้นเอาเป็นว่า ฉันจะไม่ระวังตัวเฉพาะตอนที่อยู่กับนายดีไหม"

"อย่าปั่นให้วุ่นวาย ผมไม่ได้รู้สึกขำ หรืออยากเล่นอะไรกับคุณทั้งนั้น ระหว่างที่ผมช่วยคุณให้คุณไม่ต้องแต่งงาน คุณก็ควรใช้เวลาระหว่างนั้น เขาไปทำงานในส่วนของคุณที่บริษัท คุณเลิศและคุณโสมจะได้เห็น ว่าต่อให้คุณไม่ต้องแต่งงาน คุณก็สามารถมีชีวิตอยู่ในสังคมปัจจุบันได้"

ลีลายกยิ้มพอใจ ก่อนจะใช้ประโยชน์ในสิ่งที่เขาพึ่งบอกมา

"นายช่วยสอนงานได้ไหมล่ะ งานของนายกับงานของพ่อฉัน เป็นสายงานเดียวกันอยู่แล้วนี่นา"

"ผมเป็นคนอื่น ถ้าคุณตั้งใจจะทำงานจริงๆ ลูกน้องคุณเลิศมีเยอะจนคุณสามารถเลือกได้ ว่าต้องงานเรียนรู้งานจากใคร"

"แต่ฉันไม่ต้องการใคร ฉันต้องการแค่นาย.."

ไร้คำตอบใดที่ได้ยินต่อจากนั้น เพราะทันทีที่เธอจบประโยคนั้น ไฟเพียงดวงเดียวที่ส่องสว่างภายในห้องนอน ก็ถูกดับลงทันที

"นายนี่ใจแข็งเหมือนเดิมเลยนะบูม คำพูดของฉัน ทำลายน้ำแข็งในใจคนอย่างนายไม่ได้เลยรึไง"

"จะนอนไหม ถ้าง่วงก็นอนๆไป"

เป็นอีกครั้ง ที่คำพูดเหมือนไร้ความรู้สึกถูกพ่นเข้าใส่ เตียงกว้างขนาดคิงไซส์ยุบลงเล็กน้อย บ่งบอกว่าอีกคนทิ้งกายลงบนเตียงแล้ว และความสว่างพอสลัวๆ มันก็พอที่จะทำให้เธอมองเห็นกิริยาของอีกคนได้อยู่ดี

"บางทีนายก็ควรจะหันมาแคร์ฉันบ้าง เพราะเราอาจจะต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน"

เป็นอีกครั้งที่เตียงนอนถูกเคลื่อนไหว เมื่อร่างสูงที่ใส่เพียงกางเกงขายาว เลือกที่จะทิ้งกายเหยียดตัวนอนลงไป

"โอ๊ย อีตาบ้านี่"

ใบหน้าหวานง้ำงอขึ้นมาทันที เธอพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ยอมรับว่าก็หวังแหละ หวังที่จะให้นายคนนั้นหันมาสนใจเธอบ้าง อย่างน้อยๆก็คนเคยรักกัน แต่ทว่า เขากลับเมินเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ร่างเล็กทิ้งกายลงบนเตียง พลางปรายตามองอีกคนเพียงนิด แต่อีกคนก็เลือกที่จะปิดเปลือกตาเอาไว้ บูรพาเองก็ยังตั้งรับไม่ทัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเว้นระยะห่างจากเธอแค่ไหน แม้ตอนนี้เธออาจจะไม่มีใคร แต่เขาก็ไม่เคยลืม ว่าเขาไม่ควรคู่กับเธอ และเขา ที่เป็นคนเอ่ยคำลาและถอยออกมา

ระยะเวลาผ่านไป แทนที่เจ้าของห้องซึ่งเป็นคนหลับง่าย ทั้งๆที่วันนี้ก็ง่วงแทบตาย แต่ทว่า เขากลับไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ตาคมผุดมองเรียวแขนขาว ที่่พาดอยู่บนหน้าท้องของเขา และศีรษะทุย ที่ซบอยู่กับอกของเขา เขายังจำได้ดี ว่าลีลาเป็นคนหลับง่าย แต่ไม่เคยคิดเอาไว้ ว่าเธอจะมาหลับในสภาพแบบนี้

บูรพาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ กลิ่นหอมๆจางๆจากแชมพูสระผมที่เธอใช้ และกลิ่นหอมๆอ่อนๆของโลชั่น เตะจมูกเขาแทบตลอดเวลา ภายในห้องนอนมันไม่ได้มืดเกินไป เพราะเขายังสามารถมองเห็นเสี้ยวหน้ายามหลับไหลของอีกคนได้อย่างชัดเจน

ปลายนิ้วเรียว เลื่อนไปเกลี่ยปลายจมูกเชิดรั้นเพียงแผ่วเบา ลีลามีดีทุกอย่างในสายตาเขา เธอสวย สวยมากสำหรับเขา ไม่มีด้วยซ้ำ ที่เธอจะด้อยตรงจุดไหน เพียงแค่คิดว่าเขาต้องพยายามหักห้ามตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไร หัวใจแกร่งก็กระตุกตอบรับอย่างรุนแรง

การเคลื่อนไหวร่างกายของอีกคน ทำให้บูรพาชักมือกลับทันที ลีลาพลิกกายหันหลัง แต่รั้งต้นแขนของเขาไป โดยใช้ศีรษะหนุนเอาไว้ และนั่น ทำให้เขาเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายอีกคนได้อย่างชัดเจน

บูรพายกศีรษะของอีกคนออกจากแขนของเขาทันที ก่อนที่เขาจะสอดหมอนใบใหญ่ มารองศีรษะเธอเอาไว้แทน ร่างสูงโปร่งหยัดกายลุกจากเตียงนอนอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหายออกไปจากห้องนอน

.

.

.

ร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้าง ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาบิดกายไปมา เมื่อรับรู้ว่า ร่างกายได้รับการพักผ่อนที่เต็มที่ ลีลาตวัดวงแขนไปที่พื้นที่ข้างกาย แอบหวัง ว่าอีกคนจะยังคงอยู่เหมือนค่ำคืนที่ผ่านมา แต่ทว่า เธอกลับโอบกอดได้เพียงไอเย็นจากพื้นเตียงว่าง จากนั้นตากลมโตก็เปิดขึ้นทันที

ใบหน้างดงามมุ่ยขึ้นมาเล็กน้อย เธอสะบัดผ้าห่มออกจากร่าง ก่อนจะคว้าสมาร์ทโฟนที่อยู่ข้างเตียงเพื่อดูเวลา

"เจ็ดโมงกว่า.."

ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยถึงเรื่องของเวลาในตอนนี้ ก่อนที่เธอจะหยัดกายลุกจากที่นอนทันที

"บูม.."

ดวงตาสวยกวาดกว้างเพื่อมองหา เธอมองซ้ายมองขวา ก่อนจะดันฝ่ามือไปที่ประตูห้องน้ำ และมันก็สามารถดันเข้าไปได้อย่างง่ายดาย บ่งบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ในนั้น

"บูม.."

ลีลาเอ่ยเรียกชื่อเล่นของอีกคนอีกครั้ง แต่ทว่า ห้องแต่งตัวก็ว่างเปล่า ไม่ว่าจะไปที่มุมไหนของห้องชุด เธอก็ไม่พบเขา เห็นจะมีเพียงอาหารเท่านั้น ที่ถูกวางไว้บนโต๊ะอาหารภายในห้องครัวอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม

ลีลาถอดถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อเธอพบกระดาษโน๊ตโพสอิทที่วางอยู่ใกล้ๆชามอาหารเช้า ซึ่งแน่นอน ว่าถ้ามันเป็นแบบนั้น แสดงว่า คนที่เธอเรียกหา ไม่ได้อยู่ในห้องอย่างแน่นอน

'อาหารเช้า ผมทำไว้ให้ ถ้าคุณไม่อยากทาน คุณก็โทรสั่งและเลือกทานได้ตามสบาย รายชื่อร้านอาหารพร้อมเบอร์โทรของร้านที่ผมทานประจำ ติดอยู่ที่หน้าตู้เย็น หรือคุณจะสั่งจากเว็บก็ตามสบาย'

"ให้มันได้แบบนี้สิ.."

ลีลาพูดออกมาอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนที่เธอจะหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆ แล้วจ้องมองอาหารที่อีกคนทำไว้ให้อย่างตั้งใจ จากนั้น มือบางก็ทำการโทรออก ตามหมายเลขโทรศัพท์ที่เธอมี ทั้งๆที่เคยตั้งใจจะลบหลายที แต่เธอก็ไม่เคยได้ลบมันเลย

(ฮัลโหล..)

"ฉันถูกทิ้ง.."

ลีลากรอกเสียงไปตามสาย เมื่อบูรพาที่เป็นสายปลายทางกดรับ และกรอกเสียงลงมา

(ผมมีงานต้องทำ..)

"อ๋อ.. งานของนาย สำคัญกว่าเมียอย่างฉันสินะ"

(คุณลี..)

ลีลาได้ยินเสียงถอดถอนหายใจที่อีกฝ่ายเผลอพ่นมันออกมา

"จำไม่ได้หรือไง ว่าฉันไม่ชอบทานข้าวเพียงลำพัง ซึ่งตอนที่ฉันอยู่ที่อังกฤษ อาหารเช้าฉันไม่เคยทานเลย"

(...)

"บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าอยู่ไหน ฉันจะไปหา.."

(คุณลี.. นี่ผมกะ..)

"ฉันไม่ทานข้าวคนเดียวอยู่แล้วไหมล่ะ นายเป็นสามีของฉันนะ แค่ภรรยาอย่างฉันจะไปหา ไม่ได้หรือไง ตอนนี้นายอาจจะบอกว่างานสำคัญกับนาย แต่สักวันฉันจะทำให้ตัวฉันสำคัญกับนายมากกว่างานและทุกอย่างบนโลกนี้เลย.."