ตอนที่ 3 คนหวงของ
2664 คำ
หลังจากโดนนภพงศ์นั่งเฝ้าจนต้องรีบเตรียมตัวให้เสร็จ ประทานพรก็โดนนภพงศ์ลากมาที่บริษัท หญิงสาวนั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทาง
“ไปนั่งรอ”
“แล้วจะลากเพลงมาทำไมเนี่ย”
“ก็วันนี้ไปบ้านนู้นไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่ แต่เพลงก็ขับรถไปเองได้นี่ แล้วทำไมไม่ไปรับพลอยบ้างล่ะคะ”
“พลอยอยู่บ้าน ไปพร้อมป๊ากับแม่”
“เพลงก็ไปเองได้”
ร่างสูงไม่ตอบอะไร เขานั่งลงเปิดเอกสารทำงาน ทิ้งให้หญิงสาวกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด มือเล็กหยิบโทรศัพท์มาเล่น รู้ว่ายังไงเธอก็เถียงเขาไม่ชนะ ก็เขาเล่นไปบังคับให้เธอเตรียมตัว ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเธอขึ้นรถ แล้วก็ลากเธอมาที่นี่ เธอจะทำอะไรได้อีกนอกจากนั่งรอ
ครืด ครืด
“ค่ะแม่”
‘เตรียมตัวหรือยังลูก จะเข้ามากี่โมง’
“เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วค่ะ แต่เข้าไปกี่โมง อันนี้ต้องถามพี่ฟ้าค่ะ”
‘หือ ทำไมต้องถามฟ้าล่ะ’
“ก็พี่ฟ้าไปลากเพลงออกมาจากคอนโด มานั่งแหมะอยู่ที่บริษัทนี่คะ”
‘…..’
“พี่ฟ้า คุณแม่ค่ะ” มือเล็กกดเปิดลำโพงแล้วลุกไปวางไว้ตรงหน้าของนภพงศ์ แล้วกระแทกตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่
“ครับแม่ลัล”
‘ฟ้าไปรับน้องมาเหรอลูก’
“ครับ”
‘โอเคจ้ะ งั้นเคลียร์งานเสร็จรีบมานะ ทางนี้เตรียมของพร้อมหมดแล้ว อาจจะออกกันแต่เช้า อย่ามาถึงดึกมากล่ะ’
“คุณแม่!!!”
‘อย่าดื้อกับพี่ฟ้าล่ะเพลง แค่นี้นะจ๊ะ บ้านนู้นมาถึงกันแล้ว’
ลลัลนากดวางสายไป ทิ้งให้ประทานพรหน้าเหวอที่มารดาไม่ว่าอะไรนภพงศ์ ทั้งที่เขาไปลากตัวเธอถึงที่คอนโด
“ตามนั้นนะ” ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างพอใจ เมื่อเห็นเธอทำสีหน้าไม่ถูก
ทางด้านลลัลนา เธอรีบตัดบทวางสาย เมื่อรู้ว่าบุตรสาวอยู่กับนภพงศ์ ก่อนจะบอกกับนัทธี ที่กำลังทานของว่างอย่างพอใจ
“ยังเพลงอยู่กับฟ้าครามค่ะ ตาฟ้าไปรับออกมาจากคอนโด ตอนนี้อยู่ที่บริษัท”
“หืม เริ่มแล้วเหรอ” นัทธีพยักหน้ารับรู้ เขาไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไงก็เป็นเรื่องที่ 2 ครอบครัวตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่ก่อนประทานพรกับดาราภัสเกิดอยู่แล้ว เพียงแต่พวกเขาไม่เคยไปบังคับลูก ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆ ถ้าพวกเด็กๆรักกันก็จะไม่ห้าม แต่ถ้าต่างคนต่างมีชีวิตรักของตัวเองก็จะไม่บังคับ
“ค่ะ ฟ้าครามตามเฝ้ายัยเพลงมานานนะคะ ตั้งแต่ยัยเพลงเริ่มโต แต่คงเห็นว่าถึงเวลาแล้วล่ะมั้งคะ”
“อืม ไม่ว่ากัน แค่อย่าทำยัยเพลงท้องก่อนเรียบจบก็พอ”
“เหลือแต่ตากันย์ของเรานะคะ เมื่อไหร่จะเริ่มก็ไม่รู้”
“ปล่อยเป็นเรื่องของเด็กๆเถอะลัล อย่าคิดมากเลย”
“ค่ะ”
หลังจากเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อย นภพงศ์ก็ลากประทานพรไปที่ผับต่อ เพราะเขาจะไม่อยู่ 2-3 วันตามที่มารดาบอก เลยต้องจัดการงานเอาไว้ให้เรียบร้อย
“เพลงขอดื่มได้ไหมคะ” ดวงตาคมหรี่มองหญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ลงไปที่บาร์”
“ค่ะ”
ประทานพรออกจากห้องทำงานของชายหนุ่ม ไปหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสูงหน้าบาร์อย่างคุ้นเคย
“ทำไมวันนี้มาคนเดียวล่ะครับคุณเพลง”
“วันนี้เพลงมากับพี่ฟ้าค่ะ”
“ครับผม จะรับเหมือนเดิมไหมครับ”
“เหมือนเดิมค่ะ”
ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้กับบาร์เทนเดอร์ หลังจากเขาวางแก้วเครื่องดื่มแล้วยื่นมาตรงหน้าเธอ มือเล็กหยิบมันขึ้นจิบเบาๆ ลิ้มรสชาติอย่างพึงพอใจ
“คุณเพลงนี่คอแข็งมากนะครับ ผู้หญิงน้อยคนนะ ที่จะดื่มเครื่องดื่มแรงแบบนี้”
“ก็เพลงคลุกคลีกับที่นี่มาตั้งแต่เด็กนี่คะ”
ร่างบางนั่งดื่มไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง เธอก็เริ่มมีอาการมึนๆ
“มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงทุ้มดังขึ้น หลังจากที่มีร่างของคนแปลกหน้าทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้ข้างๆเธอ
“…..มากับฉัน” ก่อนที่หญิงสาวจะได้ตอบอะไร ก็มีเสียงที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น ตอบคำถามแทนเธอ
ประทานพรหันหน้าไปมองข้างหลัง เห็นร่างสูงของนภพงศ์มองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ เขายืนซ้อนหลังเธอจนชิด และก้มหน้าเล็กน้อยมองเธออยู่
บาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งสายตาให้คนที่วอนหาเรื่องเดือดร้อนรีบลุกออกไป ก่อนที่เขาจะก้มหน้าทำเครื่องดื่มเงียบๆ
“เสร็จงานแล้วเหรอคะ คุณพ่อ”
“ใครพ่อเธอ”
“พี่ไงคะ ยิ่งกว่าคุณพ่อเพลงอีก ไม่รู้จะตามเฝ้าอะไรเพลงนักหนาก็ไม่รู้”
“…..”
“หวงเหรอคะ”
“…..กลับ”
มือใหญ่ของนภพงศ์คว้าหมับไปที่เอวเล็ก ยกร่างเธอให้ลงมายืนที่พื้น หญิงสาวตัวเอียงเล็กน้อย ก่อนจะปลิวตามร่างสูง ที่โอบเอวของเธอเดินก้าวยาวๆออกจากผับไป ทิ้งให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ไม่มีสงครามเกิดขึ้น
พนักงานที่นี่ต่างก็รู้ดี ว่าเจ้านายอย่างนภพงศ์ หวงประทานพรมากแค่ไหน เสียงเล่าลือกันมานานว่าประทานพรคือว่าที่นายหญิงของที่นี่ เลยไม่เคยมีใครกล้ามายุ่งหรือวุ่นวายกับหญิงสาวทั้งสองคน นั่นรวมถึงดาราภัสด้วยนั่นเอง
“ปล่อยเอวเพลงได้แล้วค่ะ”
“เดินให้มันตรงก่อนเถอะ จะให้ฉันปล่อยน่ะ”
“ก็รอนาน เพลงเบื่อ เลยดื่มเพลินๆ”
ร่างสูงปรายตามองหญิงสาวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจับเธอยัดเข้ารถเมื่อเดินมาถึง ปากเล็กบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ แต่นภพงศ์ก็ไม่สนใจฟังแม้แต่น้อย เขาก้าวขึ้นรถ ขับตรงกลับบ้านของหญิงสาวด้วยความเร็ว
“อ้าว เกิดอะไรขึ้น” ลลัลนาทักขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อนภพงศ์อุ้มประทานพรเดินเข้ามาในบ้าน ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เพลงดื่มไปนิดหน่อยครับ”
“ไม่นิดแล้วมั้งเนี่ย ฟ้าพาน้องไปส่งบนห้องไป”
“ครับ”
นภพงศ์หันตัวกลับ เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ก้าวยาวๆไปทางห้องนอนของคนในอ้อมแขน โดยมีแม่บ้านเดินตามมาเปิดประตูห้องให้
ร่างสูงวางหญิงสาวลงบนเตียงอย่างเบามือ ยืนมองคนตัวเล็กอยู่สักพัก ก็หมุนตัวเดินกลับออกไป โดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินลงข้างล่างไปรวมตัวกับคนอื่น
“เหตุการณ์คุ้นๆไหมข้าว เหมือนเคยเกิดขึ้นนะ”
“จริงเหรอ พวกแกเป็นแบบนี้จริงเหรอ” ลลัลนาหัวเราะชอบใจ
“อือ ก็ตอนที่เมาวันที่ไปกินชาบูที่ห้องลัลนั่นแหละ”
“ตายแล้ว ฉันพลาดอะไรไปเยอะสินะ ไม่เห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยนะแก”
“อ้าว ฉันหลับไหมล่ะแก ถามคนอุ้มสิ มาถามอะไรฉันล่ะ”
“คุณพ่อคุณแม่มีอะไรหวานๆแบบนี้บ้างไหมครับ” กันชนกถามออกมาอย่างสนใจ
“ไม่เชิงนะ พ่อกับแม่แต่งงานกันเร็ว เลยไม่ถือว่ามันแปลก เวลามีช่วงเวลาหวานๆน่ะ”
นัทธีตอบกันชนกพลางส่งยิ้มให้กับลลัลนา
“อ้อ ข้าวแปลกว่างั้นเถอะ” ฟางข้าวเบะปากใส่นัทธีอย่างหมั่นไส้
“ไม่แปลกเลยมั้ง ฉันรู้เรื่องพวกแกอีกที ก็ท้องเกือบ 5 เดือนละ”
“มันไม่น่าเล่าไงแก”
“น่าฟังจะตาย ใช่ไหมคะพี่นัท”
นภพงศ์ยืนฟังอยู่เงียบๆ จนทุกคนเปลี่ยนเรื่อง ถึงได้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“น้องล่ะลูก”
“น่าจะหลับยาวครับ”
“งั้นเหรอ เอาล่ะ มากันแล้วเนอะ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันแต่เช้านะ ไม่เกิน 8 โมงเราจะออกจากบ้านกัน ขอให้ทุกคนมาพร้อมกันก่อน 8 โมง วันนี้แยกย้าย พักผ่อน ห้องใครห้องมัน” นัทธีพูดสรุปให้ทุกคนรับรู้โดยพร้อมเพียง ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง
นภพงศ์เดินแยกตัวเข้าไปทานมื้อเย็นที่ถูกเตรียมเอาไว้ ก่อนจะคว้าเอานมเทใส่แก้ว แล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของประทานพร เพราะวันนี้คนตัวเล็กยังไม่ได้ทานมื้อเย็น
เมื่อเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เมื่อไม่มีร่างของหญิงสาวอยู่บนเตียงเหมือนตอนที่เขาเดินออกไป เขาเลือกที่จะนั่งลงที่ขอบเตียง วางแก้วนมลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วนั่งรอหญิงสาวอยู่เงียบๆ
ประทานพรเบรกตัวเองสุดตัว เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วเจอนภพงศ์นั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง
“เข้าห้องนอนเพลงอีกแล้วนะพี่ฟ้า!!” คนตัวเล็กโวยวายพร้อมกับถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำโดยอัตโนมัติ
นภพงศ์หันมามองตั้งแต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เขาทำเพียงแค่ลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบชุดนอนพร้อมกับชุดชั้นในตัวล่าง ไปยืนพิงกำแพงข้างประตูห้องน้ำ แล้วเคาะเรียกหญิงสาว
“เปิดประตู เอาเสื้อผ้าไปใส่ซะ”
ประทานพรโวยวายเสียงดัง ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำเพียงเล็กน้อย แล้วคว้าเอาเสื้อผ้าที่เขายื่นให้ แล้วปิดประตูใส่เขาเสียงดัง
ร่างสูงยืนรออยู่เงียบๆ จนหญิงสาวเปิดประตูออกมาอีกครั้ง โดยมีผ้าเช็ดตัวคลุมร่างกายทับชุดนอนอีกที
“ให้ตายเถอะ พี่ฟ้าเลิกเข้าห้องนอนเพลงตามอำเภอใจเสียทีเถอะค่ะ”
นภพงศ์ไม่พูดอะไร ตาคมมองร่างบางทีเดินหันหลังให้เขาตรงไปที่เตียง ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นแก้วนมวางอยู่
“ดื่มซะ”
“…..พี่ฟ้าคะ เพลงดื่มแอลกอฮอล์มา ถ้าเพลงดื่มนมตอนนี้ อาเจียนแน่ค่ะ”
“งั้นก็ลงไปทานข้าว”
“ค่ะ เดี๋ยวเพลงลงไปเอง พี่ฟ้าออกจากห้องเพลงไปได้แล้วค่ะ” ประทานพรชักสีหน้าเล็กน้อย เมื่อคนตัวสูงยังยืนนิ่งอยู่ในห้องนอนของเธอ
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร มือใหญ่คว้าชุดคลุมที่แขวนอยู่หน้าตู้เดินมาคลุมร่างของหญิงสาวเอาไว้ แล้วดึงผ้าเช็ดตัวออก
“แค่นี้ใช่ไหม ลงไปทานข้าวซะ”
คนตัวเล็กหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อเขารู้ว่าทำไมเธอถึงไล่เขาออกไป ก็เขาจะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ เขาเป็นคนหยิบให้เอง เขาต้องรู้ดีแก่ใจ ว่าเธอไม่ได้ใส่บรา เพียงแต่เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงรู้ ว่าปกติถ้าเธออยู่คนเดียว เธอจะไม่ใส่มัน
“…..ค่ะ พี่ก็ออกจากห้องนอนเพลงได้แล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
ประทานพรไม่รอคำตอบ เดินออกจากห้องลงไปยังห้องทานอาหาร จัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยความรวดเร็ว แล้วกลับขึ้นห้องนอนของตัวเอง
“ทำไมยังไม่ออกไปอีกล่ะคะ”
ร่างสูงนั่งเงียบๆ มองคนตัวเล็กเดินถอดชุดคลุมแขวนไว้ แล้วเดินมาล้มตัวนอนบนเตียงพร้อมกับที่มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างตัวเองถึงลำคอ
“พอใจหรือยังคะ”
“อืม นอนซะ”
ร่างสุงลุกขึ้นจากขอบเตียง เตรียมจะเดินออกจากห้องนอนของคนตัวเล็ก ก่อนจะชะงักไปแล้วหันกลับมา
“มีอะไรอีกคะ”
“ลืมของ”
“ห๊ะ…”
ฟ้าครามคุกเข่าคร่อมร่างประทานพร หญิงสาวหน้าเหวอ แต่ไม่ทันได้โวยวาย มือใหญ่ก็ปิดปากเธอเอาไว้เสียก่อน
“หนวกหู แล้วเธออาจจะลืม ว่าบ้านเธอกับบ้านฉัน เก็บเสียงทุกห้อง” ประทานพรยอมสงบลง หลังจากได้ฟังคำพูดของนภพงศ์
คนตัวใหญ่ที่คร่อมร่างหญิงสาว ยอมปล่อยมือออกจากปากเล็ก มองสบตาเธอเงียบๆอย่างใช้ความคิด เขารู้นิสัยเธอดี ว่าไปทะเลแบบนี้ ทั้งประทานพรและดาราภัสต้องใส่บิกินี่แน่นอน ซึ่งเขาไม่ชอบให้ใครมามองรูปร่างของเธอ
“อะ อะไรคะ อย่ามองเพลงแบบนี้นะ” ประทานพรขนลุกชันไปทั้งตัว เมื่อคนตัวใหญ่มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
เจ้าของร่างสูงชั่งใจอยู่เพียงครู่ ก่อนที่ริมฝีปากจะแนบลงไปบนลำคอระหงอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่ตัวประทานพรเองก็ตั้งตัวไม่ทัน เพราะชายหนุ่มไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเธอขนาดนี้
“พี่ฟ้า!!!...ทำอะไรเนี่ย จะบ้าเหรอคะ เพลงฟ้องคุณแม่นะ”
คนตัวใหญ่ไม่ได้สนใจเสียงโวยวาย ขบเม้มลำคอขาวแรงๆ มือใหญ่จับข้อมือของหญิงสาวกดลงกับเตียง ปากหยักไล่ทำรอยจากลำคอ แล้วเคลื่อนลงต่ำมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณเนินอกขาว ที่โผล่พ้นออกมาจากชุดนอน ที่โดนเขาปลดกระดุมเม็ดบนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“มันจะมากไปแล้วนะพี่ฟ้า เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ว้ายยยย!!!”
นภพงศ์ไม่สนใจประทานพรที่กำลังพยายามดิ้นหนีเขาแม้แต่น้อย เขาใช้ฟันกัดที่สาบชุดนอนขยับให้มันเปิดออกเล็กน้อย ทำให้หญิงสาวหวีดร้องอย่างตื่นกลัว ก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนเนินเนื้อขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดงช้ำ แล้วถอนใบหน้าออกมามองอย่างพอใจ ตาคมมองเม็ดบัวที่ชูชันดันชุดนอนจนเห็นได้ชัดเล็กน้อย
“อย่านะ…”
ซี่ฟันเรียงสวย กัดลงไปบนเนินเนื้อขาวผ่องผ่านเนื้อผ้า ที่มีเม็ดบัวชูชันอยู่ราวกับเชิญชวน ใช้ฟันครูดเบาๆ จนมันมาบรรจบกันที่ยอดเม็ดบัว เขาออกแรงกัดมันเบาๆ ก่อนจะขยับใบหน้าฉกริมฝีปากแนบปากเล็กอย่างรวดเร็ว
ประทานพรกำลังจะหวีดร้อง เป็นโอกาสให้เขากดแนบจูบร้อนแรงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ลิ้นหนาไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ กวาดชิมภายในโพรงปากนุ่มอยู่นานจนคนตัวเล็กเริ่มดิ้นขลุกขลัก จึงยอมถอนริมฝีปากออก
“น้องเพลงหลับหรือ…ยัง…”
เสียงของมารดาดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก นภพงศ์กับประทานพรหันไปมองพร้อมกัน เป็นจังหวะที่ลลัลนาก้าวเข้ามาเห็นภาพตรงหน้า ก่อนจะชะงักไป
“คุณแม่!!!”
ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาสบตากับลลัลนาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ใช่อย่างที่คุณแม่คิดนะคะ…”
“นอนซะ พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ลลัลนาพูดเสียงดุ ก่อนจะปิดประตห้องเอาไว้ตามเดิม
ประทานพรขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เธออึ้งไปกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตตวัดมออย่างไม่พอใจ
“เป็นบ้าอะไรคะ คุณแม่เข้าใจผิดหมดแล้ว”
“ก็ไม่ผิดนะ”
“โอ๊ย ทำไมพูดยากพูดเย็นแบบนี้เนี่ย ออกไปจากห้องเพลงเลยนะ”
“หึ ฝันดี” นภพงศ์โน้มตัวแนบจูบไปที่ลำคอระหงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้ประทานพรโวยวายอยู่ในห้องทั้งที่ไม่มีใครได้ยิน
เท้าเล็กลุกขึ้นเดินไปหน้ากระจก ก่อนจะร้องโวยวายเสียงดังออกมาอย่างโมโห เมื่อเห็นรอยบนลำคอลงไปจนถึงเนินอก ที่ชายหนุ่มตั้งใจทำเอาไว้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ว่าเธอเพิ่งจะโดนคนตัวสูงลวนลาม
“อะไรกันเนี่ย!!!”
- ผู้เขียน
