ซ่งจื่อเหยียนต้องการให้เย่วหลีไปแจ้งแก่ทางบ้านป้าหูว่าวันนี้จะฝากฮุ่ยหมินนานหน่อยจนกว่าเว่ยเซียวหยางจะไป แต่นางยังไม่ทันเดินไปไหนก็ถูกเขารวบตัวมานั่งบนตัก เหล่าองครักษ์ต่างก้มหน้าไม่กล้ามองท่านอ๋องของพวกเขา เว่ยเซียวหยางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้เหมือนกัน เขารู้สึกว่านางกำลังท้าทายและเขายอมไม่ได้ ซ่งจื่อเหยียนดิ้นออกจากตักเขาแต่เว่ยเซียวหยางกดนางไว้
“ปล่อยข้าเว่ยเซียวหยาง เอามือโสโครกของท่านออกไป”
“ดีนี่ข้าโสโครกหรือ ซ่งจื่อเหยียนเจ้าลืมไปหรือเปล่าว่าเราเป็นอะไรกัน มีเมียที่ไหนไม่ให้สามีแตะต้องตนเอง”
“อย่ามาปากพล่อยนะ ข้าไม่เคยนับว่าท่านเป็นสามีข้า หากไม่ใช่เพราะข้าถูกวางยาคนอย่างท่านไม่มีทางได้เข้าใกล้ข้าหรอก ปล่อยข้า ว้าย”
เว่ยเซียวหยางอุ้มตัวคนบนตักลอยขึ้นก่อนจะพาเดินไปด้านใน เขาคำนวณไม่ยากว่านางอยู่ห้องไหน ขายาวกำลังจะก้าวเข้าห้องแต่ซ่งจื่อเหยียนชะงัก ของบุตรชายยังไม่ได้เก็บ
