เวยฟางหันไปเห็นบุรุษรูปงามที่กำลังเดินนำบ่าวไพร่เข้ามาในเรือนของนางก็พลันชะงัก ถ้าจะบอกว่าหนีเสือปะจระเข้ก็คงไม่ผิด
“แม่นางฟาง ข้าขอโทษที่มิได้กลับมาช่วยงานศพบิดาของเจ้า ข้าเพิ่งกลับจากเมืองฉู่จิ้ง ไปค้าขายคราวนี้มีของมาฝากเจ้าเยอะแยะเลย”
เหมาฮ่าวหันไปมองบุรุษผู้นั้นพลางเลิกคิ้วหันไปหาคู่หมั้นของเขา
“คนผู้นี้คือ....”
“คุณชายเฉียว บุตรชายของคหบดีเฉียว นับว่าเป็นมิตรที่ดีผู้หนึ่งของข้าเจ้าค่ะ”
เฉียวต๋าทำตัวดีกับเวยฟางอย่างสม่ำเสมอ ทั้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษและมิตรที่น่ารัก ทว่าเวยฟางรู้เบื้องหลังที่น่ารังเกียจของคนผู้นี้ ต่อให้ไม่เปิดโปงก็ไม่มีทางคิดจะรับไว้เป็นสามี ทว่าข้าวของที่เขาชอบเอามาฝากนั้นหากมิใช่ของมีราคาแพงมากเกินไป นางก็พร้อมจะรับไว้ เฉียวต๋ามองเห็นชายหนุ่มที่แต่งกายดีกว่าบุรุษในอำเภอก็รีบเอ่ยถาม
“คนผู้นี้เป็นใครหรือ?”
“ข้าชื่อเหมาฮ่าว เป็นคู่หมั้นของเวยฟาง มาครั้งนี้
