แอ้ด....!
จู่ๆ ประตูหน้าห้องของเขาก็ปิดเอง เวยฟางหันไปมองด้วยความตกใจ
“ข้าสั่งคนเอาไว้แล้วห้ามรบกวนจนกว่าข้าจะตื่น” ชายหนุ่มหลับตาและกอดนางเอาไว้
ยามนี้ก็เย็นย่ำแล้วเวยฟางสบายใจเล็กน้อยหวังว่าจะไม่มีคนเรียกหานางจึงปล่อยให้เขานอนกอดอยู่บนเตียง สักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนกอดนางไว้ ดูเหมือนเขาจะเหน็ดเหนื่อยจริงอย่างที่บอก นางค่อยๆ แกะมือของเขาออกแล้วลงจากเตียง ห่มผ้าให้ชายหนุ่มแล้วย่องกลับเรือนของตน
“ฟางเอ๋อร์! ฟางเอ๋อร์!”
เสียงเรียกนั้นทำให้นางตกใจรีบเดินไปที่นางต่าง “ท่านคือ?”
“พี่ซีฮันของเจ้าไงล่ะ? รีบเปิดหน้าต่างเร็วเข้า”
ไฉซีฮันกระโดดเข้ามาในห้องของนาง เวยฟางรีบถามข่าวด้วยความตื่นเต้น
“ข้าไปสืบเรื่องจวนสกุลหยุนมาแล้ว พวกเขาเคยทำงานกับท่านพ่อของเจ้าและใต้เท้าโซว่จริง ดูเหมือนครั้งนั้นพวกเขาก็น่าจะรู้เห็นแต่กลับไม่ยอมให้ปากคำใดๆ กับสำนักมือปราบ”
“ที่ใต้เท้าโซว่
