ตอนที่ 5
1510 คำ
“แม่ งามซื้อข้าวมาให้แล้วนะจ๊ะ อยู่บนโต๊ะกินข้าวน่ะ”
หลังเลิกงานจากหน้าที่พนักงานทำความสะอาดในโรงพยาบาลแล้ว หล่อนก็รีบดั้นด้นออกไปซื้อข้าวมาให้แม่กับพ่อกิน ก่อนจะรีบเปลี่ยนชุดเป็นเด็กปั๊มออกไปทำงานที่ปั๊มน้ำมันที่อยู่ห่างจากบ้านไปราวสามสี่กิโลเมตร
“แล้วเงินค่าเหล้าของข้าล่ะ”
มณีคือแม่ของหล่อนที่ตอนนี้ก้าวมาหยุดตรงหน้าและแบมือขอเงินจากหล่อน แม่ทำแบบนี้ทุกวันไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้ว่าหล่อนจะขอร้องให้เลิกดื่มเหล้าสักแค่ไหนก็ตาม
“งามไม่มีหรอกแม่ เงินยังไม่ออก”
“เอ๊ะ นังลูกทรพีคนนี้นี่ ข้าขอเงินนิดหน่อยไปกินเหล้าไม่ได้หรือไง เอ็งจะหวงอะไรนักหนา”
หล่อนถูกแม่ตีแรงๆ ที่ต้นแขน แต่หล่อนไม่เจ็บเสียแล้วล่ะเพราะชาชินแล้ว
“เงินเดือนงามไม่ได้มากมายนะแม่ งามต้องเก็บเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน แม่ก็เลิกเหล้าเถอะนะ”
“กูไม่เลิก กูต้องกิน เวลากูไม่กินกูจะอารมณ์เสีย!”
สีหน้าของแม่ถมึงทึงน่ากลัว จ้องมองราวกับหล่อนเป็นศัตรูไม่มีผิด
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทรมานไหลซึมในดวงตาของหล่อน แต่หล่อนไม่ยอมให้มันไหลออกมาหรอก หล่อนต้องเข้มแข็ง หล่อนจะต้องสู้ ไม่มีทางยอมมีชีวิตแบบนางเอกนิยายน้ำเน่าเด็ดขาด
“งั้นแม่ก็อารมณ์เสียต่อไปเถอะ เพราะงามไม่มีจริงๆ งามไปทำงานละ โอ๊ย แม่ ปล่อยผมงามนะ”
ฝ่ามือของแม่ขยุ้มลงบนเส้นผมที่ขมวดมัดเอาไว้กลางศีรษะเต็มแรงจนหลุดลุ่ย
“เอาเงินมาก่อนสิ ร้อยเดียวก็ยังดี”
“ก็งามไม่มีนี่แม่ ปล่อยงามนะ”
งามระยับดิ้นรนจนหลุด ก่อนจะหันไปมองแม่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
มารดาเริ่มติดเหล้าตั้งแต่น้องสาวของหล่อนเสียชีวิตไปด้วยโรคท้องร่วงรุนแรงเมื่อห้าปีก่อน ท่านเสียใจมาก กินเหล้าย้อมใจทุกวัน กินจนติดและเลิกไม่ได้
“เอาเงินมาเดี๋ยวนี้!”
“แม่...งามไม่มีจริงๆ งามต้องไปทำงานแล้ว”
หล่อนจำต้องรีบเดินหนีแม่ออกมา เพราะขืนอยู่ต่อ แม่จะต้องอาละวาดมากยิ่งขึ้น แต่ก้าวออกมาเพียงไม่ถึงสามก้าว คำพูดต่อมาของแม่ก็ทำให้หล่อนชะงักงัน และหันกลับไปมองแทบไม่ทัน
“แม่...แม่พูดอะไรน่ะ?!”
“ถ้ามึงไม่เอาเงินมาให้กูหนึ่งร้อยบาท กูจะเดินไปให้รถชนตายเดี๋ยวนี้แหละ”
นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ใช้วิธีข่มขู่จะทำร้ายตัวเองกับหล่อน และแน่นอนว่าหล่อนตกใจมาก หล่อนต้องเดินกลับเข้าไปหาท่าน และพยายามที่จะพูดอย่างใจเย็นและใช้เหตุผล
“แม่อย่าทำแบบนี้นะ อย่าทำร้ายตัวเองเลย”
“เรื่องของกู ในเมื่อกูอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”
คราวนี้น้ำตาของหล่อนร่วงอาบแก้มจนได้
“ถ้าแม่ไม่อยู่ แล้วงามกับพ่อจะอยู่ยังไงล่ะ แม่ไม่รักงาม ไม่รักพ่อแล้วเหรอจ๊ะ”
แม่ของหล่อนเหมือนถูกผีสุราเข้าสิงไปเสียแล้ว “กูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้กูต้องการเหล้า มึงเอาเงินมา ถ้าไม่ให้ กูจะไปเดินให้รถชนเดี๋ยวนี้แหละ”
แม่ของหล่อนทำท่าจะกระโจนออกไปนอกบ้านจริงๆ หล่อนต้องรีบคว้าแขนเอาไว้
“นี่จ้ะแม่ เงิน...เงินที่แม่ต้องการ”
หล่อนหยิบเงินส่งให้แม่หนึ่งร้อยบาท แน่นอนว่าแม่ของหล่อนยิ้มร่าด้วยความดีใจราวกับเห็นทองคำ
“ก็แค่นี้ มึงจะไปไหนก็ไปเลย กูจะไปซื้อเหล้ากิน”
แล้วแม่ของหล่อนก็เดินโซซัดโซเชออกไปจากบ้าน หล่อนทำได้แค่ยืนมองด้วยความเสียใจเท่านั้น นี่ถ้าพ่อกลับมาจากทำงานก่อสร้างแล้วเห็นสภาพแม่แบบนี้ ก็คงเสียใจไม่น้อยไปกว่าหล่อนอย่างแน่นอน
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งให้กับตัวเอง
“ต้องสู้งาม...เธอต้องสู้ ต้องมีวันที่ดีสำหรับเธอสิ”
หล่อนบอกกับตัวเองว่าไม่ให้ท้อแท้ ก่อนกล้ำกลืนความทุกข์ทรมานเข้าไปในอก และรีบออกไปทำงานที่ปั๊มน้ำมัน
งามระงับเป่านกหวีดเรียกให้รถคันงามและแสนคุ้นตาเข้ามาจอดที่หน้าตู้จ่ายน้ำมัน ก่อนจะเดินไปวางป้ายเล็กๆ ที่หน้ารถ และมาหยุดที่หน้ากระจกรถที่เลื่อนลงต่ำจนสุด
“เติมน้ำมันเท่าไหร่คะ”
หล่อนมองเข้าไปในตัวรถก็เห็นเสี้ยวหน้าคมสันของไทเรลล์เข้าพอดี
นึกอยู่แล้วว่าทำไมรถคุ้นตาจัง...
แต่เขาไม่ได้มาคนเดียวนี่สิ เพราะมีแม่ผู้หญิงหน้าแฉล้มนั่งเคียงข้างมาด้วย หล่อนรู้สึกไม่พอใจ ไม่ชอบใจ และแปลบๆ ในอก ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์เลยสักนิด
“เต็มถังครับ” ไทเรลล์หันมาตอบ ก่อนจะเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย และเอ่ยถาม
“เธอทำงานที่ปั๊มนี้หรือ”
เขาพอจะรู้มาบ้างว่างามระยับทำงานอื่นหลังจากเลิกงานที่โรงพยาบาลของเขา แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะมาทำงานเป็นเด็กปั๊มที่นี่
“ค่ะ ขอตัวไปเติมน้ำมันก่อนนะคะ”
งามระยับยังไม่ทันเดินจากไปเลย เสียงดัดจริตของผู้หญิงหน้าตาที่สวยไม่มากและท่ายากก็คงไม่ได้เพราะอวบระยะสุดท้ายจนตัวแทบปริก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคนระดับพี่หมอจะรู้จักกับเด็กปั๊มต่ำๆ แบบนี้ด้วย”
อีอ้วนนนนน!!!
หล่อนตะโกนด่าในใจลั่นอก แต่จำต้องกัดฟันยิ้มเอาไว้ และเอียงหน้ากลับมาหา
“มีอะไรสงสัยหรือเปล่าคะคุณชบาแก้ว”
“ฉันไม่ได้ชื่อชบาแก้วย่ะ”
“ก็เห็นหุ่นคล้ายๆ กัน นึกว่าจะชื่อเดียวกันเสียอีก ขอตัวไปเติมน้ำมันก่อนนะคะ”
งามระยับหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเดินลอยหน้าลอยตาไปเอาหัวจ่ายน้ำมันใส่ตัวถังรถ
นิรมลทำหน้างง หันไปถามไทเรลล์เกี่ยวกับชื่อชบาแก้วด้วยความแคลงใจ
“คุณพี่หมอรู้จักชบาแก้วไหมคะ”
ไทเรลล์แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“ก็...รู้จักนะครับ”
“ชบาแก้วนี่เป็นนางในวรรณคดีเรื่องไหนเหรอคะ”
นิรมลติดแต่ซีรีส์เกาหลีจึงไม่รู้จักตัวละครไทยแม้แต่น้อย
“ไม่น่าจะมาจากวรรณคดีนะครับ”
“อ้าว งั้นคงเป็นนางเอกจากละครน้ำเน่าหลังข่าวใช่ไหมคะ” นิรมลยังไม่เข้าใจ
“เป็นนางเอกจากภาพยนตร์น่ะครับ คู่กับก้านกล้วย”
“เอ๋ ทำไมมลลี่ไม่เคยได้ยินมาก่อนล่ะคะ แล้วเรื่องนี้นางเอกสวยไหมคะ”
ไทเรลล์หลุดหัวเราะขบขันออกมาจนได้เพราะสะกดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ
“คุณพี่หมอหัวเราะแบบนี้ แสดงว่าต้องสวยมากแน่ๆ เลยใช่ไหมคะ”
“น้องมลลองเปิดหารูปในกูเกิล (Google) ดูนะ พี่ว่ารูปของชบาแก้วน่าจะเยอะอยู่”
นิรมลยิ้มกว้างเพราะเห็นด้วย “นั่นสิคะ มลลี่ก็ไม่ทันนึก คุณพี่หมอฉล้าดฉลาด เหมือนที่คุณป้าลินบอกเอาไว้ไม่มีผิดเลยค่ะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
นิรมลคือผู้หญิงที่มารดาจับใส่พานมาให้เขาเลือกอีกหนึ่งคนของสัปดาห์นี้
ชายหนุ่มลอบถอนหายใจออกมาแรงๆ ภาวนาให้ลูกเพื่อนมารดาและญาติโกโหติกาทั้งหลายหมดลงเสียที เขาจะได้ไม่ต้องมากระอักกระอ่วนใจแบบนี้
“ว้ายยยย กรี๊ดดดดดดดดด” จู่ๆ นิรมลก็กรีดร้องลั่นรถ จนแทบทุกคนในปั๊มหันมามองเป็นตาเดียวกัน คนที่นั่งใกล้หล่อนที่สุดจำต้องรีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรไปหรือครับน้องมล หรือว่าถูกงูกัด”
“ก็...ก็...”
นิรมลปากสั่นคอสั่น ยื่นโทรศัพท์มือถือที่มีรูปชบาแก้วให้ไทเรลล์ดู
“อีนังเด็กปั๊มชั้นต่ำนั่นหาว่ามลลี่เป็นช้างค่ะ คุณพี่หมอ”
ไทเรลล์แทบจะซ่อนรอยยิ้มขบขันเอาไว้ไม่มิด แต่ก็พยายามที่จะห้ามปราม
“เขาคงไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นหรอกครับ น้องมลใจเย็นๆ เถอะครับ”
“มลลี่ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วค่ะ แบบนี้ต้องตบ!”
ซาวน์เอฟเฟกต์เสียงช้างร้องดังระงมลั่นปั๊ม เมื่อร่างของนิรมลก้าวลงไปจากรถและเดินตรงไปหางามระยับ
“ซวยแล้วไง!” ไทเรลล์กระโดดลงจากรถตามไปทันที เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องเกิดราวขึ้น
“อีคนชั้นต่ำ นี่แกมาด่าหาว่าฉันเป็นช้างเหรอ!”
งามระยับที่กำลังปิดฝาน้ำมันที่ตัวถังรถยนต์อยู่หันมามอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
- ผู้เขียน
