ขอโอกาส
2080 คำ
"แดเนียลปล่อยก่อน"น้ำแข็งบอกกับผมพลางออกแรงผลักอก
"ฉันขออยู่อย่างนี้สักพักก่อนได้มั้ย"ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิมพลางซุกหน้าลงบนไหล่ของเธออย่างโหยหา น้ำแข็งตอนนี้ไม่ได้รังเกียจผมแบบแต่ก่อนเท่าไหร่นัก เธอคงไม่เข้าใจในการกระทำของผมในหลายๆ เรื่องแต่อย่างที่เคยบอกไปว่าสักวันผมจะบอกเรื่องทุกอย่างกับเธอแน่นอน
"นายดูแปลกไปนะ บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่านายเป็นคนแบบไหนกันแน่ บางครั้งนายก็ดูน่ากลัวจนไม่อยากเข้าใกล้ บางครั้งนายก็ดูน่าสงสารอย่างกับลูกหมาไร้บ้าน.."
"ฉันเป็นได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการเลย ขอแค่เธอบอกฉันพร้อมจะทำตามนั้นอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ขออย่างเดียว..อย่าหายไปจากฉันก็พอ.."ผมกดจมูกลงบนซอกคอของเธอเมื่อพูดจบ ผมรับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้น้ำแข็งกำลังเกร็ง เธอคงไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นมากขนาดนี้มาก่อน การแสดงออกที่ไร้เดียงสานี้ทำให้ผมนึกสนุกอยากแกล้งเธอขึ้นมา
"ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่านายพัก..ว๊าย!"น้ำแข็งร้องเสียงหลงเมื่อผมอุ้มเธอขึ้นจนตัวลอยพร้อมกับเดินเข้าห้องนอนมา
"นายจะทำอะไรฉัน?!" เธอถอยหนีทันทีเมื่อผมวางเธอลงบนเตียง
"เธอดูไม่ออกจริงเหรอ?"ผมยิ้มออกมากับท่าทางของเธอในตอนนี้
"ฉะ..ฉันจะกลับแล้ว..ไม่นะปล่อยฉันนน!" น้ำแข็งรีบลุกจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ถูกผมรั้งตัวเอาไว้ เราสองคนล้มลงบนเตียงโดยที่น้ำแข็งยังเอาแต่ตะโกนแล้วดิ้นไม่หยุด
"ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ! ไหนว่าจะไม่ทำอะไรไงไอ้คนไม่รักษาสัญญา ไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว หลอกผู้หญิงมาเข้าห้อง ไอ้คนจิตใจไม่ดี คนอุตส่าห์ช่วยทำแผลให้นายตอบแทนฉันแบบนี้เหรอ ปล่อยฉันนะไอ้รุ่นพี่แอ๊บเด็ก ไอ้แว่นหนา ไอ้..ไอ้ลูกหมาจร!"น้ำแข็งรัวคำด่าใส่ผมสารพัด เธอตะโกนด่าผมจนเหนื่อยและเงียบไป
"ไม่ด่าต่อแล้วเหรอ หืม?"ผมกดจมูกลงบนไหล่เธออีกครั้ง น้ำแข็งสะดุ้งและตัวสั่น
อา..ผมว่าผมแกล้งเธอแรงไปแล้วสิ
"ฉันไม่ได้จะ..เห้ย! ร้องไห้ทำไม? ฉันแค่แกล้งเธอเล่นเองไม่ได้จะทำอะไรจริงๆ เลยนะ"ผมตกใจมากที่จับเธอหันหน้ามาแล้วพบว่าน้ำแข็งกำลังร้องไห้อยู่
"ไอ้คนบ้า..ฮึก..ฮือ.."น้ำแข็งปล่อยโฮออกมาเสียงดังพร้อมกับทุบผมไปด้วย ผมดึงเธอเข้ามากอดปลอบด้วยความรู้สึกผิด
"ขอโทษที่เล่นแรงไป หยุดร้องไห้เถอะนะ รู้แล้วว่าเธอไม่ชอบ..ต่อไปฉันจะไม่ทำอีก.."ผมรู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดพลาดอย่างมหันต์ ผมทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว น้ำแข็งต้องเสียน้ำตาเพราะผมอีกแล้ว..
"นายจะไม่ทำอะไรฉันจริงๆ ใช่มั้ย?"น้ำแข็งถามเสียงอู้อี้ในขณะที่ซบอกผมอยู่
"ไม่ทำหรอก ฉันสัญญาเอาไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ทำอะไร ไว้เธออยากให้ทำเมื่อไหร่ก็ค่อยบอกฉันนะ"
"ไอ้บ้า..ใครอยากจะให้นายทำอะไรกัน.."น้ำเสียงของเธอดูผ่อนคลายลงหลังจากที่ผมกอดปลอบอยู่พักใหญ่ ผมบอกกับเธอว่าจะพาไปทานข้าวก่อนค่อยไปส่งที่หอแต่ระหว่างนั้นผมต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเพราะทั้งเลือดของผมและน้ำมูกน้ำตาของน้ำแข็งเลอะเสื้อไปหมด
"น้ำแข็งเธอ.."เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาพบว่าน้ำแข็งอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
"วัยกำลังโตสินะ.."ผมอดยิ้มให้กับท่านอนขดตัวของเธอไม่ได้ ท่าทางการนอนที่น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้มันทำให้ใจผมยิ่งพองโตทุกครั้ง
"น้ำแข็ง ตื่นได้แล้ว"ผมเข้าไปเขย่าตัวเธอเพื่อปลุกแต่ดูเหมือนว่าน้ำแข็งจะขี้เซากว่าที่คิด เธอขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนท่านอนแต่ก็ไม่ยอมตื่นแต่อย่างใด
"ถ้างั้นก็เข้าไปนอนบนเตียงดีกว่านะ"ผมบอกกับเธออีกครั้งแต่อีกฝ่ายก็ยังหลับสนิทเกินกว่าจะได้ยินเสียงของผม
"ยัยเด็กนี่..ไม่ระวังตัวเอาซะเลย มาอยู่ห้องผู้ชายแท้ๆ ยังหลับลงได้อีก"ผมอุ้มน้ำแข็งเข้าไปวางลงบนเตียงในห้องนอน เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำผมกลัวว่าเธอจะนอนไม่สบายตัวเลยโทรเรียกแม่บ้านจากที่บ้านมาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ
"งั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"แม่บ้านก้มหัวกล่าวลาผมและออกจากห้องไป
"..."ผมยืนมองน้ำแข็งที่นอนหลับอยู่บนเตียง ถ้าเป็นผมคนก่อนคงทำอะไรเธอโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงแล้ว แต่ตอนนี้มันจะไม่เป็นแบบนั้นเด็ดขาด
"ฉันรักเธอนะน้ำแข็ง..ฉันอยากบอกคำนี้กับเธอมาตลอดแต่เธอก็ไม่มีโอกาสได้ฟังมัน ครั้งนี้อยู่ให้ฉันบอกรักจนเบื่อด้วยเถอะนะ.."ผมก้มลงจูบหน้าผากของเธอก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก
คอนโดของผมมีถึงสามห้องนอนเผื่อไว้ในกรณีที่เพื่อนมานอนด้วยจะได้ไม่ลำบากแต่ถึงอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะอยู่เฝ้าน้ำแข็งภายในห้องนี้ดีกว่า ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของเธอทำให้ผมรู้สึกคลายกังวลจากเหตุการณ์ที่เธอทำร้ายตัวเองไปได้บ้าง เพราะผมทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสน้ำแข็งถึงเลือกจบชีวิตตัวเองหลังจากเสียลูกไป ผมยังนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นเสมอไม่เคยลืม ภาพที่น้ำแข็งนอนจมอยู่ในอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอเอง ข้อมือที่เป็นแผลเหวอะลึกจากการใช้เศษแก้วแตกกรีดซ้ำไปซ้ำมา ร่างของเธอที่ซีดขาวและเย็นเฉียบ นั่นทำผมแทบบ้าหรือบางทีตอนนี้ผมอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้..
"..."ผมนั่งมองน้ำแข็งหลับอยู่ทั้งคืนเป็นอะไรที่แปลกใหม่มาก บางครั้งเธอก็ย่นจมูก บางครั้งก็ทำหน้าบึ้ง บางครั้งมุมปากบางนั่นก็ยกยิ้มขึ้นมา ไม่รู้ว่ากำลังฝันเรื่องอะไรอยู่ แสงสว่างจากด้านนอกเริ่มส่องเข้ามาเมื่อเริ่มเช้า ผมยังคงนั่งมองน้ำแข็งอยู่แบบนั้นโดยไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย
"อือ.."น้ำแข็งส่งเสียงเล็กน้อยพลางขยับตัวไปมาก่อนลุกจะขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ
"อรุณสวัสดิ์ครับ"ผมเอ่ยทักทายทันที
"อือ..สวัส...กรี๊ดดด! นะ..นาย!" น้ำแข็งตอบรับเสียงของผมก่อนที่เธอจะได้สติแล้วร้องดังลั่นห้องอย่างตกใจ
"ตื่นมาก็เสียงดีเลยนะเธอเนี่ย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะไปทานข้าวกัน"
"ชะ..ชุดฉัน.."สีหน้าของเธอดูช็อกไปแล้วเมื่อก้มลงมองตัวเองที่กำลังใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของผมอยู่
"ไม่ต้องตกใจฉันเรียกแม่บ้านมาเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้น่ะ เธอไม่ได้อาบน้ำฉันกลัวว่าจะนอนไม่สบาย ส่วนเสื้อผ้าของเธออยู่ข้างนอกตอนนี้น่าจะแห้งแล้วแหละ"
ผมออกมานั่งรอน้ำแข็งด้านนอกห้องไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับชุดนักศึกษาตัวเมื่อวาน ใบหน้าบูดบึ้งราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง น้ำแข็งเชิดหน้ามองไปทางอื่นโดยไม่สนว่าผมกำลังมองเธออยู่
"วันนี้เธอมีเรียนมั้ย?"ผมเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอเอง
"มี สิบโมง"น้ำแข็งตอบคำถามผมโดยที่ไม่มองหน้า
"ไม่ใช่ความผิดฉันนะเมื่อคืนเธอหลับแล้วปลุกไม่ตื่นเองนี่ ฉันปลุกเธอตั้งหลายรอบ อย่าโกรธกันสิ"ผมจับไหล่น้ำแข็งเอาไว้ เธอปากเชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองค้อนใส่ผม
"มะ..ไม่ได้โกรธสักหน่อย ฉันแค่ทำตัวไม่ถูกน่ะที่ตื่นมาแล้วเจอนาย"
"งั้นก็มานอนบ่อยๆ สิจะได้ชินกับการเห็นหน้าฉัน"
"ขอผ่านย่ะ!!"น้ำแข็งสะบัดตัวออกจากผมก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าตึงๆ ไปทางประตูห้อง
"เดินแบบนั้นเดี๋ยวก็เจ็บเท้าหรอก ฉันจะพาเธอไปส่งที่หอนะ ตอนแรกว่าจะพาไปทานข้าวก่อนแต่น่าจะไม่ทันเวลาเข้าเรียนของเธอ"ผมจูงมือน้ำแข็งออกจากห้องโดยที่เธอไม่พูดอะไรกับผมสักคำ
"อ่อ เรื่องที่เธอมานอนห้องฉันพี่ชายเธอรู้เรื่องแล้วนะ ฉันบอกเขาเอง ตอนแรกเขาก็จะมาพาเธอกลับไปนั่นแหละแต่ฉันให้แม่บ้านคุยให้ว่าไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บเขาเลยไปทำสัมนากับเพื่อนต่อ"ผมบอกกับน้ำแข็งอย่างไม่ปิดบัง
เมื่อคืนตอนที่แม่บ้านกำลังเปลี่ยนชุดให้น้ำแข็งอยู่พี่ชายของเธอโทรมาพอดีผมเลยกดรับแทนแล้วบอกไปว่าน้ำแข็งอยู่ห้องกับผมแต่เธอหลับไปแล้ว พี่ชายน้ำแข็งดูโมโหมาก เขาด่าผมเป็นชุดแล้วดึงดันจะมารับน้องสาวให้ได้เป็นจังหวะเดียวกันกับแม่บ้านที่เปิดประตูออกมา เลยมาช่วยคุยให้ว่าน้ำแข็งนอนหลับอยู่ในห้องและผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ ถึงยอมเย็นลงและสั่งให้ผมพาน้ำแข็งกลับไปส่งที่หอทันทีที่เธอตื่น
"ฉันเห็นในไลน์แล้วแหละ พี่กัสถามรัวมาเกือบร้อยข้อความ ฉันรวบยอดตอบไปหมดแล้วว่ากำลังจะกลับหอ"น้ำแข็งวางโทรศัพท์มือถือลงบนตักเผยให้เห็นหน้าจอที่เธอตอบคำถามพี่ชายยาวเหยียด
"น้ำแข็งเรื่องที่ชอบเธอฉันพูดจริงนะ เธอให้โอกาสฉันสักครั้งได้มั้ย ให้เราได้เรียนรู้กัน ถ้าถึงตอนนั้นเธอยังไม่รู้สึกอะไรฉันก็ยินดีที่จะปล่อยเธอไป.."ผมเอ่ยร้องขอโอกาสจากเธอ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีมากแค่ไหนเพราะไม่เคยร้องขอความรักจากใครมาก่อน ความจริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าควรเข้าหาเธอยังไงดีเพราะน้ำแข็งกับไอด้าไม่เหมือนกัน สิ่งที่ผมทำได้คือต้องพยายามเรียนรู้และเข้าใจเธอให้มากที่สุด
"ถ้านายจะจีบ..ก็ตามใจสิแต่ฉันจะรับมั้ยนั่นอีกเรื่องนะ"คำตอบของน้ำแข็งทำเอาผมใจเต้นแรงจนแทบอยากจะดึงเธอเข้ามากอดซะตอนนี้เลยซึ่งถ้าไม่ติดว่ากำลังขับรถอยู่ผมคงทำแบบนั้นไปแล้วจริงๆ
"ขอบคุณนะ วันนี้ตั้งใจเรียนล่ะ ฉันเมมเบอร์ไว้ในเครื่องเธอแล้วมีอะไรก็ติดต่อได้เสมอนะ"ผมจอดรถที่ทางเข้าหอพักของน้ำแข็ง ก่อนจะโบกมือลาแม้ว่าใจอยากจะไปนั่งเรียนด้วยก็ตาม
"กลับไปนอนสักหน่อยน่าจะดี.."ผมบ่นกับตัวเองเมื่อรู้สึกง่วงขึ้นมากระทันหันหลังจากส่งน้ำแข็งเสร็จ ไหนๆ วันนี้ผมก็ไม่มีเรียนอยู่แล้วกลับไปนอนที่ห้องสักหน่อยแล้วค่อยให้อัลฟ่าเอารายงานปีเก่าๆ ของบริษัทมาให้ดูไปน่าจะดีเหมือนกัน อีกไม่นานลุงของผมก็จะกลับมาจากสิงคโปร์แล้วคราวนี้ผมจะให้ลุงไปตรวจร่างกายและรักษาตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่รอให้โรคแสดงอาการก่อน ถึงไม่รู้ว่าจะรักษาหายมั้ยแต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะยืดอายุของคุณลุงให้ยาวนานขึ้น
"..."ในระหว่างที่กำลังขับรถกลับคอนโดความง่วงก็เข้ามาโจมตีผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมประคองสติเอาไว้แทบไม่ไหวเลยจะเหยียบเบรกเพื่อชะลอรถให้ช้าลงแต่กลายเป็นว่าไปเหยียบคันเร่งทำให้รถพุ่งชนเสาไฟฟ้าข้างทางอย่างจัง ในตอนนั้นความรู้สึกทุกอย่างของผมก็ดับวูบลง
- ผู้เขียน
