ตอนที่ 3
3096 คำ
ตอนที่ 3
“เอ่อ…ไหนบอกว่าจะไปโรงอาหารไม่ใช่เหรอ?”
ฉันถามอย่างแปลกใจ อากิระลากฉันมาที่อ่างล่างหน้าหลังชมรมบาสฯ ซึ่งตอนเช้าๆแบบนี้จะไม่มีใครอยู่เลยสักคน มะ…หมายความว่า…ตอนนี้ฉันอยู่กับอากิระตามลำพังสองคนเหรอเนี่ย >_O////_/////<” ฉันยืนบิดไปบิดมา ทำไมสองสามวันมานี้มีแต่คนชมฉันนะ นี่ฉันอยู่ในช่วงรุ่งสุดๆของชีวิตหรือเปล่า *O*
“เอาคำไหนไปจินตนาการว่าฉันชมเธอกัน”
“ว่าแต่…คุณเรนกำลังจะไปไหนเหรอคะ ให้ฉันไปด้วยได้มั้ย *O*”
“ทำไมฉันต้องพกเธอไปด้วยล่ะ -_-“
“คิดซะว่าฉันเป็นเห็บที่เกาะอยู่บนตัวคุณก็ได้ค่ะ *O*”
“กำลังว่าฉันเป็นหมาใช่มั้ย”
“มะ…ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้…”
“ช่างเถอะ อยากตามมาก็มาสิ”
ฉันยิ้มอย่างดีใจ ความจริงแล้วก็ใจดีนี่นา ถ้าคุณเป็นพวกคนใจร้ายที่ทำร้ายร่างกายคนอื่นมาเยอะแยะ เธอคงจะไม่ปล่อยให้ฉันตามติดอยู่แบบนี้หรอก ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน…แต่ฉันอยากจะรู้จักคุณเรนให้มากขึ้นกว่านี้ มากขึ้นกว่านี้อีกเยอะๆเลย
คุณเรนเดินนำฉันมาจนถึงสวนหลังโรงเรียนที่ไร้ผู้คน เพราะแถวนี้มันจะติดกับบึงบัวที่ค่อนข้างจะเหม็นก็เลยไม่ค่อยมีใครชอบมากัน ฉันเองก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่คุณเรนมาทำอะไรในที่แบบนี้กันนะ ถ้าชอบอยู่คนเดียวที่อื่นๆที่เงียบสงบและกลิ่นหอมกว่านี้ก็มีตั้งเยอะในโรงเรียนนี่นา
บ๊อกบ๊อก! บ๊อกบ๊อก!
“หิวหรือยัง ฉันเอาข้าวมาให้แล้วนะ”
ฉันหยุดชะงักมองไปทางคุณเรนตาค้าง เธอแหวกหญ้าจำนวนหนึ่งออกเป็นสองทาง และสิ่งที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้าก็คือลูกหมาสีดำตัวหนึ่งในกล่องลังขนาดเล็ก มันส่งเสียงร้องอย่างดีใจที่เห็นคุณเรน ลูกหมาถูกทิ้งงั้นเหรอ?
“วันนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนจะตก ไว้ฉันจะพาไปหลบในที่ที่จะไม่โดนฝนนะ”
คุณเรนลูบหิวลูกหมาที่กำลังกินนมในชามอย่างเอ็นดู สายตาของเธอดูอ่อนโยนกว่าปกติ อะไรกัน…ก็เป็นเด็กผู้หญิงทั่วๆไปนี่นา แถมยัง…อ่อนโยนมากซะด้วย
“น่ารักจังเลยนะคะ”
ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆคุณเรนแล้วยื่นมือไปลูบตามขนของเจ้าลูกหมา
“เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันเจอมันนอนร้องอยู่ตรงนี้น่ะ คงจะโดนใครโยนทิ้งข้ามกำแพงโรงเรียนมาที่พงหญ้าแถวนี้”
“จริงเหรอคะ? ใจร้ายจังเลยนะ”
“ที่หอพักฉันห้ามเลี้ยงสัตว์น่ะ เลยเอากลับไปเลี้ยงไม่ได้ ก็เลยต้องเอามาแอบเลี้ยงอยู่ตรงนี้”
“คุณเรนนี่ใจดีจังเลยนะคะ”
ฉันฟุบหน้าลงกับเข่าแล้วจ้องหน้าคุณเรนอย่างเอาจริงเอาจัง ดูๆไปเธอก็สวยไม่เบาเลยนะ แต่เพราะบุคลิกที่ขัดกับหน้าตา ถ้าไม่นั่งมองเธออย่างพินิจพิจารณาจริงๆล่ะก็…จะต้องมองข้ามความงามที่ซ่อนอยู่นี้ไปแน่นอน
“พูดบ้าๆ แล้วก็อย่ามาจ้องฉันมากนักสิ -_-//”
คุณเรนใช้มือมาปิดตาฉันเอาไว้ แต่แอบเห็นหน้าว่าหน้าแดงด้วย ^/////^
“แล้วนี่ไม่กินข้าวกลางวันเหรอ”
“ฉันห่อข้าวมากินน่ะค่ะ ฉันชอบทำอาหาร”
“เป็นผู้หญิงจังเลยนะเธอน่ะ”
“งั้นคุณเรนกินด้วยกันมั้ยคะ ฉันทำมาเยอะทุกวันเลย”
ฉันดันมือคุณเรนออกแล้วหันไปหยิบข้าวกล่องที่วางอยู่ข้างๆชูให้คุณเรนดู ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยกลัวคุณเรนมากแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงไม่รู้สึกกลัวเลยนะ กลับรู้สึกดีใจที่ได้นั่งคุยกับคุณเรนแบบนี้
“ฉันนึกว่าเธอจะกลัวฉันซะอีกนะ”
คุณเรนไม่ตอบว่าจะกินข้าวกลางวันด้วยหรือไม่แต่เปลี่ยนเป็นตั้งคำถามขึ้นมา เจ้าหมาน้อยที่กินนมจนอิ่มแล้วก็หันมาเกาะกล่องลังกระดิกหางดิ๊กๆเล่นกับคุณเรน
“ตอนแรกก็กลัวนะคะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ หรือเพราะเรื่องเมื่อเช้า”
“ก็ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ที่สำคัญคงเพราะเรามีอะไรคล้ายๆกันน่ะ”
“ตรงไหนไม่ทราบ -_-“
“ก็ตรงที่ไม่มีใครคบเหมือนกันไงคะ ตั้งแต่เด็กจนถึงวันนี้ ฉันไม่เคยมีเพื่อนเลยนะคะ แล้วก็ไม่เคยได้มานั่งคุยกับใครนอกห้องเรียนแบบนี้ด้วย”
ถ้าไม่นับรวมไอ้ปิศาจเรโนกับอากิระผู้แสนดีล่ะก็นะ…
“เธอกำลังจะบอกว่าให้เธอกับฉันมาเป็นเพื่อนกันเองงั้นสิ”
“ใช่ค่ะ!”
“พูดตรงแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
“ฉันคิดว่าการพูดสิ่งที่คิดไปตรงๆคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะคะ เพราะคนที่ถามเองก็คงอยากจะรู้คำตอบจากใจจริงๆของเรา ถ้าเราอ้อมไปอ้อมมา มันก็คงไม่ดีกับคนถาม คุณยายของฉันสอนมาแบบนี้น่ะค่ะ”
ยังมีอีกหลายคำสอนของคุณยายที่ฉันจำได้ขึ้นใจ และฉันก็ทำแบบนั้นมาตลอด โดยที่ไม่คิดจะเปลี่ยนมันด้วย เพื่อเป็นการระลึกถึงคุณยายที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ…
“แล้วถ้าคำตอบของฉันคือไม่ล่ะ”
“คุณเรนไม่ตอบว่าไม่หรอกค่ะ คุณเรนต้องตอบตกลงแน่นอน”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น มั่นใจอะไรขนาดนี้เนี่ย”
“เพราะถ้าคุณเรนไม่อยากจะยุ่งกับใคร คงไม่ยอมให้ฉันตามมาถึงที่นี่หรอก จริงมั้ยคะ”
“เธอนี่มัน…รับมือยากจริงๆเลยนะ แล้ว…เธอชื่ออะไรล่ะ”
“ฝันรักค่ะ!”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
คุณเรนคลี่ยิ้มบางๆ ฉันพยักหน้ารับอย่างดีใจที่คุณเรนยอมรับฉันเป็นเพื่อน เพื่อนคนแรกของฉัน เพื่อนคนแรกในชีวิตของฉัน ต้องรีบโทรไปบอกเรโนว่าฉันมีเพื่อนแล้ว เขาเคยบอกว่าให้ฉันหาเพื่อนจะได้มีความสุขตามแบบฉบับของเด็กสาวมอปลายนี่นา
“อ๊ะ…ลืมไปเลยว่าเราไม่รู้จักกันแล้ว”
ฉันพึมพำขึ้นมาเบาๆ โชคดีที่สมองนึกขึ้นมาได้ซะก่อน อีกนิดเดียวก็จะกดปุ่มโทรออกแล้วเชียวนะ รอดไปๆ T^T
“อะไรเหรอ? จะโทรหาใครหรือไง” คุณเรนที่กำลังเปิดกล่องข้าวของฉันดูถามขึ้น
“เปล่าหรอกค่ะ”
ทำไมในหัวฉันถึงได้คิดเรื่องของไอ้ปิศาจเรโนไม่หยุดสักทีนะ เวลาเผลอๆทีไรก็ชอบแว้บเข้ามาในหัวตลอด แถมพอมีเรื่องอะไรให้ดีใจหรือเสียใจก็จะเผลอไปนึกถึงหมอนั่นคนแรกแบบเมื่อก่อน บางทีคนที่บ้าจนกู่ไม่กลับอาจจะเป็นฉันเองก็ได้ TOT
ฉันให้คุณเรนกลับไปที่ห้องเรียนก่อนเพราะจะแวะมารดน้ำแปลงดอกไม้ของห้อง ( แน่นอนว่าหน้าที่นี้ฉันถูกยัดเยียดให้อย่างไม่เต็มใจ T^T ) และฉันเองก็ไม่มีกำลังมากพอที่จะปฎิเสธความต้องการของคนในห้อง ที่โชคร้ายสุดๆคือวันที่ทำการเลือกผู้ดูแลแปลงดอกไม้ อากิระไม่ได้มาโรงเรียนเพราะเป็นหวัด ก็เลยไม่มีใครช่วยออกโรงปฎิเสธแทนฉัน สุดท้ายฉันก็เลยทำใจรับหน้าที่มาเพราะกลัวโดนรุมประชาทัณฑ์หลังเลิกเรียน
“ลัลลาๆๆๆ~”
ฉันฮัมเพลงอย่างมีความสุขชื่นมื่นอุรา ในหัวนึกถึงแต่หน้าคุณเรนเพื่อนหญิงคนแรกของฉัน ถ้ากลับไปเล่าเรื่องนี้ให้คุณพ่อคุณแม่ฟัง พวกท่านจะต้องดีใจแน่ๆเลย จะว่าไป วันหยุดสุดสัปดาห์ฉันชวนคุณเรนไปเที่ยวกันแบบเพื่อนดีมั้ยนะ ว่าแต่ ปกติเพื่อนผู้หญิงเขาไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะ แล้วเขาทำอะไรกันบ้างในวันหยุด สงสัยต้องไปหาข้อมูลสักหน่อยแล้ว
“ท่าทางมีความสุขเหลือเกินนะ ยัยฝันร้าย”
“เฮือก!!!” << สะดุ้งสุดตัว - -;
ไอ้ปิศาจเรโน! โผล่มาจากรูไหนกันล่ะเนี่ยยย TOT!
- ผู้เขียน
