แม่สื่อมองจื่อรั่วอิงที่กำลังพับแขนเสื้อเจ้าสาวขึ้นทั้งดวงตาคู่งามยังจ้องที่ประตูใหญ่พร้อมกับมองไปรอบ ๆ แม่สื่อดวงตาเบิกโพลง นางเองได้ยินชื่อเสียงของจื่อรั่วอิงมามากจึงเอ่ยขึ้นอย่างหวาดหวั่น
"เจ้าสาวคิดจะพังประตูหรือเจ้าคะ ประตูจวนอ๋องไม่อาจพังได้นะเจ้าคะ"
จื่อรั่วอิงมองที่กำแพงสูงของจวนอ๋อง นางยิ้มแล้วเอ่ยว่า
"เจ้าคิดไร้สาระอันใด ประตูจวนอ๋องทำจากเนื้อไม้แข็งที่สุดในโลกก็ว่าได้ ชาตินี้จะพังได้หรือเปล่ายังไม่รู้ ข้าไม่ทำเรื่องสิ้นเปลืองแรงและเสี่ยงต้องโทษเช่นนั้น"
แม่สื่อถอนหายใจอย่างโล่งอก
"เช่นนั้นจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ กลับไปก่อนหรือไม่"
จื่อรั่วอิงมองแม่สื่อแล้วส่ายหน้า
"สมรสพระราชทานใช่เรื่องล้อเล่นหรือ ข้าจื่อรั่วอิงเกิดมาชาตินี้สาบานแล้วว่าจะเป็นภรรยาของอ๋องตาบอดผู้นั้นเพื่อบูชาความรักแล้วข้ายินดีสละชีพทว่าไม่ยอมถอยกลับแม้แต่ก้าวเดียว"
จื่อรั่วอิงรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่
