ตอนที่ 2 ควบคุม
1993 คำ
“นั่งลง” ร่างบางกระเด็นเข้ามาในห้องตามแรงผลักของเจ้าของห้อง หลังจากมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน
“…มีอะไรคะ” ประทานพรทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา สีหน้าไม่พอใจ
“…...”
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นเพลงขอตัวกลับค่ะ” ประทานพรถอนหายใจหนักๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร เธอไม่เข้าใจ ว่าเขาลากเธอมาเพื่ออะไร ในเมื่อเขาสั่งให้ดาราภัสกลับบ้าน
“ใครสั่งให้กลับ” นภพงศ์มองคนตัวเล็กกว่าตาขวาง
“…..” ประทานพรกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาเหมือนเดิม เธอไม่เข้าใจว่านภพงศ์เป็นอะไรกับเธอนักหนา
ติ๊ง
เสียงเตือนข้อความดังขึ้น หญิงสาวหยิบกระเป๋าสะพายที่เธอวางไว้ข้างกายมาเปิด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ราคาไม่ถูกนักออกมาดูหน้าจอ พร้อมกับพิมพ์ตอบกลับไป
‘แก ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าพี่ฟ้าจะสั่งให้ฉันกลับ’
‘อือ ไม่เป็นไร’
‘นี่แกอยู่ไหน กลับถึงคอนโดหรือยัง’
‘อยู่ที่ผับเหมือนเดิม พี่ฟ้าลากฉันขึ้นมาที่ห้องทำงาน’
‘ห๊ะ…’
‘พี่แกเป็นบ้า’
‘เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอะ เอาเป็นว่าถ้าแกถึงคอนโดแกบอกฉันด้วยนะ ฉันเป็นห่วง’
‘อือ’
มือเล็กเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายตามเดิม ก่อนจะปรายตามองเจ้าของห้องที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ริมกระจก วงแขนเรียวยกขึ้นกอดอกให้ความอบอุ่นกับตัวเอง
นภพงศ์มองตามร่างหญิงสาวขบกรามแน่น เขาไม่พอใจกับการแต่งตัวของเธอ คนมองแทบทั้งผับ จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไร ร่างสูงลุกเอาเสื้อสูทไปคลุมไหล่ให้เธอ ประทานพรสะดุ้งสุดตัว
“กลับ”
ร่างสูงพูดสั้นๆก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนงง เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร
เมื่อมาถึงที่รถของเธอ มือใหญ่แบมือมาตรงหน้าเธอ ประทานพรเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจรถวางบนมือเขาอย่างเสียไม่ได้ เธอไม่เข้าใจว่นภพงศ์เป็นอะไรกับเธอนักหนา กับดาราภัสเขาไม่เห็นเป็นขนาดนี้ ทุกครั้งที่เธอออกมาเที่ยว เขาจะจ้องเธอราวกับจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ และสั่งให้ดาราภัสกลับบ้าน หรือให้คนไปส่งที่บ้าน แต่ตัวเขากลับเป็นคนมาส่งเธอด้วยตัวเองทุกครั้ง
ประทานพรขึ้นรถก่อนจะคาดเข็มขัดให้ตัวเอง ใบหน้าหวานหันมองออกไปนอกกระจกอย่างเคยชิน จะว่าเธอชิน ก็คงชิน กับการที่เขาทำตัวแปลก หรือจะว่าไม่ชิน ก็คงไม่ชิน เพราะเธอไม่เข้าใจ ว่าเขาเป็นอะไร
ด้วยความที่ทั้ง 2 ครอบครัวสนิทกัน เลยได้ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้ง รวมทั้งที่ลูกๆอย่างพวกเธอสนิทกันด้วย เลยทำให้ได้เจอกันบ่อย และเขาก็เป็นแบบนี้กับเธอตลอด ตั้งแต่เธอเริ่มโตเข้าสู่วัยรุ่น
ตอนประทานพรยังเด็กนภพงศ์ใจดีกับเธอมาก มากกว่ากันชนกพี่ชายแท้ๆของเธอด้วยซ้ำ รายนั้นชอบแกล้งเธอ ทะเลาะกับเธอตลอด แต่พอโตขึ้นเขากลายเป็นพี่ชายที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่กลับกัน คนที่ใจดีอบอุ่นกับเธอมากๆอย่างนภพงศ์ กลับเย็นชากับเธอ แถมยังคอยตามควบคุมเธอแทบทุกอย่าง บางครั้งก็ส่งคนของเขามาตามเฝ้าเธอเสียด้วยซ้ำ
เมื่อมาถึงลานจอดรถที่คอนโด ชายหนุ่มจอดไม่ไกลจากบริเวณหน้าประตูทางเข้าเท่าไหร่นัก ทั้งเขาและเธอนั่งกันท่ามกลางความเงียบอยู่สักพัก จนกระทั่งเขาถอนหายใจออกมา
“ขึ้นห้องไปซะ ถ้าคนของฉันรายงานว่าเธอออกไปไหนอีก เตรียมตัวย้ายกลับไปอยู่บ้านได้เลย” นภพงศ์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับสบตาคมของตัวเองกับดวงตากลมโตของหญิงสาวตรงหน้า ที่หันมามองเขาด้วยความไม่พอใจ หลังจากที่นั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทาง
“เฝ้าเพลงเสียยิ่งกว่าคุณพ่อหรือพี่กันย์เสียอีกนะคะ ถ้าไม่ใช่ว่าเราโตมาด้วยกัน เพลงคงคิดว่าพี่ฟ้าหวงเพลงเอาไว้เอง” ประทานพรบ่นชายหนุ่มร่างสูงให้เขาได้ยินอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถไป โดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีก
นภพงศ์มองร่างบางที่กำลังเข้าลิฟต์เพียงครู่ ก่อนจะแตะคันเร่งเคลื่อนรถคันหรูของประทานพรไปจอดยังที่ของมัน ส่วนตัวเขาเดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ห่างมากนัก แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
‘แก ฉันถึงคอนโดแล้วนะ’
‘ปลอดภัยดีใช่ไหมวะ’
‘อือ พี่แกขับมาส่ง’
‘พี่ฟ้าเนี่ยนะ มาส่งแก’
‘อือ ก็มาส่งทุกครั้งอะ ที่เขาสั่งให้แกกลับ ทำไมเหรอ’
‘อะ เปล่า ไม่มีอะไร พักผ่อนได้ละแก’
‘เค เจอกัน ไว้ฉันเข้าไปหาแม่ข้าวพร้อมคุณแม่’
‘เค’
เมื่ออ่านข้อความสุดท้ายที่ดาราภัสส่งมา ประทานพรก็วางโทรศัพท์ไว้ที่โซฟา แล้วเดินตรงเข้าห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมานอนเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาเหมือนเดิม ตอนนี้ช่วงปิดเทอมพอดี เธอมีเวลาได้พักผ่อนเยอะหน่อย เลยนอนดึกแบบไม่ต้องกลัวไปเรียนสาย
ปีนี้หญิงสาวอายุครบ 21 ปีแล้ว บิดาเลยไม่ได้เคร่งเครียดอะไรกับเธอมากนัก ต่างกับอีกคน กลับยิ่งบังคับกะเกณฑ์ชีวิตของเธอมากขึ้นทุกที ร่างบางพลิกคว่ำ ปล่อยมือเล็กที่ถือโทรศัพท์ห้อยลงกับพื้น พลางคิดอะไรเพลินๆ จนเวลาล่วงผ่านไปหลายชั่วโมงโดยไม่ทันรู้ตัว
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงกดรหัสที่ประตูห้องดังขึ้น ประทานพรไม่ได้สนใจมันมากนัก เพราะคนที่มีรหัสเข้าห้องของเธอได้ มีแค่ครอบครัวของเธอ กับครอบครัวของดาราภัส รวมทั้งตัวเธอเองและครอบครัว ก็มีรหัสเข้าห้องของดาราภัสเช่นกัน
“ทำไมยังไม่นอนอีก” ร่างบางสะดุ้งสุดตัว พลิกกายกลับขึ้นมานั่ง สีหน้าตกใจ
“พี่ฟ้า!!! เข้ามาทำไมคะ” เสียงหวานหวีดดังขึ้นอย่างลืมตัว มือเล็กดึงชายกระโปรงชุดนอนลงมาปิดต้นขาขาวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก ปกปิดตัวเองจากสายตาคม
“มาเช็ก ว่าได้หนีออกไปหรือเปล่า” สายตาคมตวัดมองกิริยาของหญิงสาวเพียงเล็กน้อย
“เห็นแล้วนี่คะว่าไม่ได้ออกไปไหน กลับออกไปได้แล้วค่ะ”
“เข้าห้องนอนไปซะ”
“คนที่ควรออกไปคือพี่นะ ไม่ใช่เพลง”
“ถ้าคิดว่ายังนั่งอยู่ แล้วตัวเธอจะปลอดภัยก็เชิญ”
“โอ๊ย ให้ตายเถอะ”
คนตัวเล็กอุทานออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้น คว้าโทรศัพท์ที่ตกพื้นตอนเธอตกใจ เดินสะบัดเข้าห้องนอนไป
นภพงศ์มองตามร่างหญิงสาวจนประตูห้องนอนถูกปิดลง ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา ตัวที่หญิงสาวเพิ่งลุกออกไป กลิ่นแป้งฝุ่นที่เธอใช้ยังหอมอยู่จางๆ เขานั่งสั่งงานลูกน้องผ่านโทรศัพท์อยู่สักพัก ก็เดินสำรวจห้องตามปกติที่เคยทำ ก่อนจะปรายตามองไปยังจุดที่เขาสั่งให้คนมาแอบติดกล้องวงจรปิดไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป
เช้าวันต่อมา นภพงศ์ลงมาวิ่งออกกำลังกายตั้งแต่เช้า ทั้งที่กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ค่อนคืน ร่างสูงใหญ่มาหยุดอยู่ที่ศาลากลางสวน ที่บิดามารดากำลังนั่งรับประทานมื้อเช้าอยู่
“ยัยพลอยล่ะครับ”
“ยังไม่ลงมาเลย ปิดเทอมแล้ว คงตื่นสายหน่อย” ฟางข้าวยิ้มให้บุตรชายน้อยๆกับความเข้มงวดของเขา
“ปิดเทอมหรือเพราะไปเที่ยวมาล่ะครับ”
“เอาน่ะ น้องโตแล้วนะลูก 21 ปีแล้วนะ น้องก็ต้องอยากเที่ยวเล่นบ้าง” ณดลส่ายหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ที่นภพงศ์นิสัยขี้หวงเหมือนเขาไม่มีผิด แถมดูเหมือนจะมากกว่าเขาด้วยซ้ำ
“…ครับ”
“วันนี้บ้านเรามีนัดไปบ้านนู้น พรุ่งนี้เราจะไปทะเลกัน 2-3 วัน ไปด้วยไหม”
“เดี๋ยวผมดูก่อนละกันครับแม่ ว่างานที่บริษัทเสร็จทันไหม”
“จ้ะ ตามใจลูกละกัน”
“งั้นผมขอตัว” ณดลกับฟางข้าวมองตามบุตรชายคนโตที่เดินกลับเข้าบ้าน สีหน้าอ่อนใจ
“อะไรมันจะนิ่งขรึมได้ขนาดนี้”
“เหมือนดลไง นิ่งๆ เงียบๆ แต่ปากว่ามือถึง”
“โถ่ข้าว ถ้ามันเป็นแบบนี้ อีกไม่นาน คงได้ยกสินสอดไปให้บ้านนู้นน่ะสิ”
“ก็แล้วยังไงคะ ทั้งข้าวทั้งลัลก็ตั้งใจกันแบบนั้นแต่แรกแล้วนี่คะ”
“แต่เด็กๆเพิ่งอายุ 21 เองนะ”
“ตอนข้าวท้อง ข้าวอายุมากกว่านี้แค่ปีเดียวค่ะ”
คนเป็นพ่ออย่างณดลก็ได้แต่กลอกตาไปมาอย่างขัดใจที่เถียงภรรยาไม่ได้ เพราะตัวเขาเองก็ทำภรรยาอย่างฟางข้าวท้องก่อนแต่งเช่นกัน เพียงแต่ตอนนั้นฟางข้าวเรียนจบแล้วเท่านั้นเอง
วันนี้ประทานพรไม่ออกไปไหน เพราะมารดาเรียกให้เธอกลับไปนอนที่บ้าน บอกว่าบ้านของนภพงศ์จะพากันมานอนที่บ้านของเธอ และเช้าพรุ่งนี้จะไปทะเลกัน ให้เธอเตรียมตัวจัดของให้เรียบร้อย
ร่างผอมบางที่สัดส่วนเต็มตึงพาตัวเองมานั่งจัดการมื้อเที่ยงอย่างเหม่อลอย ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอน หญิงสาวชอบแต่งตัวหลวมๆสบายๆ อำพรางรูปร่างของตัวเอง เธอจึงมักจะใส่ชุดนอน หรือเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น เวลาอยู่ที่คอนโด
ประทานพรนั่งละเลียดละเล็มมื้อเที่ยงไปเรื่อยๆ ก่อนจะเก็บล้างให้เรียบร้อย แล้วกลับเข้าห้องนอนไปจัดกระเป๋า เธอทิ้งตัวลงไปนอนกลิ้งบนเตียงรอเวลาอาบน้ำแต่งตัวก่อนออกไป
หญิงสาวปล่อยใจลอยไปเรื่อยๆ จนดวงตากลมโตเริ่มปิดลงจากความเย็นสบายของเครื่องปรับอากาศ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเตียงนอนยุบลง พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น
“ไม่เคยระวังตัวเลยนะ” ร่างสูงใหญ่ของนภพงศ์ท้าวมือลงกับที่นอน คร่อมร่างบางเอาไว้โดยไม่ได้คุกคามให้เธอตกใจ
“พี่ฟ้า!!!...เข้ามาในห้องเพลงอีกแล้ว นี่มันห้องส่วนตัวของเพลงนะ”
“แล้วไง ก็มีรหัส”
“โอ๊ย เพลงอยากจะบ้า คงต้องเปลี่ยนรหัสแล้วมั้ง”
“ถ้าคิดว่าทำแล้วฉันจะเข้ามาไม่ได้ก็ลองดู”
“พี่จะตามวุ่นวายอะไรกับเพลงนักหนาเนี่ย”
มือเล็กยกขึ้นผลักหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสะเทือนเลยแม้แต่น้อย แต่เขากลับจับข้อมือเล็กกดลงกับที่นอนแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าหวาน จนประทานพรหน้าเหวอกับสิ่งที่เขาทำ
“เดี๋ยวนี้กล้าเถียงจังนะ”
“…..พี่ฟ้า ปล่อยเพลง”
“หึ”
ประทานพรนอนนิ่ง เธอรู้นิสัยเขาดี ว่าเขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ เธอมองสบตาคมดุอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เขาจะขยับตัวผละออก แล้วปล่อยข้อมือเธอให้เป็นอิสระ
“ลุกไปเตรียมตัวซะ อ้อ ฉันลืมบอก กระโปรงเปิดถึงสะโพกแล้ว”
“ว้าย!!” มือเล็กรีบปัดชายกระโปรงลงปิดต้นขาหลังสิ้นเสียงทุ้ม แล้วรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำไป โดยมีเสียงหัวเราะเบาๆไล่ตามหลัง
- ผู้เขียน
