เหวินชางเอ่ยทักทายสาวน้อยที่สะดุดตาเขาแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่เย่วหลีไม่มองหน้าเขาสักนิดนางเมินแล้วเดินนำหน้าลุงหูไปขนสุรา เหวินชางแปลกใจ เขาไปทำอะไรให้เจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ซ่งจื่อเหยียนพิจารณาดูแล้วเหวินชางนับว่ามีคุณธรรมและน้ำใจมากที่สุด นางจึงเอ่ยกับเขา
"องครักษ์เหวิน ข้าเหลือสุราหมักไว้ห้าไห พวกท่านแบ่งกันดื่มเถอะหลังจากฝนมากนัก ทำให้เกิดน้ำท่วมใหญ่หลายๆ เมือง ตอนนี้ก็เริ่มเขาฤดูเหมันต์แล้ว อีกอย่างจวนนี้ติดเขากลางคืนอากาศเย็นมากนัก พวกท่านดื่มให้ร่างกายอบอุ่นสักหน่อยก็ดี เมื่อตอนที่ข้ามาอยู่ใหม่ๆ ต้องเอาโต๊ะเก้าอีกในเรือนมาเผาไฟให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน"
เหวินชางกับเหวินเปียวที่ได้ยินก็ต่างมองหน้ากัน เอาเครื่องเรือนราคาหลายร้อยตำลึงมาเผาแทนฟืน เหตุใดนางไม่ไปเก็บฟืนมาใช้กันเล่า คุณหนูซ่งคนนี้สิ้นเปลืองโดยแท้ ที่ซ่งจื่อเหยียนกล่าวมาไม่มีสิ่งใดผิดเลย มีโต๊ะพังๆ
