เซียวอวิ๋นหันไปบอกสาวใช้ให้ยกเก้าอี้มา กล่าวอย่างอารมณ์ดี “ดูเถิด ฉางเอ๋อร์เห็นท่านอาทั้งสองเดินเข้ามายิ่งหัวเราะชอบใจเลยเชียว”
เด็กน้อยหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าเดิมจริงๆ มือขาวๆ กลมๆ ยกขึ้นทำท่าไขว่คว้ากลางอากาศยุกยิก จิวซินเห็นแล้วใจอ่อนยวบ พลันนึกถึงภาพหนึ่งขึ้นมา หากนางแต่งงานก็คงจะได้มีเจ้าตัวเล็กเช่นนี้เหมือนกัน พริบตานั้น นางจึงฉุกคิดได้ว่าไม่ควรหนีแล้ว กลับไปแต่งงานดีกว่าไหม?
คนทั้งหมดล้อมวงหยอกเย้าเด็กน้อยและพูดคุยกันฉันครอบครัว กระทั่งมื้อเย็นมาเยือนก็กินข้าวร่วมกัน
ครั้นสิ้นสุดมื้ออาหาร ลู่ซินฉีก็ขอตัวทุกคนกลับไปทำงานอย่างกระปรี้กระเปร่า ท่าทางกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
เดิมทีจิวซินกับลู่ชิงไม่ทันคิดสงสัยอันใด แต่เมื่อหันมาสังเกตเห็นสีหน้าพี่สะใภ้ที่เปลี่ยนไปจากแย้มยิ้มเป็นเย็นชาก็ลอบขมวดคิ้ว
พวกนางทั้งหมดล้วนคุ้นเคยกันดี การเปิดปากถามหรือพูดคุยเปิดเผยตามประสาอิสตรีจึงทำได้เลยม
