หลงรักเมียแต่ง #7 ก่อนพายุจะมา
1761 คำ
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นเมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นจากขอบฟ้า ภาวินนอนมองหน้าเมียสาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งที่วันก่อนยังเป็นเจ้านายกับลูกน้องอยู่เลยแท้ ๆ แต่อยู่ ๆ วันนี้กลับกลายเป็นผัวเมียกันเสียอย่างนั้น อะไร ๆ ในชีวิตล้วนไม่แน่นอนจริง ๆ
เมื่อคืนหลังจากที่พ่อกับแม่ของเขาออกไปจากห้องแล้ว แม่เมียตัวน้อยก็เริ่มแผลงฤทธิ์ โวยวายจะกลับห้องพักของตัวเองท่าเดียว สุดท้ายเขาจึงต้องใช้กำลังนิดหน่อยด้วยการทำให้เธอหมดแรงอยู่บนเตียงจนลุกไปไหนไม่ได้ทั้งคืน
“ส้มโอ ตื่นเถอะ วันนี้คุณตกลงกับผมว่าจะไปขนของไง สายมากแล้วนะ”
เขาปลุกคนขี้เซาให้ตื่นเพราะตั้งใจจะไปขนของที่ห้องของเธอมาไว้ที่ห้องของเขาตามสัญญา ซึ่งเธอได้พูดไว้เมื่อคืนตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับ
“อื้อ ขอนอนก่อน ง่วง”
หญิงสาวปัดมือของชายหนุ่มออกจากไหล่แล้วหลับไปอีกรอบตามที่พูด ไม่สนใจภาวินแม้แต่น้อย ทำให้คนหื่นอมยิ้มด้วยความเอ็นดู แต่ก็ต้องทำใจแข็ง เพราะวันนี้มีหลายอย่างที่ต้องจัดการ ถ้ามัวแต่โอ้เอ้เดี๋ยวมันจะไม่ทันการ
“ถ้าไม่ตื่น ผมว่าเรามาทำแบบเมื่อคืนอีกสักรอบดีกว่าไหม”
น้ำเสียงของเขานั้นบ่งบอกได้ว่าพร้อม! พร้อมจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะแบบเมื่อคืนมาก แถมยังอยู่ไม่นิ่ง เอามือลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเมียสาวอีกต่างหาก
“หยุด ๆ ๆ ๆ ตื่นแล้วก็ได้ จะหื่นอะไรนักหนา เมื่อคืนก็ได้ไปตั้งหลายรอบแล้วไง”
เธอรีบเด้งตัวลุกจากที่นอนแล้วหันไปด่าสามีเป็นชุดด้วยความโมโห โดยที่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้านอน ทำให้เต้าอวบทั้งสองปรากฏแก่สายตาคนหื่น
“หึ ๆ นมสวยดีนะ น่าดูด น่าเลีย น่าขย้ำ”
ไม่พูดเปล่า แต่ชายหนุ่มยังยื่นมือไปจับด้วย จึงโดนเมียถีบตกเตียงเสียงดังตุ้บ
“สมน้ำหน้า” เธอเอ่ยด้วยความสะใจ จากนั้นก็เดินลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างว่องไว ไม่ได้สนใจคนเจ็บที่กำลังร้องเสียงดังจะเป็นจะตายอยู่บนพื้นแม้แต่น้อย
ส่วนภาวินเมื่อเห็นเมียสาวไม่สนใจก็หยุดร้องโวยวาย แล้วค่อย ๆ ลุกมานั่งบนเตียงด้วยอาการเจ็บก้น พร้อมกับคาดโทษไว้ในใจ แค้นนี้ต้องชำระแน่!
เมื่อมาถึงห้องพัก ส้มโอก็รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะเธอใส่ชุดของภาวินออกมา โชคดีที่ลานจอดรถมีลิฟต์แยกออกมาอีกตัวหนึ่ง ไม่อย่างนั้นถ้าใช้ลิฟต์ปกติคงได้เจอกับพนักงานของโรงแรมคนใดคนหนึ่งเข้าแน่ ๆ ซึ่งเธอยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามเรื่องของตนเองกับเจ้านายหนุ่ม
ทั้งสองคนช่วยกันเก็บของเรียบร้อยแล้วก็ให้ลูกน้องของภาวินมาขนกลับไปพร้อมกับทำเรื่องคืนห้องให้เจ้าของอพาร์ตเมนต์ เพราะชายหนุ่มไม่ต้องการให้หญิงสาวกลับมาพักที่นี่อีก เธอคัดค้านอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
“โอเค ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ”
“ไปไหนอีกคะ”
“จดทะเบียนสมรสไง”
“จดทะเบียน!”
หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจได้ไม่ถึงนาทีก็โดนสามีจอมบงการอุ้มขึ้นรถแล้วขับไปตามทางอย่างอารมณ์ดี โดยที่เธอยังงงอยู่เลยว่าเขาพูดเล่นหรือพูดจริง
เมื่อตั้งสติได้ หญิงสาวก็รัวคำถามใส่ชายหนุ่มเป็นชุด แต่เขาไม่ตอบ กลับทำเพียงเปิดเพลงแล้วร้องตามเบา ๆ หาได้สนใจคนข้างกายไม่ เธอจึงหุบปากและยกมือขึ้นมากอดอก พลางสะบัดหน้ามองข้างทางอย่างงอน ๆ แทน
“ระวังคอเคล็ดนะครับ คุณผู้หญิง”
“...”
“หยิ่งซะด้วย หึ ๆ”
“...”
“ไม่พูดก็ไม่เป็นไร เก็บเสียงไว้ใช้คืนนี้เนอะ”
“อ๊ายยยยย คนหื่น หยุดพูดเลยนะ ขับรถไปเลย แล้วอย่าให้ได้ยินเสียงอีกนะ ไม่งั้นโดนดีแน่”
“ครับ ๆ คุณภรรยา”
จากนั้นรถทั้งคันก็มีแต่เสียงเพลงที่คลอเบา ๆ ไปตลอดทาง ภาวินไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเพราะกลัว เอ๊ย เกรงใจเมีย เดี๋ยวจะโดนเธองอนหนักไปกว่านี้
หลังจากที่จดทะเบียนกันเสร็จ ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวกลับมาที่โรงแรม เพราะนัดกับครอบครัวกุลกานนต์ไว้ว่าจะมากินข้าวด้วยกันช่วงเที่ยงของวันนี้
เขาขับรถมาจอดไว้หน้าโรงแรมแทนที่จะขับไปจอดในลานจอดรถอย่างเช่นทุกครั้ง เพราะอยากไปประกาศสถานะของตนเองกับส้มโอให้ทุกคนได้รับรู้
เมื่อทั้งสองเดินลงมาจากรถพร้อมกัน พนักงานของโรงแรมก็หันไปมองพวกเขาเป็นตาเดียว แล้วก็เกิดความสงสัยขึ้นมาว่าทำไมส้มโอถึงเดินลงมาจากรถของเจ้านายหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นแค่แม่บ้านทำความสะอาด ไม่ใช่เลขา
“ไปเถอะ”
“คุณวิน ส้มโอเดินเองได้ ไม่ต้องจับ”
“ไม่เอา อยากจับ”
“คุณวิน ทุกคนกำลังมองเราอยู่นะคะ”
“ก็ดี พวกเขาจะได้รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
พูดจบ ชายหนุ่มก็คว้าเอวเธอมากอดแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน ทำให้พนักงานพากันงงยกใหญ่เมื่อเห็นความสนิทสนมของคนทั้งคู่
แต่ไม่นานความสงสัยก็หายไป เมื่อท่านรองประธานประกาศเสียงดังฟังชัดว่า ส้มโอคือภรรยาของตนเอง และให้ทุกคนปฏิบัติกับเธอเหมือนที่ปฏิบัติกับเขา
หากใครไม่ทำตามที่สั่งก็เชิญออกจากที่นี่ได้เลย พนักงานที่อยู่ในเหตุการณ์จึงพร้อมใจกันปรบมือรัว ๆ แสดงความยินดีกับคนทั้งสอง ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะรู้ดีว่าภาวินเป็นคนจริง คำไหนคำนั้น
“ยินดีด้วยนะเพื่อน” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง เรียกความสนใจจากคู่ข้าวใหม่ปลามันให้หันไปมอง
“เฮ้ย นัท มาได้ยังไงวะ”
ภาวินเอ่ยทักเพื่อนสนิทของตนด้วยความดีใจเพราะไม่ได้เจอกันมานาน ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ภูเก็ตก็ไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่ นอกจากเวลาที่ภาวินกลับไปที่กรุงเทพ
“ก็มาเยี่ยมนายน่ะสิ ไม่ได้เจอมาหลายเดือน คิดถึง”
คำว่า คิดถึง ของนัททำเอาส้มโอขนลุกซู่ รู้สึกแปลก ๆ กับน้ำเสียงที่เปล่งออกมา เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ จึงเอามือขึ้นมาลูบที่แขนเบา ๆ
“เออ กูก็คิดถึงมึง”
“แล้วผู้หญิงคนนี้คือ...”
“อ้อ นี่ส้มโอ เมียกูเอง ส้มโอ นี่ไอ้นัท เพื่อนสนิทผม”
“สวัสดีค่ะคุณนัท ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“สวัสดีครับคุณส้มโอ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
นัทดนัย หรือนัท เพื่อนสนิทของภาวินเอ่ยทักทายภรรยาของเพื่อนอย่างเป็นกันเองพร้อมกับกวาดสายตาสำรวจรูปร่างหน้าตาของเธอไปด้วย เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรคู่ควรกับเพื่อนของตนเองเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เพียงแต่ทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสและยินดีที่ได้รู้จัก
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม กูนัดพ่อแม่แล้วก็พวกพี่ ๆ ไว้ที่ห้องอาหารของโรงแรม”
“ไม่ดีกว่า อยากไปเดินเล่นก่อน เอาไว้เย็น ๆ ค่อยนัดกันอีกทีแล้วกัน”
“อืม ๆ โอเค งั้นไปก่อนนะ พักผ่อนตามสบายเลย”
“ไปก่อนนะคะคุณนัท”
“ครับ”
คล้อยหลังสองสามีภรรยา นัทดนัยก็กำมือเข้าหากันแน่น พลางมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด จากนั้นก็เดินหายเข้าไปลิฟต์ ก่อนจะขึ้นไปยังห้องพักของตนเอง ไม่ได้ไปเดินเล่นตามที่บอกภาวิน
ส่วนคู่ข้าวใหม่ปลามัน เมื่อมาถึงห้องอาหารก็รีบเข้าไปหาทุก ๆ คนที่กำลังรอฟังข่าวดี ภาวินไม่รอช้าให้เสียเวลา เอาทะเบียนสมรสออกมาแล้วยื่นให้ทุกคนดู จากนั้นก็ประกาศด้วยความภาคภูมิใจว่าเขาและเธอเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่จัดงานแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวก็เท่านั้นเอง
“ดีใจด้วยนะแก ที่มีผัวเหมือนฉันแล้ว คิกคิก”
“บ้า ใครเขาอยากมีกันเล่า มันเป็นเหตุสุดวิสัยอย่างที่เล่าให้ฟังไง”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ฉันว่านะ สวรรค์คงอยากให้แกมีคู่ ก็เลยส่งคุณวินมาเป็นสามี”
“ก็คงงั้นแหละ ท่านคงกลัวฉันเหงามากแน่ ถึงได้ส่งเจ้านายตัวเองมาเป็นผัว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ มีลูกไว ๆ นะแก รับรองชีวิตจะไม่เหงาเลย”
“ผมก็รับรองครับ ถ้ามีลูกชีวิตจะหายเหงาทันที”
“โธ่ ท่านประธาน ส้มโอยังไม่พร้อมเลยค่ะ แค่มีสามีก็พอมั้ง” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่จริงจังนัก เธอทำใจไว้แล้วเรื่องลูก เนื่องจากไม่ได้ป้องกันตั้งแต่ครั้งแรกที่มีอะไรกัน แต่ถ้าไม่ท้องจะดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าชีวิตคู่ของเธอและเขาจะดำเนินไปในทิศทางไหน ตนเองกับภาวินจะอยู่เป็นคู่ผัวเมียกันกี่เดือน กี่ปีก็ยังบอกไม่ได้ หากมีลูกตอนนี้ ปัญหาหลายอย่างคงตามมาแน่
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่คิน น้ำยาผมดี รับรองท้องตั้งแต่ครั้งแรกแน่นอน”
“คุณวินอย่าพูดมาก หุบปากไปเลย”
“ครับ ๆ เมียจ๋า อย่าดุสิ ผัวกลัวแล้วนะ คืนนี้ต้องมาปลอบใจด้วยเลย”
ภาวินทำหน้าอ้อนเมียสุดฤทธิ์ แต่สายตานั้นร้อนแรงจนคนโดนอ้อนต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย จึงโดนพ่อแม่และพี่ ๆ ของชายหนุ่มแซวด้วยความสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศของการรับประทานอาหารครั้งนี้ผ่านไปอย่างมีความสุข โดยเฉพาะคนแก่ทั้งสองที่ได้เห็นลูกชายคนเล็กมีครอบครัวมีเมียเป็นตัวเป็นตน ห่วงก็แต่ลูกสาวฝาแฝดเท่านั้นที่ยังไม่มีวี่แววจะแต่งงานเลยสักคน
- ผู้เขียน
