10 :)
1820 คำ
"ถึงตึกเรียนวาแล้ว งั้นวาขอตัวไปก่อนนะคะ^^" เสียงหวานของคนตัวเล็กที่หันไปโบกมือเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะรีบเดินเข้าตึกเรียนตัวเองไปโดยมีสายตาคมของคนตัวสูงที่มองตามแผ่นหลังบางนั้นไปนิ่ง จนกระทั่ง...
"พี่ธาม?" ใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยืนอยู่ขึ้นทำให้ดวงตาคมค่อย ๆ หันไปมองตามเสียง
"พี่ธามจริง ๆ ด้วย...จำเฟิร์นได้ไหมคะ" คนที่เข้ามาใหม่ทักถามรุ่นพี่หนุ่มด้วยสีหน้าท่าทีตื่นเต้น
"..." ธามก็ส่ายหน้าตอบกลับนิ่ง
"จำไม่ได้เหรอคะ คืนนั้น..." ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดจบ ริมฝีปากหนาก็เอ่ยออกมาน้ำเสียงนิ่งเรียบไม่สนใจ
"ขอตัว" แล้วสองเท้าหนาก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้คนตัวเล็กที่เดินเข้ามาทักมองตามอีกคนไปด้วยความโมโหหัวเสีย
"เคยนอนด้วยกันแท้ ๆ ทำไมวันนี้หมางเมินกันขนาดนี้เนี่ย โอ๊ย!"
พึบ
"ไมวันนี้มาสายวะ" เสียงมาร์คัสหันไปมองหน้าถามร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งลงข้างเขาขึ้น
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็เงียบไม่ตอบก้มลงมองชีตการเรียนการสอนตรงหน้า
"ไอ้เวร ชอบปล่อยกูเก้อนักนะ" มาร์คัสทำปากพูดใส่คนด้านข้างที่นั่งคั่นกลางระหว่างเขากับตงตงด้วยความหมั่นไส้แต่แล้วอยู่ ๆ ตงตงก็ชะงักไป
"ไอ้ธาม" ใบหน้าดูดีหันมองหน้าเรียกเพื่อนขึ้น
"อะไร" ธามก็ขานรับตอบกลับเสียงนิ่งทั้งที่สายตาจ้องมองไปยังชีตเรียนตรงหน้า
"มึงเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ?" ตงตงถาม
"เปล่า" คนตัวสูงก็ตอบ
"แล้วทำไมวันนี้กลิ่นตัวมึงเปลี่ยนไป?" ตงตงถามด้วยสีหน้างุนงงเพราะตั้งแต่ที่ธามเดินเข้ามานั้นกลิ่นหอมหวานสดชื่นก็ฟุ้งเข้ามาแตะเข้าที่จมูกของเขา ซึ่งพอคนตัวสูงนั่งลงข้างเขา กลิ่นหอมยิ่งชัด
"..." ร่างสูงก็นิ่งไปกับคำถามของเพื่อนตัวเอง เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่กลิ่นตัวเขาแต่เป็น...กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากใครอีกคนที่เอาเสื้อช็อปเขาไปซักต่างหาก
"มีอะไรกันวะ" มาร์คัสที่นั่งอยู่ถามขึ้นด้วยความอยากรู้เมื่อเห็นเพื่อนนั่งคุยอะไรบางอย่างกันอยู่
"มึงไม่รู้สึกเหรอว่าวันนี้ไอ้ธามกลิ่นแปลกไป" ตงตงเอ่ยถามมาร์คัสขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อนั้นชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะใช้จมูกสูดดมราวกับสุนัข
"เชี้ย! จริงด้วย..."
"...กลิ่นหอมหวานมากไอ้สัส มึงเปลี่ยนแนวเหรอ" มาร์คัสมองหน้าถามคนด้านข้างขึ้นสีหน้าประหลาดใจ เพราะโดยปกติแล้วธามจะใช้แต่น้ำหอมกลิ่นสปอร์ตผู้ชาย ไม่ใช่กลิ่นหวานสดชื่นแบบนี้
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่งไม่ตอบเอาแต่มองไปยังชีตที่ถืออยู่ในมืออย่างไม่สนใจท่าทีของเพื่อนทั้งสองที่ต่างจ้องมองเขาอยู่
ผ่านไปสักพัก
"ค่ะ สำหรับวันนี้ก็เท่านี้นะคะ อย่าลืมหาข้อมูลในการทำโปรเจกต์ให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้...ห้ามหาข้อมูลมั่ว ๆ ในอินเทอร์เน็ตมาแปะนะคะ ถ้าเจอจะหักคะแนนดิบค่ะ" ทันทีที่พูดจบอาจารย์สาวก็เดินออกไปจากห้องไปทำให้สามหนุ่มลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนไปเช่นกัน
"ปีสี่แม่งสุด กูจะตายเพราะโปรเจกต์ก่อน" มาร์คัสบ่นขึ้นตามประสาขณะที่กำลังเดินกันอยู่
"เฮ้ พวกเลว" เสียงหวานของใครบางคนเอ่ยทักสามหนุ่มขึ้นซึ่งการทักทายสไตล์นี้ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
"แตม เมื่อไรจะเลิกทักเรียกพวกฉันแบบนี้วะ" มาร์คัสหันไปมองหน้าถามหญิงสาวที่ยืนหัวเราะยิ้มอยู่หน้าตึกคณะเรียนของพวกเขา
"ฮ่า ๆ" แสตมป์ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่สนใจ
"แล้วนี่จะไปไหน" ตงตงถามขึ้นเพราะทางที่แสตมป์ทำท่าจะเดินผ่านไปนั้นมันไม่ใช่ทางไปคณะเรียนของเธอ
"ไปหอสมุดน่ะ นัดน้องไว้"
"น้อง?" มาร์คัสถาม
"วาวาไง วันนี้นัดกันว่าจะไปดูห้อง" สิ้นเสียงหวานของคนตัวเล็ก ชายหนุ่มตัวสูงที่กำลังจะหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบก็ชะงักไปทันที
"เออน่าไปด้วยนะเนี่ย อยากไปดูโปรเจกต์ที่รุ่นพี่ทำไว้เอามาเป็นแนวทาง" ตงตงเอ่ย
"หอสมุดน่าเบื่อจะตาย มึงก็หาข้อมูลตามเน็ตเอาดิวะ" มาร์คัสค้านขึ้น
"มึงไม่ได้ยินที่อาจารย์บอกหรือไง เขาไม่ให้ลอกข้อมูลมั่ว ๆ จากเน็ต อีกอย่างตอนนี้มันก็สมัยใหม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเยอะ กูว่าเอาของรุ่นพี่ปีก่อน ๆ มาลองดูเป็นแนวทางแล้วแทรกความนิยมใช้ในสมัยนี้เข้าร่วมน่าจะดี" ตงตงเอ่ยบอกอย่างให้เหตุผลที่ดีตามความคิดของตัวเองโดยมาร์คัสก็เอาแต่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยตามประสาของเขา จนกระทั่ง...
"ไปสิ" เสียงทุ้มของเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบแปดบอกออกมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบทำเอาแสตมป์ชะงักไปเล็กน้อยเช่นเดียวกับตงตง มีเพียงมาร์คัสคนเดียวที่โวยวายหัวเสียไม่ยอม
"ไอ้เหี้ยธาม แม่งไม่ใช่นะเว้ย วันนี้พวกเราจะไป..."
"ค่อยไปทีหลัง วันนี้...จะไปหอสมุด" พูดจบ สองเท้าหนาก็เก็บซองบุหรี่เดินตรงไปยังหอสมุดของมหา’ลัยชื่อดังทันทีอย่างไม่สนใจใครโดยมีสายตาของตงตงกับแสตมป์ที่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปด้วยความรู้สึกบางอย่างผิดกับมาร์คัสที่เอาแต่สบถออกมาด้วยความหัวเสีย
"แม่งเอ๊ย! เสือกจะมาขยันอะไรวันนี้"
อีกด้าน
@หอสมุดมหาวิทยาลัย
"เบย์ ข้อมูลตรงนี้ในเว็บไม่มีบอกเลยอ่า" เสียงหวานของคนตัวเล็กที่นั่งหาข้อมูลอยู่หันไปเอ่ยบอกเพื่อนตัวเองพร้อมกับทำหน้าเบะออกมาตามประสา
"ไม่มีเลยเหรอ"
"ใช่ ปี ค.ศ. ก็ไม่ตรงกับที่อาจารย์เคยสอนเราด้วย"
"แปลว่าข้อมูลมั่วละ" เบย์ตอบกลับก่อนจะเอื้อมหยิบโทรศัพท์จากมือเล็กเข้ามาอ่าน
"โห่ ข้อมูลเพี้ยนเยอะเลยเว็บนี้..."
"...แล้วใช้ทำรายงานได้ไหมเนี่ย" เบย์ยังคงบ่นออกมาด้วยความหัวเสียเล็กน้อยกับข้อมูลในเว็บไซต์เว็บไซต์หนึ่งที่เขียนเนื้อหาไม่ตรงกับเนื้อหาที่เธอเคยเรียนมา โดยร่างบางสองคนนั้นจะต้องจัดทำรายงานรูปเล่มที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการสร้างเครื่องบินตามที่อาจารย์มอบหมายมา ซึ่งไม่เพียงแค่ทำรายงานเท่านั้นแต่ว่านักศึกษาทุกคนทุกคู่จะต้องนำไปบรรยายให้เพื่อน ๆ และอาจารย์ได้ฟังด้วยทำให้รายงานนี้จะต้องมีเนื้อหาที่ถูกต้องครบถ้วนมากที่สุด
"นั่นสิ แล้วยิ่งอาจารย์นุ่นด้วย..." วาวาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก เพราะอาจารย์ที่มอบหมายรายงานชิ้นนี้มานั้นขึ้นชื่อเรื่องความเป๊ะในทุกกระเบียดนิ้วตั้งแต่เครื่องแต่งกายไปจนถึงงานที่สั่ง
"อยากจะบ้า!" เบย์เอ่ยออกมา ถ้าลำพังแค่ตัวเธอเองไม่ได้ซีเรียสอะไรมากนักแต่ด้วยความที่เธอต้องคู่กับวาวาที่เป็นเด็กทุนเรียนดีทำให้เบย์ไม่สามารถที่จะเล่น ๆ กับการทำรายงานครั้งนี้ได้ เธอไม่อยากทำให้วาวาต้องได้คะแนนน้อยเพราะตัวเอง เบย์จึงตั้งใจเป็นอย่างมากในการที่จะมีส่วนร่วมช่วยเพื่อน
"งั้นเอางี้ไหมเบย์ เดี๋ยวฉันไปหาดูข้อมูลในหนังสือโซนคณะเรา ส่วนเธอ...ก็นั่งหาข้อมูลในเว็บต่าง ๆ เอามาผสมกันแล้วมาดูว่าข้อมูลตรงไหนจะตรงและครบถ้วนมากที่สุด" วาวาพูดขึ้นทำให้เบย์ที่นั่งอยู่ดีดนิ้วเอ่ยออกมา
"โอเค งั้นตามนี้เลย"
"^^" คนตัวเล็กก็ยิ้มตอบกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เดินตรงไปยังบริเวณหนังสือมากมายที่ถูกวางอยู่บนชั้นโซนคณะเรียนของเธอ
"อยู่ไหนนะ หนังสือที่เกี่ยวกับการสร้างเครื่องบินครั้งแรก..." ริมฝีปากบางเอ่ยพร้อมกับพยายามมองหาหนังสือที่คิดว่าจะสามารถใช้ในการทำรายงานตัวเองได้
"อ่า! นั่นไง" เสียงหวานพูดขึ้นหลังจากที่ดวงตากลมของเธอเหลือบขึ้นไปเห็นหนังสือที่เกี่ยวกับการสร้างเครื่องบินครั้งแรกโดยพี่น้องตระกูลหนึ่งที่เป็นผู้ประดิษฐ์เครื่องบินลำแรกของโลก
"อ๊ะ...ไม่ถึง TT" วาวาทำเสียงออกมาด้วยความน่าเอ็นดูไปกับการพยายามเขย่งหยิบหนังสือที่ตัวเองต้องการที่มันอยู่ชั้นเกือบจะบนสุดแต่ด้วยความสูงของเธอที่มีเพียงร้อยห้าสิบแปดเท่านั้นทำให้ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถที่จะเอื้อมถึงได้เลย
"เฮ้อ" สุดท้ายเจ้าของใบหน้าเล็กก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกแอบงอแงท้อแท้ในความสูงของตัวเอง แต่แล้ว...
"จะเอาเล่มไหน" อยู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยถามขึ้นทำให้ดวงตากลมแป๋วหันไปมอง
"พี่ธาม..."
"เอาเล่มไหน" ริมฝีปากหนาถามขึ้นอีกครั้ง
"ละ...เล่มนั้นค่ะ ที่เกี่ยวกับการสร้างเครื่องบินลำแรกของโลก"
"อืม" รุ่นพี่หนุ่มที่ยืนอยู่ก็พยักหน้ารับรู้เอื้อมมือขึ้นไปหยิบหนังสือที่คนตัวเล็กบอกทันทีแต่ว่าการหยิบของเขานั้นทำเอาวาวาที่ยืนอยู่เผลอเบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อยเนื่องจากธามนั้นได้มายืนซ้อนหลังเธออยู่ทำให้แผ่นหลังเล็กนั้นสัมผัสเข้ากับหน้าอกแกร่งอย่างจัง
ตึกตัก ตึกตัก
หญิงสาวที่ยืนอยู่เผลอก้มหน้าใจเต้นแรงไปกับความใกล้ชิดที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพวกนั้น เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อนแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นความตั้งใจ แต่ว่า...
"ได้แล้ว" วาวาก็ได้สติขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงทุ้มของรุ่นพี่หนุ่มเอ่ยขึ้น
"อะ...อ๋อ ขอบคุณนะคะ" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกโดยที่ใบหน้าเล็กยังคงก้มลงมองไปที่พื้นด้วยความรู้สึกเขินบอกไม่ถูก
"..." ธามเองก็นิ่งมองท่าทีของร่างบางตรงหน้าไม่แสดงสีหน้าท่าทีใด ๆ ออกมา
"งั้นวาขอตัวไปทำรายงานต่อก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ธาม" ทันทีที่พูดจบ คนตัวเล็กก็รีบก้มหัวให้ร่างสูงอีกคนวิ่งออกไปทันทีด้วยความรู้สึกร้อน ๆ บนใบหน้าผิดกับหนุ่มวิศวะปีสี่ที่เอาแต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังเล็กไปก่อนค่อย ๆ ยิ้มมุมปากออกมา
- ผู้เขียน
