EP 1/5 อ้อมแขนซาตาน
980 คำ
“โอ๊ะโอ!? หน้าตาฉันดูไม่มีพิษภัยเลยเหรอ ทำไมเขาถึงเอาฉันมาขังไว้ในห้องที่มีปืนซ่อนไว้ใต้หมอนล่ะ” ถามตัวเองแล้วยิ้มร้าย หยิบปืนขึ้นมาดู ปืนดีมีที่เก็บเสียง ขนาดใหญ่ไปนิด แต่เธอถือไหว อ้อ...เคยบอกหรือยังว่าตอนเรียนมหา’ลัยอยู่ชมรมยิงปืน เธอไม่ชอบปืนหรอก เธอยิงไม่ค่อยแม่น แต่ไปอยู่ชมรมนั้นเพราะรุ่นพี่หล่อไง นึกขอบคุณความใจง่ายของตัวเองนะ อย่างน้อยพี่ๆ ที่ช่วยสอนก็ทำให้เธอพอจะยิงปืนได้ล่ะ
ณัชรินทร์ใช้เวลาศึกษาปืนของเลฟอยู่เกือบสิบนาที พอรู้ว่ามันเป็นปืนแบบไหน ยิงอย่างไร เพื่อความปลอดภัยเธอต้องเช็กก่อน
“เอาละนะ ยังไงฉันก็จะออกไปจากที่นี่ เพราะฉะนั้น...”
ณัชรินทร์เล็งปืนไปที่ประตู ก่อนจะนับหนึ่งถึงสามแล้วรัวกระสุนใส่แป้นล็อก
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
“บ้าจริง!!!” เธอร้องออกมาอย่างเดือดดาลเพราะต่อให้รัวกระสุนใส่อีกหลายนัด ที่ล็อกประตูก็ยังอยู่ดี มือเธอชาไปหมดเพราะแรงผลักจากปืนในมือ แล้วท้ายที่สุดเธอก็ไม่สามารถเปิดประตูได้ ปลอกกระสุนหล่นเกลื่อนอยู่บนพื้น ใจคอไม่ดีเพราะนับจากปลอกที่หล่นอยู่ เธอเหลือกระสุนอีกแค่นัดเดียวเท่านั้น
“เอาไงวะ เอาไงดี” ถามตัวเองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร แล้วจู่ๆ แสงสีฟ้าจากแป้นตัวเลขที่ประตูก็กะพริบถี่ขึ้น เธอถอยหลังออกมาแต่ยังเล็งปืนไปหามัน
ครืด...
เสียงประตูครูดกับอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่พรมปูพื้น ดวงตาคมปลาบของเลฟมองลงไป ปลอกกระสุนมากกว่าหนึ่งหล่นเกลื่อนอยู่ข้างล่าง เขาเงยหน้าขึ้นมอง เปิดประตูให้กว้างขึ้นแล้วก้าวเข้าไปด้วยท่าทีที่ไร้ความตื่นตกใจ เขาปิดประตูลงอีกครา และแน่นอนว่ามันล็อกแน่นอีกครั้ง
“น่าแปลกใจที่เห็นเธอถือเจ้านั่นอยู่ แต่ปกติเห็นปืนจนชินเลยไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่”
“ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะไม่ยิง”
“แค่ขู่สินะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่กล้ายิงคนหรอก”
ฟุ่บ!
“อ๊ากกก!!!” เลฟร้องเสียงหลงเมื่อกระสุนนัดหนึ่งแล่นเฉียดหัวไหล่เขา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่แจกันใบโตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะติดผนัง มันตกแตกดังโพละ ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วต้นแขน แต่ยังน้อยกว่าความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่านในขณะนี้ เขาหันมองปลอกกระสุนบนพื้นอีกครา พอนับรวมกับปลอกสุดท้ายที่เพิ่งตกลงพื้นเมื่อวินาทีก่อนหน้า เขาก็มั่นใจว่าปืนที่หล่อนถืออยู่ไม่มีกระสุนอีกต่อไป
ณัชรินทร์หน้าซีดเผือด จะยิงเขาอีกแต่กระสุนเธอหมดแล้ว และใช่ ชะตาชีวิตของเธอก็คงจะหมดแล้วเช่นกัน
เลฟกำหมัดแน่นอย่างต้องการระงับความเจ็บปวด เขาถอดสูทที่สวมอยู่เพื่อจะได้ดูว่าเลือดสีสดกำลังไหลลงมาตามท่อนแขน ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เขาพุ่งตัวเข้าหาณัชรินทร์ พริบตาเดียวก็จับร่างหล่อนเหวี่ยงลงบนเตียง ไม่สนเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก ไม่สนว่าหล่อนจะเจ็บปวดอย่างไร ก็ในเมื่อเขาเจ็บ หล่อนก็ต้องเจ็บเช่นกัน!
“อย่านะ! อย่าทำอะไรฉัน! ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ปืนมันลั่นเชื่อฉันเถอะ!”
เลฟยิ้มเยาะที่มุมปาก ปืนลั่นงั้นเหรอ ลองหล่อนตั้งใจยิงสิ รับรองว่าเขาได้เหลือแต่ชื่อแน่ๆ
เคล้ง....
เสียงโซ่เส้นยาวถูกคว้ามาจากเสาข้างเตียง ณัชรินทร์ตาเบิกโต ข้อมือข้างหนึ่งถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ ก่อนที่อีกข้างจะถูกล่ามไม่ต่างกัน!
“ฉันขอโทษเลฟ ฉันขอโทษ อย่าทำแบบนี้นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ปืนมันลั่นคุณต้องเชื่อฉัน! อื้อ...” เสียงใดก็มิอาจหลุดรอดจากปากเมื่อมันถูกมัดไว้ด้วยเนกไทของเขา ณัชรินทร์ตื่นกลัวถึงขีดสุด นี่ถึงเวลาที่เธอต้องสังเวยพรหมจรรย์แล้วเหรอ ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากเลฟ มีเพียงแววตาดุกร้าวและสีหน้าอันบึ้งตึง ฝ่ามือเขาขยุ้มเข้าที่พวงผมของเธอ บังคับหน้าเธอให้แหงนหงาย เขามองลงมาเหมือนเทวดาที่กำลังมองมนุษย์ตัวเล็กจ้อย
แควก!! แควก!!
เสื้อตัวในถูกฉีกด้วยมือของเลฟ มันขาดวิ่นจนผิวเนื้อรับรู้ถึงการไร้อาภรณ์หุ้มห่อ เธอส่ายหน้ารัวๆ หลับตาปี๋เมื่อเขาซุกจมูกลงมาที่ซอกคอ ดิ้นหนีเท่าที่จะดิ้นได้ แรงดูดดึงที่ข้างลำคอก็ช่างกระไร มันเจ็บแต่เป็นเจ็บที่ยังพอทนไหว และปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีชอบกล ปากเขายามประกบลงมายังผิวเนื้อช่างนุ่มนัก มันนุ่มและอุ่นเหลือเกิน
กางเกงชั้นในถูกกระชากจากท่อนขา พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเลฟนั่งจ้องเธออยู่ สองมือเขาลูบไล้ท่อนขาเรียว ก่อนจะเกี่ยวชายกระโปรงให้เลิกขึ้นมาจนเกือบจะเห็นส่วนสงวน เธออธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก มันกลัว มันกริ่งเกรง แต่ก็ใคร่รู้ว่าฝ่ามือเขา ปากเขา ปลายจมูกเขา จะฝังลงที่ผิวเนื้อจุดใด เขาเริ่มลากฝ่ามือลงมาตามขาอ่อนของเธอ ไล้มือช้าๆ ราวกับอยากกระตุ้นแรงกระสันให้ก่อเกิด เธอหายใจหอบแรงเมื่อเห็นมือข้างนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้จุดสำคัญ เขาปัดชายกระโปรงให้พ้นจากการปิดบังเนินเนื้อสาว เสียงครางอย่างพึงใจดังลอดออกมาจากลำคอของคนตัวโต ไม่ไหวแล้ว เธอทนดูไม่ได้อีกต่อไป
- ผู้เขียน
