สายตาคมจ้องมองทะลุเข้าไปผ่านม่านโปร่งบางนั้น แม้ผู้อื่นจะมองไม่ออกทว่าเขากลับจดจำนางได้ดี
“ถ้าข้าไม่หลีก ดูสิว่าเจ้าจะเดินผ่านไปได้ยังไง” เป็นครั้งแรกที่หลี่ซู่เฟิงจะเผยธาตุแท้ออกมา ทั้งที่ในสายตาคนอื่นเขาเป็นคนอ่านใจยากและรักษาสีหน้าได้ดี
หลิวยุ่นฉานรู้สึกขนลุกชัน “ข้าไม่เข้าใจว่าคุณชายพูดเรื่องอะไร ต้องขอตัวก่อน” สตรีรีบเดินเบี่ยงไปอีกทางแต่ก็ถูกฝ่ามือหนารั้งต้นแขนเอาไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง
“เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก คุณหนูหลิว” คำพูดประโยคนี้ทำให้คนที่ถูกจับได้กลัวจนหน้าซีดเผือด หลี่ซู่เฟิงในคราบรัชทายาทดูน่ากลัวมากเกินไปแล้ว
“ปล่อยเพคะ” หลิวยุ่นฉานไม่เสแสร้งแล้ว
คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นสูงข้างหนึ่งแล้วจ้องหน้าโฉมสะคราญเขม็ง และยิ่งมองเห็นว่านางประทินโฉมงดงาม ตั้งใจแต่งตัวด้วยความพิถีพิถันในใจก็ยิ่งเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น
“จำข้าได้แล้วหรือ...ช่างจดจำช้าเสียจริงนะ” รัชทายาทโน้มหน้
