บน ฮอ. ที่กำลังทะยานสู่เวิ้งฟ้า ลูก้านั่งคู่กับนักบิน ณัชรินทร์เห็นเขาจับโน่นแตะนี่ที่ปุ่มต่างๆ ด้านหน้า ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดของเลฟ จะมีความรู้รอบด้านจริงๆ เธอนั่งอยู่ข้างหลัง ตรงกลาง มีมาดามและพาขวัญนั่งขนาบข้าง พาขวัญหลับตานิ่ง หล่อนดูนิ่งอย่างประหลาด นิ่งอย่างที่เธอไม่เคยเห็นน้องสาวเป็นแบบนี้เลย
“ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก” มาดามเอ่ยขึ้นลอยๆ สองตามองลงไปยังคฤหาสน์หลังงามที่อยู่มาหลายสิบปี
“เมืองไทยน่าอยู่นะคะ ถึงจะร้อนไปหน่อยก็เถอะ ค่าครองชีพถูกกว่าที่นี่ด้วย ถ้าพวกคุณไปอยู่ที่นั่น คงยิ่งกว่ามหาเศรษฐี”
“ฉันรู้ แต่ฉันรักที่นี่ ที่นี่ทำให้ฉันได้เจอพ่อของลูก”
“ทำใจให้สบายเถอะค่ะมาดาม”
“บางทีฉันก็สงสัยว่าฉันทำอะไรผิดไป ฉันก็แค่อยากปกป้องลูกชายฉันเท่านั้น”
เหมือนว่าการที่ต้องย้ายที่อยู่อย่างจริงจัง ทำให้หัวใจของมาดามอ่อนไหว เจ้าตัวเล่าบางเรื่องราวออกมาโดยที่ณัชรินทร์ยัง
