หึงกระทั่งแมว
2097 คำ
เช้าแล้วแสนรักเตรียมตัวไปโรงเรียนก้พอดีกับที่เมฆาจอดรถรออยู่ วันนี้กายมีสีหน้าเครียดไม่น้อยเมฆาไม่อยากถามไถ่ หากอยากบอกคงบอกเอง เด็กคนนี้ตั้งแต่พ่อยิงน้องสาวตายแล้วฆ่าตัวตายตามเขาก็กลายเป็นคนนิ่งๆ
บางทีก็นิ่งจนเมฆาเองเองยังอ่านไม่ออก จากคนที่ไม่มีอะไรเลย มาทำงานกับเขาตอนนี้มีบริษัทของตัวเอง มีเงินทุนหมุนเวียนกว่าห้าพันล้าน แต่ยังอยู่กับเขาไม่ไปไหน ได้ยินว่านายยิ่งยศติดหนี้บ่อนพนันหลักสิบล้าน ตอนนี้จำนองบ้านไปแล้ว คนที่รับจำนองคงป็นเจ้ากายนั่นแหละ
แสนรักเดินออกมาก็เห็นรถเขาจอดอยู่ เธอรีบเดินไปที่ประตูข้างก่อนที่เสียงตวาดจะดังมา
"ต้องให้ผู้ใหญ่รอแบบนี้ทุกวันหรือแสนรัก เธอจะปรับปรุงตัวบ้างไหม ตรงต่อเวลายังทำไม่ได้จะไปทำอะไร"
"ขอโทษค่ะ แสนไม่ทราบว่าอาเมฆรออยู่"
"ขึ้นรถสักที อย่ามัวโอ้เอ้งานฉันยุ่งไม่มีเวลามานั่งรอเธอทั้งวันนะ"
แสนรักก้าวขึ้นไปนั่งข้างๆเขา กายส่ายหน้าก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
"จะให้ช่างมาต่อกรงให้แมวเธอเจ้าอะไรนะ"
"คีระค่ะ อาเมฆอย่าสิ้นเปลืองเลยค่ะ มันนอนกับแสนได้แค่คีระตัวเดียวเองค่ะ"
"นอนกับมันได้ยังไง ขนหนาขนาดนั้นถ้าเข้าปอดไปก็ป่วยอีก เธอป่วยที่ไรใครเดือดร้อนไปนั่งเฝ้า งานการฉันมีทำนะแสนรัก ให้เขาต่อกรงเลี้ยงให้บ้านแต่ห้ามเอาเข้าห้อง ถ้าเธอกลัวมันเหงาก็หาเพื่อนให้มันอีกตัว"
"อาเมฆจะซื้อให้แสนอีกตัวหรือคะ"
ดวงตาสุกใสที่มองมาทำหัวใจเขาหวั่นไหว ภาพที่ยายเด็กนี่ใส่ชุดนอนสายเดี่ยวเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัว จนเมฆาต้องหันหน้าออกนอกรถ
"อืม วันหยุดไปเลือกเอาที่ฟาร์มกับอากายเขา อย่าอุ้มมันบ่อยนัก ขนติดเสื้อผ้าเต็มไปหมด"
แสนรักรับคำก่อนจะนั่งเงียบ ไม่นานก็ผ่านตลาดสด เห็นกลุ่มเพื่อที่เพิ่งรู้จักเมื่อวานก็รวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นมา
"อาเมฆคะ นั่นเพื่อนที่ไปส่งที่บ้านเมื่อวาน ขอแสนไปกับเพื่อนได้ไหมคะอาเมฆจะได้ไม่ต้องเสียเวลารถติด อาเมฆมีงานเช้าไม่ใช่หรือคะ"
"ทำไม ฉันไปส่งมันเสียหน้าเธอมากนักหรือไงแสนรัก"
"ป่าวค่ะ ไม่เป็นไรค่ะอาเมฆไปส่งก็ดีเหมือนกัน"
แสนรักท้อใจ ผู้ปกครองคนนี้เคยรักและเอ็นดูเธอมากจนสองปีก่อนอยู่ๆ ก็ไล่เธอลงมานอนเรือนหลังเล็ก ไม่ยอมมองหน้าเธอ เห็นเธอที่ไรเขาก็หงุดหงิดทุกครั้ง นั่งเงียบมาตลอดทางจนรู้สึกถึงรถที่จอดสนิท
"ลงไป อยากไปกับเพื่อนเธอมากนักวันหลังก็ไปเองกลับเองคนขับรถบ้านฉันมีงานมาก จะได้ไม่เป็นภาระใคร"
แสนรักยกมือไหว้เขา กลั้นสะอื้นก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนเปิดประตูรถลงไป เมฆากำลังจะสั่งคนขับรถออกรถแต่บังเอิญเขาเห็นเพื่อนรุ่นน้องเสียก่อน จึงสั่งคนรถไปหาที่จอด ลงจากรถเดินตามแสนรักไป
เห็นคิมหันต์อยู่ท่ามกลางสาวๆ มีพ่อเลี้ยงอีกด้วย นี่มีรสนิยมแบบนี้แล้วหรือ น่าเกลียดจริงๆ ไหนปกติซื้อกินแต่พวกเปรี้ยวเข็ดฟัน หันมากินเด็กนักเรียนไม่กลัวคุกเลยหรือไง
ได้ยินแสนรักทักทายกลุ่มนั้นหึเด็กแก่แดดใจแตกทั้งกลุ่ม หน้าตาสวยๆ ทั้งนั้นแต่พฤติกรรมไม่ไหวสักคน
"ขวัญ แพร ผึ้ง ยังไม่ไปโรงเรียนหรือ แล้วแก้มล่ะไม่สบายหรือเปล่าถึงไม่มาหรือว่าบ้านอยู่คนละทาง"
สามสาวหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะโบกมือทักทาย
"แม่ตุ๊กตาญี่ปุ่น มาไงเนี่ย"
เมฆาเดินตามมาตุ๊กตาญี่ปุ่นหรือ อืมเด็กแสนรักหน้าตาจิ้มลิ้มจริงๆ นั่นแหละ
"พวกเธอมากินข้าวเหรอ จะไปกันยังเราไปด้วยคน"
"อืมกำลังจะไปกินข้าวแต่พอดีอาคิมไม่สบายน่ะแสน"
เพียงขวัญเอ่ยกับเพื่อนใหม่ คิมหันต์ที่กำลังอาเจียนเวียนหัวอยู่นั่งหลับตา เมฆาเดินมาหาก่อนจะทัก
"ไงไอ้เสือ ทำไมหมดสภาพวะเมาค้างหรือ ไม่ใช่ถูกเด็กมอมล่ะ อายุไม่น้อยแล้วนะมึงกินเลือกหน่อย"
เพียงขวัญหันขวับทันที พูดจาจงใจด่าพวกเธอเหรอ แสนรักทำท่าเหมือนจะร้องไห้พวกเขาเป็นผู้ปกครองเพื่อนใหม่แน่ๆ
"นั่นสิคะขวัญก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะอาคิม อายุไม่น้อยแล้วเลือกคบเพื่อนหน่อยก็ดีเหมือนกันนะคะ ใช่ว่าสายพันธ์ดีราคาแพงแล้วจะเห่ามีกาลเทศะเสียทุกตัว บางตัวก็เห่าพร่ำเพื่อยิ่งกว่าหมาวัดเสียอีก"
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับอึ้งโดยเฉพาะผู้มาใหม่อย่างธรรศภาคย์และลูกพีช คนแรกเลยที่กล้าด่าเมฆา เวฬุราชิน กล้ามาก เมฆามองหน้าเพียงขวัญทันที เธอก็ไม่หลบสายตาคู่ดุ ก่อนจะมีเสียงหวานๆ มาขัดทั้งคู่
"เธอจำเราได้ไหม เราชื่อลูกพีชเมื่อวานไม่ได้ทำความรู้จัก เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอนะ"
"เราชื่อแพร นั่นผึ้ง แสนรัก แล้วก็ขวัญ ยินดีที่ได้รู้จักนะลูกพีชเรียนห้องไหนล่ะ"
"ห้องคิง ห้องท๊อปอ่ะ"
สี่สาวพยักหน้าเรียนห้องเดียวกัน แต่อีกคนกำลังมวลท้องจนทนไม่ไหว แต่ก็พยายามจะตอบคำถามเพื่อนรุ่นพี่
"อุ๊บ อ้วกกก พี่เมฆคือขวัญเป็น แหวะ โอ๊กอากกก"
คิมหันต์อาเจียนไม่หยุดจนกล้าหาญต้องไปหาซื้อน้ำมาให้ แต่เขาก็ไม่ดีขึ้น
"เอ่อไอ้คิม ไปนั่งพักที่สำนักงานในตลาดไหม"
ธรรศภาคย์เอ่ยขึ้นแต่คิมหันต์ส่ายหน้า
เพียงขวัญที่เห็นสภาพคิมหันต์แล้วก็กังวลใจ คิมหันต์นั่งลงก่อนจะรั้งแผ่นหลังเธอเข้ามาซบหน้าลงกับหน้าท้องเพียงขวัญ แขนแกร่งโอบเอาไว้ทั้งตัว ก่อนจะหลับตา เพียงขวัญลูบหลังให้เขาก่อนจะเอ่ยปาก
"ไปโรงพยาบาลนะคะ เดี๋ยวขวัญไปด้วย อาคิมไม่ไหวแล้วแบบนี้ไปนะคะคนดีของเมีย"
"ไม่เอา อาเกลียดกลิ่นยา ขวัญขาตัวขวัญหอมมากอาชอบกลิ่นนี้ วันนี้อยู่กับอานะคะ"
"แต่ไม่หาหมอจะรู้หรือคะว่าป่วยเป็นอะไร ให้อากล้าไปส่งแพรกับผึ้งก่อนนะคะแล้วเราไปหาหมอ"
"ไม่ไปได้ไหมครับเมียจ๋า นอนกอดขวัญก็หายได้กลิ่นขวัญแล้วผัวไม่เวียนหัว"
งอแงพูดจาอู้อี้อยู่กับหน้าท้องเมียไม่ยอมเงยหน้างอแงที่สุดแล้ว เพียงขวัญอ่อนใจ
เมฆา ธรรศภาคย์ ลูกพีชที่ตอนนี้ตาโตรวมถึงแสนรักอีกด้วย เมียจ๋าเลยหรือ นี่มัน
"ขวัญฉันกับไอ้แพรว่าอาการอาคิมแปลกๆ แล้วล่ะ เหมือนอาการไอ้แก้มเมื่อวานเลย แกควรไปตรวจมากกว่านะท่าทาง"
น้ำผึ้งเอ่ยขึ้นมา แพรชมพูมองหน้าเพื่อนก่อนที่กล้าจะเอ่ยขึ้น
"เดี๋ยวไปส่งพวกเราก่อน ค่อยไปโรงพยาบาลดีไหมครับคุณคิม"
"อาการอาคิมแปลกยังไงอ่ะผึ้ง แต่เหมือนแก้มจริงๆ ด้วยแล้วทำไมต้องเป็นขวัญไปตรวจล่ะ"
"แก้มมันแพ้ท้อง ถ้าฉันเดาไม่ผิดนังขวัญคงตามนังแก้มไปแล้วล่ะ แต่ว่าผัวดันแพ้ท้องแทนแกนี่สิ ไปตรวจเพื่อความแน่ใจเถอะ สรุปไม่ไปนะวันนี้"
"อืม ผัวหมดสภาพขนาดนี้กูจะเรียนรู้เรื่องไหมเล่า ต้องมานั่งห่วงผัวอีก ฝากจดด้วยแล้วกัน"
สองหนุ่มใหญ่มองหน้ากันทันที นี่ม.4เองนะคุกทั้งนั้นเลย เห็นสองหนุ่มมองหน้ากันกล้าหาญจึงเอ่ยขึ้นมา
"พวกเขาจดทะเบียนกันถูกต้อง มีพยานเซ็นรับรองไม่ได้ล่อลวง หรือพรากผู้เยาวน์แต่อย่างใดครับ"
"เฮ้อ เสือผู้หญิงกลับมาแพ้เด็กผูกคอซอง เอาอย่างนี้แล้วกันไอ้คิมแกไปกับพ่อเลี้ยง ส่วนเด็กสองคนนี่ฉันไปส่งให้ แสนรักเรียนที่โรงเรียนแกด้วย"
แพรกับผึ้งกระซิบเพียงขวัญเบาๆ แต่หูเมฆากับกายถือว่าดียกเว้นคิมหันต์ที่ตอนนี้หมดแรงเอาแต่กอดเอวเมีย
"ขวัญ ดูเหมือนเขาไม่ชอบพวกเราอ่ะ แล้วเป็นเพื่อนอาคิมกับผัวกูด้วย จ้องมึงตาเขม็งเลยว่ะ"
"กลัวเหรอ ถึงกูไม่ขึ้นสังเวียนชกมานาน แต่ตีนกูยังใช้ได้นะ จะก้านคอหรือตรงไหนตีนกูก็ถึง ปากดีมากนักจะให้กินตีนแทนข้าวเลยล่ะ"
ธรรศภาคย์อมยิ้ม คนแรกเลยที่กล้าต่อกรกับพี่เมฆ ไอ้คิมไปหามาจากไหนวะเมียแบบนี้ดุฉิบหาย เมฆาสะอึกเลย ยายเด็กนี่ร้ายมาก เป็นคนแรกที่กล้าจ้องเขา เป็นคนแรกที่ไม่หลบสายตาอีกด้วย ก่อนจะหันมาหาคนของตัวเองที่ตอนนี้ทำท่าปรบมือเบาๆพร้อมยกนิ้วโป้งให้เมียรุ่นน้อง หึแต่ละคนดีๆทั้งนั้น ก่อนจะให้เด้กสาวทั้งหมดขึ้นรถ เขานั่งฟังบทสนทนาที่แม้จะกระซิบแต่ก็ได้ยิน
"ขวัญแต่งานแล้วหรือ กับพี่คิมเนี่ยนะแพร"
ลูกพีชเอ่ยถามแพรพยักหน้าก่อนจะบอกว่ายังไม่แต่งแต่จดทะเบียนสมรสกันแล้ว
"กวินตา ธนภาคย์ภิราญรมย์ แก้มเป็นเมียพี่หมอไตรเหรอ แพรชมพู ธนบดีสุขสถิต แพรแกเป็นเมียพี่ธามใช่ไหม"
แพรพยักหน้า ลูกพีชตาโตก่อนจะหันมาหาน้ำผึ้ง
"รสิกา ธนสกุลธิราวัฒน์ นี่นามสกุลพ่อเลี้ยงคนดังแกเป็นอะไรกับเขา เป็นหลานหรือผึ้ง"
"เมีย ชัดยังลูกพีช ฉันเป็นเมียอากล้าค่ะ "
"แต่เรายังเรียนกันอยู่เลยนะพวกเธอ"
แสนรักเอ่ยขึ้นมา เมฆาที่ได้ยินก็รู้สึกดีหน่อยอย่างน้อยก็เลี้ยงได้ดีอยู่ ไม่ได้ร่านไปทั่ว เมียรุ่นน้องปากดีมากท่าทางไม่กลัวใครเสียด้วย เขานั่งฟังต่ออีกไฟแดงเดียวก็ถึงโรงเรียนแล้ว
"ฉันรู้แสน อาธามเข้ามาจังหวะที่ฉันมีปัญหาชีวิตน่ะ แสนถ้าเธอมีความรักหรือมีใครสักคนรักเธอบางทีเธออาจเข้าใจพวกเรา"
แสนรักมองออกนอกหน้าต่าง น้ำตาหยดไม่ให้ใครเห็นก่อนจะเอ่ย
"ชีวิตฉันจะมีใครรักได้เหรอ ขนาดคนที่ทำให้ฉันมีตัวตนบนโลกใบนี้ยังทิ้งฉันไปเลย ต้องกลายเป็นกาฝากเป็นปรสิตอาศัยคนอื่นอยู่ทุกวัน"
แม้น้ำเสียงจะเบาแต่เมฆาได้ยิน เขามองจากกระจกหลัง เห็นลูกสาวเพื่อนมองไปข้างนอกรถ เหมือนจะมีน้ำตาหรือ ป่านนี้ยังคงคิดว่าพ่อกับแม่ทอดทิ้งจริงๆ
"ขอโทษนะแสนไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คิดมาก"
"ช่างเถอะแพร เธอไม่ผิดหรอกคนที่ผิดคือฉัน เกิดผิดที่ไปหน่อยทำไงได้เราเลือกพ่อแม่เองไม่ได้นี่เนอะ ไปกันเถอะถึงโรงเรียนแล้ว"
ทั้งสี่คนลงจากรถก่อนจะสวัสดีเมฆาพร้อมกับกล่าวขอบคุณเขาจากนั้นก็เข้าโรงเรียน เมฆามองตามร่างบางของหลานสาวจำเป็นไปก่อนจะหลับตาแล้วสั่งออกรถ
"หึงกระทั่งแมวยังปากแข็ง"
"มึงหุบปากไปเลยไอ้กาย อย่าสู่รู้ เมื่อคืนไปไหนมา"
"ไปทวงหนี้ ผมได้บ้านแล้วเหลืออีก10ล้าน ถ้ามันยอมขายลูกสาวผมจะโปะหนี้ให้มัน"
"บ่อนก็ของแก เงินก็กระเป๋าแกมันคงอกแตกตายเลยมั้ง ไอ้กายเด็กนั่นไม่รู้เรื่องแกเล่นงานไอ้ยิ่งยศทางอื่นเถอะ"
กายไม่ตอบ เมื่อคืนเขาไปทวงหนี้ ไอ้ยิ่งยศไม่มีจ่ายเด็กนั่นสายตาดูถูกเขา คิดว่าเขาเป็นแค่ลูกน้องของบ่อนพนัน เดิมก็จะปล่อยหรอกถ้าเมื่อคืนเธอไม่ตบหน้าฉันแล้วพูดคำว่า ไอ้กระจอก ยาหยีรอฉันก่อนเธอคือดอกเบี้ยที่ฉันต้องได้แม้จะขาดทุนเพราะเงินทุกบาทที่จะจ่ายให้พ่อเธอมันเป็นเงินฉันเอง ดอกเบี้ยมันหอมหวานฉันจะไม่เอาได้ยังไง
- ผู้เขียน
