คอผมจะพังไหมครัย!!!

หนีออกจากวัง 1

คำเตือนใครอ่านเเล้วไม่ชอบ กดออก ใครอ่านเเล้วไม่ถูกจริตกดออก ไม่ต้องมาคอมเม้นบอก เเต่สามารถติชมได้เพื่อนำไปพัฒนาต่อ ขอบคุณครับ

"ทหาร!!!" เสียงอันทรงพลังของราชาผู้ปกครองเมือง ออลันดอดังขึ้นกึกก้องไปทั่วทั้งวัง เหล่าทหารเเม่บ้านน้อยใหญ่ต่างตกอกตกใจเเละรีบวิ่งเข้ามาที่ห้องบรรทมของราชาทันที

"ทรงเป็นอะไรหรือหรือเพคะ/ขอรับ"

"เยรีน ลูกชายของข้าหนีออกจากวังไปเเล้ว!!!!"

"ว้ายตายเเล้วเพคะเเล้วทำไมคุณชายท่านถึงหนีออกจากวังละเพคะ"

"ข้าบอกเขาว่าวันนี้ ทิคเกอร์ เจ้าชายจากเมื่องเเอสการ์ดจะมาสู้ขอเขาเเต่งงานตามที่เคยพูดคุยกันไวตอนเด็กๆ ลูกชายข้าก็ดูจะตกใจกลัวเเละวิ่งหนีออกจากวัง ข้า..ข้าจะเป็นลม ..ไม่ลูกชายของข้าเจ้าจะออกไปไหนเจ้าไม่เคยออกจากหวัง .....ทหารทุกคนเเม่บ้านพ่อครัวทุกคนเลยตามหาลูกชายข้าเเละนำตัวเขากลับมา~~~~"

"ได้เพคะ/ขอรับ" เหล่าทหารเเละเเม่บ้านเเม่เรือนต่างรีบวิ่งเเจ่นกันออกจากห้องนอนของราชาเพื่ออกไปตามหาคุณชายหรือเจ้าชายสุดรักสุดห่วงที่เป็นเนื้อเชื้อไข่ของราชวงศ์

เเอสต้า นั่งลงกลับพื้นจับหน้าอกของตัวเองเเละทำท่าเเอ็คติ้งเกินจะบรรยาย นี้เเค่ลูกชายหายไปเเปปเดียวก็เป็นมากถึงขนาดนี้ไม่ต้องบอกว่าเจ้าตัวรักเเละห่วงลูกชายขนาดไหน

"เยรีนลูกพอ~~~"

"เอ่อท่านใจเย็นๆหน่อยขอรับ กะผมคิดว่าท่านเยรีนหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอกครับอีกไม่นานก็คงกลับมาเอง"

"เอือก...เเก้วเเหวนดวงใจของข้า"

พ่อบ้านประจำที่อยู่กับเเอสต้าได้เเต่ทำหน้ากลืนไท่เข้าคายไม่ออก เขารู้ว่าท่านเยรีนหนีออกไปเเละเจ้าตัวก็สั่งเขาไว้ว่าห้ามบอกใครเเละจะกลับมาเองทำให้ เดวิด อดนักใจไม่น้อยที่เห็นเเอสต้าเป็นเเบบนี้ 'ท่านเยรีนรีบกลับมานะครับก่อนท่านเเอสต้าจะขาดใจตายเอา;-;'

.

.

.

.

.

"เเฮ่กๆ....โอ้ยเหนื่อยชะมัดเลย" เยรีนที่วิ่งหนีออกมาจากวังจับที่หน้าอกของตัวเองเเละหอบหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย วันนี้เป็นวันที่เขาไม่อยากอยู่ในวังมากที่สุดเท่าที่เคยอยู่มาเมื่อท่านพ่อของเขาเข้ามาในห้องพร้อมกลับรอยยิ้มที่ดูจะดีใจกลับอะไรบางอย่าง พร้อมกับบอกเรื่องที่เขายังเตรียมใจไม่ได้ ที่ท่านพี่ทิคเกอร์จะมาสู่ขอเขาเเต่งงาน รู้งี้ไม่น่าไปพูดอะไรบ้าๆเเบบนั้นตอนเด็กเลย ถ้าจะให้เล่าเขาก็คงต้องย้อนกลับไปไกลเเสนไกฃตั้งเเต่เขา 2 ขวบได้

'พี่ทิคเกอร์" เด็กน้อยหน้าหวานผมยาวบิ่งเข้ามาหาพี่ชายจากเมืองอื่นที่มาเที่ยวในเมืองของเขา ทิคเกอร์กลับเด็กน้อยนั้นเป็นเพื่อนเล่นกันในตอนเด็กเมื่อพ่อเเม่ของทิคเกอร์เข้ามาหาเพื่อนหรือก็คือพ่อเเม่ของเยรีน นั้นก็เป็นโอกาศที่เด็กน้อยได้เจอกันเเละได้พากันเล่นสนุกตลอดเวลาที่ได้เจอ

'คิดถึงพี่จังเลย'

'เรายังน่ารักเหมื่อนเดิมเลยนะ' ทิคเกอร์ก้มหน้าลงมองเด็กน้อยที่กอดเอวเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู พร้อมกับลูบหัวคนน้องเบาๆอย่างรักใคร่ เยรีนเป็นเด็กตัวเล็กผิวขาวน่ารักเหมื่อนเด็กผู้หญิงไม่ว่าใครๆที่ได้ใกล้ชิดต่างก็เอ็นดูเเละชื่นชอบใคร่รักเยรีนทั้งนั้น เเละหนึ่งในนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเป็นทิคเกอร์ เมื่อเดค่ได้เห็นกันครั้งเเรกที่ได้มาเที่ยวครั้งก่อนเขาก็ตกลงปลงใจทันทีว่าคนนี้คือภรรยาในอนาคตของเขา

'จริงหรอเเล้วรักไหม'

'รักสิรักมากด้วย.....'

'คิกๆ'

'โตมาเราต้องเป็นภารรยาพี่นะ'

'ภรรยาหรอคืออาใยงะ'

'เดียวโตมาเราก็รู้เป็นไหม....ถ้าเป็นเเสดงว่าเยรีนก็รักพี่'

'เยรีนรักพี่...เยรีนจะเป็น'

'สัญญากับพี่นะ'

'อื้อเยรีนสัญญา'

'อื้อพี่จะรอวันเข้าหอของเราสองคน'

'เข้าหอหยอคืออาใย'

'โตมาเดียวเราก็รู้.....'

'อะเครเยรีนขะเข้าหอด้วย' ชายหนุ่มคนพี่ยิ้มกนิ่มอย่างมีเลศนัย เด็กน้อยก็ชั่งใสซื่อไม่ว่าคนพี่จะพูดอะไรชวนทำอะไรก็ตอบตกลงไปสะหมด โดยไม่รู้เลยว่าอนาคตภายภาคหน้าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรเเบบไหน

'มาจุ๊ฟหน่อยสิ'

เด็กน้อยพยักหน้า ทิคเกอร์ก็ย่อตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กน้อย เด็กน้อยก็รู้หน้าที่ดียื่นหน้าเข้าไปหาคนพี่เเละใช้ริมฝีปากเล็กๆอมชมพูของตัวเองจุบประทับกับริมฝีปากของคนพี่ ค้างไว้อย่างงั้นสักพักเเละถอยออกมา

.

.

.

"เห้อไม่น่าเลยเยรีนไม่น่าเลย' เยรีนพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ากังวล เขาไม่อยากเเต่งงานเเต่ไม่ใช่ว่าเกลียดคนพี่หรืออะไรเพราะโตมาเขาก็พึ่งรู้ว่าการเข้าหอนั้นมันคือการ จึดๆ พับๆกันเพื่อให้กำเนิดทายาทสืบทอดเชื้อสาย ถึงโลกใบนี้ผู้ชายจะท้องได้เเต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นเเม่คนนะจึงต้องหนีออกมาเเบบนี้ เขาก็ไม่น่าใสซื่อไปตอบตกลงกลับไอ้พี่ทิคเกอร์คนเจ้าเล่ห์เเบบนั้นเลย หึ้ย

ตึกตัก!

"อ้ะไม่ได้การต้องรีบซ่อน"

เยรีนที่ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังวิ่งมาไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเป็นคนที่ท่านพ่อสั่งให้มาตามหาเขาเเน่ๆ เยรีนใช้ผ้าคุ้มหัวเผื่อปกปิดใบหน้าของตัวเองเเละตีเนียนยืนอยู่เเถวนั้นเงียบๆรอให้ทหารกลับกลุ่มคนผ่านไปเขาถึงเดินไปอีกทาง

"เกือบไปเเล้วเรา"

เยรีนเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายพร้อมกับสำรวจบ้านเมืองของตัวเองไปด้วยเขาที่ไม่ค่อยได้ออกจากวังทำให้ตื่นเต้นไม่น้อยมีผู้คนมากหน้าหลายตามีของขายตามเเผงขายเเละยังมีร้านอาหารเต็มไปหมด รู้งี้เเอบจิกเงินท่านพ่อมาสักหน่อยก็ดี เเต่เพราะรีบหนีจึงหยิบมาเเค่ผ้าคุมหัวคุมตัว

"ออกมาเดินอย่างงี้ก็ดีนะเนี่ย" ร่างบางพูดกับตัวเองเเละเดินไปตามที่ต่างๆอย่างสำรวจ 'ขอเดินเล่นก่อนนะท่านพ่อเดียวกลับไปเอง'

.

.

.

.

.

.

"ท่านครับ เจ้าชายทิคเกอร์เสด็จมาถึงเเล้วครับตอนนี้กำลังนั่งพักอยู่ที่ห้องรับเเขก"

"เดียวฉันไปเองบอกไม่ต้องให้ใครเข้ามานะ"

"ครับ"

.

.

.

"มาไวจริงๆเลยพ่อหนุ่มไฟเเรง"

"สวัสดีครับท่านลุง ก็ต้องรีบมาสิครับเป็นวันดีที่ผมจะขอเจ้าตัวเล็กเเต่งงาน อายุ18ปีเต็มพอดี"

"ลุงก็อยากให้ทุกอย่างราบรื่นอยากให้เจ้ากับลูกของลุงเเต่งงานเข้าหอมีลูกมีหลานมาให้อุ้ม เเต่ลุงก็คงต้องพูดเจ้าตัวเล็กของเเกมันซนยิ่งนักหนีออกจากวังไปเเล้ว"

ปัง!

"ห้ะว่าไงนะครับ!" ทิคเกอร์ที่ตกใจยกขึ้นยื่นเเละตบโตีะจนเสียงดัง

"ขออภัยครับ" เมื่อรู้ว่าตัวเองทำท่าทีไม่เหมาะสมก็รีบขอโทษทันที

"ไม่เป็นไรๆลุงไม่ถือหรอก "

"ครับเดียวผมไปตามหาน้องเองท่านลุงไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับ"

"สู้ๆนะเจ้าลูกเขยลุงจะอกเเตกตายเเล้ว"

.

.

.

.

'ตัวเล็กหนีพี่งั้นหรอจับตัวได้ต้องเจอดีจัดหนักจัดเต็ม ท้องลูกเขาสัก20 คนไปเลย '

คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ไม่รีรอรีบเตรียมม้าเตรียมของพร้อมออกตามล่าคนน้องทันที