EP.21
สายน้ำแม่ระมิงหรือลำน้ำปิง สายเลือดเส้นใหญ่ของชาวบ้านนาป่าเขาพัดเอื่อยๆ ลงสู่เมืองใต้ สองฟากฝั่งเต็มไปด้วยป่าเขาลำเนาไพรอันมืดครึ้ม เรือหางยาวสองลำลอยละล่องมาตามสายน้ำ ถูกพายด้วยชายร่างบึกบึนสี่คนกำลังพุ้ยน้ำด้วยแรงที่ไม่ลดหย่อน เรือลำหน้าเป็นเรือลำเล็กกว่าลำหลัง มีกูบช่วยบังแดดบังฝน ในนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทางน่าเกรงขามนั่งอยู่ พยายามมองหาจุดสังเกตเพื่อจะจอดเรือ เมื่อขณะนี้เข้าสู่เขตเวียงหริภุญไชยแล้ว
เรือลำหลังเป็นเรือหางยาวมีกูบหรือเพิงถูกตกแต่งขึ้นอย่างหยาบๆ ภายในเรือลำนั้นมีหญิงสาวร่างแฉล่มนั่งพับเพียบอยู่ข้างใน ใบหน้าที่สวยสดใสบัดนี้กลับหมองเศร้า ขอบตาคล้ำเพราะผ่านการร้องไห้มานานแทบจะไม่มีน้ำตา
ข้างๆ มีนางพี่เลี้ยงคอยปลอบโยนอย่างห่วงใย
“เจ้านางเจ้า อย่าโศกอย่าเศร้าไปเลยเน้อเจ้า เรื่องราวมันก็ผ่านพ้นมาแล้ว”
“เจ้าจะหื้อเฮาทำอย่างใด ในเมื่อเจ้าราชบุตรบ่เคยเห็นความดีของเฮาเ
