EPISODE6 หนูอยากจับพี่จัง
1823 คำ
เด็ดปีกวาโย
(No.1 Bad Guy)
EPISODE6 หนูอยากจับพี่จัง
“จับตาดูไว้ดี ๆ นะคะ อย่ากะพริบตาเชียว” ฉันหันมาเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะเดินควงแขนพี่วาโยลงไปยังฟลอร์ด้านล่าง โต้เถียงกับยัยพวกนั้นประสาทเสียสุด ๆ เลยแฮะ
“พอใจเธอแล้วสิ” เมื่อเดินพ้นสถานการณ์น่ารำคาญนั้นมาได้ คนที่แวะบาร์เครื่องดื่มก็พูดขึ้น ทำให้ฉันคลายเรียวแขนออกจากท่อนแขนเขา แน่นอนว่าโมนาพอใจ แต่ก็ไม่ได้ที่สุด
“ก็ดีกว่าพี่ไม่เล่นอะไรเลย ไม่งั้นหนูคงเบื่อแย่ ที่พาหนูมาด้วยเพราะอยากให้หนูบันเทิงกับสาว ๆ ของพี่ไม่ใช่รึไง” ฉันเอ่ยอย่างไม่ปิดบัง ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย แต่ว่าคนอย่างโมนามันเป็นพวกยอมไม่ได้ไงล่ะ
“เธอดูสนุกจะตาย จิกกัดกันเก่ง พี่ชอบดูเธอพยายามเอาตัวรอดนะ” เขาพึมพำเหมือนชม แล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์มาสองแก้ว เป็นของเขาแก้วหนึ่ง และของฉันแก้วหนึ่ง
“พี่ต้องขับรถยังจะแวะดื่มทำไม”
“ขอสักแก้ว ไหน ๆ ก็มาแล้ว” เขาพูดก่อนจะกระดกมันลงคอรวดเดียว ทำให้ฉันมองพี่วาโยนิ่ง ลำคอที่ปล่อยให้แอลกอฮอล์ไหลผ่านไปขยับขึ้นลงเบา ๆ พร้อมลูกกระเดือกนูนเด่น ดูเซ็กซี่ไม่หยอกเลยแฮะ
“ดื่มสิ” เมื่อเห็นว่าฉันไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบเขาจึงพูดขึ้น
“หนูไม่ชอบดื่ม เดี๋ยวไม่สวย” ฉันปฏิเสธเขา ทำให้พี่วาโยหรี่สายตามองมา ก่อนจะดันปลายนิ้วเรียว ๆ นั่นมาที่แก้วของฉัน
“แก้วเดียวไม่เมาหรอก จะได้กลับ ถือว่าพี่เลี้ยงเธอ” เขาว่า ทำให้ฉันเหลือบสายตาไปทางพี่บาร์เทนเดอร์สุดหล่อ
“แก้วนี้แรงไหมคะ” ฉันถามมือชง และเห็นเขาขยับยิ้มส่งมา
“ไม่นะครับ รสชาติทั่วไป สาว ๆ ดื่มได้”
“ลองดู...เธออาจจะชอบ” เขาพึมพำ แล้วพยักพเยิดหน้าให้ฉัน
“ถ้าหนูดื่มพี่จะกลับเลยใช่ไหม” ฉันถามย้ำ
“อืม เธอเล่นจนหมดสนุกแล้วนี่ วันนี้พี่เบื่อแล้ว” เขาว่า ทำให้ฉันยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นจิบ และพบว่ารสชาติมันก็ไม่ได้แย่จนกลืนไม่ลง ฉันเลยกลั้นใจดื่มมันลงคอ อย่างน้อยก็เพื่อที่เขาจะได้พาฉันกลับเสียที
ปึก!
แก้วเปล่าถูกวางลงตรงหน้า ทำให้พี่วาโยเลิกคิ้วเป็นเชิงว่าเอาอีกแก้วไหม แต่ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ
“หนูอยากกลับแล้วค่ะ ”
“งั้นกลับ” เขาเอ่ยแค่นั้น ก่อนจะเดินนำฉันออกมา ซึ่งระหว่างทางที่เดินมายังรถของเขา ฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบในท้องชอบกล หรือเป็นเพราะฉันยังไม่ได้กินข้าวเย็นนะ แต่ปกติฉันก็ไม่กินมื้อเย็นอยู่แล้วนี่นา
“คืนนี้พี่จะไปส่งเธอก่อน พรุ่งนี้เธอค่อยเอารถกลับ โอเคไหม”
“ก็ได้ค่ะ” ฉันรับคำ เพราะมันดึกแล้ว และคงจะเสียเวลามากถ้าต้องวนไปเอาสมศรี
“อือ แต่ตอนเช้าพี่จะมารับเธอ” พี่วาโยหันมาบอกอีกคำ ทำให้ฉันหรี่สายตามองหน้าหล่อเหลือร้ายของเขา ทำไมเขาถึงต้องเข้าหาฉันแบบนี้ด้วยล่ะ ที่จริงแค่เก็บค่าเสียหายก็น่าจะพอแล้วนี่นา และการเป็นเบ๊ก็ไม่เห็นจะต้องเทคแคร์รับส่งกัน หรือว่าเขามีจุดประสงค์อื่นกันนะ
“...”
“มองหน้าพี่ทำไม”
“ก็หน้าพี่มันมีแต่ความหล่อนี่นา” ฉันยอกย้อนกลบเกลื่อน แล้วเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ ต่อให้คน ๆ นี้จะเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าอันตรายแค่ไหน แต่คนอย่างโมนามีชีวิตทุกวันเพื่อท้าทายระบบนี่นา
“เชื่อเธอเลย” คนที่เข้ามานั่งประจำหลังพวงมาลัยบ่นออกมาราวเอือมถ้อยคำอวยไส้แตกของฉัน
[บันทึกพิเศษ: วาโย]
หลังจากขับรถมาได้ระยะหนึ่งผมก็รู้สึกว่ายัยตัวแสบข้าง ๆ เริ่มทำตัวอยู่ไม่สุขขึ้นมา เธอลูบไล้ฝ่ามือเล็กไปตามเนื้อตัว แล้วก็บ่นว่าร้อนออกมาเป็นระยะ เมื่อเห็นว่าเบื้องหน้าสัญญาณไฟจราจรขึ้นเป็นสีแดง ผมเลยหันมาถามเธอเสียหน่อยว่าเป็นอะไร
“ทำอะไร”
“หนูร้อนอะ ร้อนในท้อง ร้อนตามแขนขา หรือว่าหนูจะแพ้แอลกอฮอล์คะ แต่ว่าก็ไม่มีผื่นขึ้นนี่นา” เธอตอบมา และยังคงหาที่พึ่งอย่างเช่นการเอาหน้าใส ๆ นั่นไปอังกับช่องแอร์ นั่นทำให้ผมยื่นมือมาสัมผัสลงที่แขนเล็ก ๆ ของเธอ
“อ๊ะ! ทำอะไรของพี่น่ะ” โมนาถึงกับส่งเสียงร้องแปลก ๆ แถมยังสะดุ้งจนเกินเหตุ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังกล้าแตะตัวผมอยู่เลย
“เปล่า แค่จะจับดูว่าเธอตัวร้อนจริงไหม” ผมว่า ทำให้โมนามองจ้องหน้าผมนิ่ง ดวงตากลมโตที่มองมานั้นมันเหมือนคนกำลังชั่งใจอยู่
“นี่...” เธองึมงำ แล้วยื่นมือมาให้ผม “พี่ว่าหนูตัวร้อนไหม”
เธอถามมา และท่าทางของเธอที่กำลังทำอยู่นี้มันเหมือนเป็นการเชื้อเชิญกันอยู่เลย แต่ก็นั่นแหละ พอมันเป็นโมนาผมเลยไม่อิน
“ก็...” ผมพึมพำแล้วจับมือเธอดู ซึ่งมันก็ไม่เชิงว่าจะร้อนอะไรนัก
“อื้อ...พี่ไม่ต้องจับดีกว่า” เธอส่งเสียงครางเบา ๆ แล้วดึงมือกลับไปทั้งอย่างนั้น ก่อนจะหลุบสายตาหลบตาผม ร่างกายเล็ก ๆ ที่ขยับไปมาราวไม่สบายตัว ทำให้ผมชักจะสงสัยว่าเธอเป็นอะไรกันแน่
“ถ้าไม่เป็นไรก็นั่งเฉย ๆ” ผมบอกเธอ
“หนูนั่งไม่เฉยตรงไหน” เธอเถียง
“เธอเอาแต่ขยับไปมา เอาหน้าไปอังแอร์บังกระจกพี่”
“อ่อ! ขอโทษค่ะ แต่ว่า...หนูหิวน้ำจัง คอแห้งยังไงก็ไม่รู้ เราแวะร้านสะดวกซื้อได้ไหม แถวนี้มีร้านไหมนะ” เธอถามมา แล้วมองหาร้านสะดวกซื้อไปพลาง ทำให้ผมหันไปขยิบขวดน้ำที่หลังเบาะมาส่งให้เธอ
“เอานี่! พี่ยังไม่ได้กิน”
“อ่า...ขอบคุณค่ะ” โมนาที่เหมือนลังเล แต่สุดท้ายก็รับขวดน้ำไปเปิดดื่ม ซึ่งการดื่มที่ซัดอึก ๆ ราวกับคนคอแห้งมากขนาดนั้น ทำให้ผมได้แต่คุ้น ๆ อาการของมัน
“เธอยังร้อนวูบวาบอยู่ไหม”
“ร้อนค่ะ ดื่มน้ำไปตั้งครึ่งขวดแล้วแต่ก็ไม่สบายตัวแฮะ พี่รีบไปเถอะ หนู...อื้อ...หนูร้อนจัง” โมนาตอบมา ยิ่งพูดเสียงหวาน ๆ ของเธอก็ยิ่งอ้อแอ้ลงทุกขณะ ก่อนที่เธอจะหันมาช้อนสายตาหวานเยิ้มใส่ผม
ตืด...ตืด...ตืด...!
[ไวน์...กำลังโทรเข้า]
ยังไม่ทันได้ถามอะไรเธอต่อ ผมก็ต้องกดรับสายไอ้ไวน์ที่โทรเข้ามา ไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไรไหม
“ไงมึง” ผมทักแค่นั้น
[“น้องโมนาเป็นไงมั่ง”] คำถามของมันทำให้ผมขมวดคิ้วทันที
“พูดมาอย่าให้กูต้องถาม”
[“ตอนมึงลงไป ไอ้เจ๋งมันโทรไปหาพี่โอเว้ย มันเดาว่ามึงต้องแวะแดกเหล้าก่อนกลับ พวกกูเลยจัดของให้มึง”] ไอ้ไวน์เล่า ทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก ว่าแล้วเชียว กับอีแค่เหล้าแก้วเดียว ทำไมถึงทำให้โมนาดูเมาได้ขนาดนั้น ไอ้เพื่อนเวรแม่งเล่นผมแล้วไง
“กูไม่ได้ขอ” ผมตอบมัน ไม่จำเป็นเลยที่ต้องมอมเหล้าเธอ
[“กูก็ไม่ได้ให้มึงยุ่งกับน้องนี่หว่า ทำไมวะ หรือมึงอดใจไม่ไหวอยากเคี้ยวน้องจริง ๆ ฮั่นแน่! มึงทำเกินที่พวกกูขอแล้วนะ”] ไอ้ไวน์ทำเสียงล้อเลียนมา เพราะมันรู้ว่าผมไม่ชอบได้หญิงด้วยวิธีแบบนี้ไง และถ้อยคำท้ายประโยคนั้นมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าผมไม่ได้สนใจอะไรเธอ
“งั้นกูวาง” ผมตัดบทมันเสียงเซ็ง
[“เดี๋ยว! เหยื่อมาถึงปากแล้วนะเว้ย อยู่ที่มึงแล้วไอ้วา”] และไม่วายได้ยินมันเอ่ยทิ้งท้ายมาอย่างนั้น
‘เหยื่อ’ ที่ทำตัวไม่จริงใจ ผมไม่ชอบสักนิด
“ร้อนจัง...เมื่อไหร่จะไป ไฟเขียวแล้วค่ะ” เสียงอ้อน ๆ ของโมนาบอกมา ทำให้ผมวางโทรศัพท์ลง แล้วขับต่อไปทันที จากเมื่อตอนเย็นผมได้รู้แล้วว่าเธอพักอยู่ที่ไหน ซึ่งที่พักของเธอก็ไม่ได้ไกลจากคอนโดที่ผมอยู่นัก เรียกว่าทางเดียวกันเลยก็ว่าได้
“ดีขึ้นรึยัง” ผมหยั่งเชิงเธอ
“ยังค่ะ...พี่ไม่ร้อนเหรอ ทำไมหนูร้อนอยู่คนเดียวล่ะ” เสียงหวานถามมา ทำให้ผมเหลือบสายตามองคนที่เอาหน้าใส ๆ นั่นไปอังกับช่องแอร์อีกแล้ว ตอนนี้สีหน้าของเธอมันดูออกอาการมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยว่ะ
โมนาแค่เมาหรือพี่โอมันใส่ยาอะไรในเหล้าวะ ผมชักไม่แน่ใจ
“ร้อน...พี่วาโยหนูร้อนจัง” เสียงเธอพึมพำบอกมา แล้วยกมือพัดวีที่หน้าตัวเอง แต่แอร์ที่เปิดอยู่มันก็ค่อนข้างเย็นมากแล้วนะ
“จะถึงที่พักเธอแล้ว” ผมบอกเมื่อตีไฟเลี้ยวเข้ามายังลานจอดใต้คอนโดที่เธอพักอยู่ นั่นทำให้โมนาพยักหน้ารับ
“หนูเวียนหัวแฮะ พี่ช่วยยืนดูตอนหนูเดินเข้าไปได้ไหม”
เมื่อรถจอดสนิทเธอจึงหันมาถามเสียงอ้อน ทำให้ผมต้องชั่งใจอีกครั้ง เชื่อว่าถ้าเป็นเวลาปกติโมนาจะไม่ขออะไรแบบนี้แน่ เธอไหวไหมวะเนี่ย ไอ้เหี้ยเจ๋งแม่งหาภาระให้ผมชัด ๆ
“ไปส่งไหม” ผมถาม ตอนที่เธอเปิดประตูลงจากรถ
“อืม...ก็ได้ค่ะ” เธอตอบหลังชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้ผมตามลงไป แต่ทันทีที่ผมเดินมาใกล้ โมนาก็คว้ามือมาจับเสื้อแจ็คเก็ตผมไว้ ร่างกายนุ่มเอียงมาอิงกับตัวผม ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองสบตากัน
“หนูน่าจะมีไข้ หนูร้อน รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ หนู...ทำไมหนูอยากเอามือเข้าไปในเสื้อพี่จัง หรือว่าหนูแค่เมา แต่หนูอยากเอามือเข้าไปแฮะ”
โมนาพึมพำมั่วไปหมด แล้วสอดมือเข้ามาใต้เสื้อของผม สัมผัสของฝ่ามือเล็กนุ่มนิ่มที่ลูบไล้เบา ๆ แล้วบีบเคล้นไปตามลอนกล้ามท้องทำให้ผมกัดกรามแน่น ตรงนี้มันใช่ที่รึไงวะเนี่ย
[จบบันทึกพิเศษ: วาโย]
- ผู้เขียน
