องค์หญิงห้าเบิกตาอ้าปากอย่างตกตะลึง “จ่ะ จริงหรือเพคะ?”
คำตอบคือการพยักหน้ายกยิ้มอบอุ่น ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววอิ่มเอมอ่อนโยน มิได้เย็นชาเฉกยามปกติ
เห็นได้ชัดว่าคือการเต็มใจ หาใช่ถูกพระบิดาบีบบังคับไม่!
“ตั้งแต่เมื่อใด? หม่อมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” สาวน้อยละล่ำละลักถามอย่างไม่เชื่อหู ยิ่งไม่เชื่อสายตาที่มองเห็น
“พี่สี่ พระองค์กำลังทำหม่อมฉันตกใจแล้ว”
จ้าวหนิงหลงยกนิ้วเคาะจมูกเล็กๆ องค์หญิงห้าอย่างเอ็นดู
“ว่าที่พี่สะใภ้คนนี้นิสัยเหมือนเจ้ายิ่ง”
“จริงหรือเพคะ?” ดวงตาองค์หญิงห้าเป็นประกาย ตื่นเต้นมาก “หม่อมฉันอยากเจอพี่สะใภ้”
“อืม...หลังแต่ง ข้าจะพานางมาพบเจ้า”
“ดีเพคะ เยี่ยมไปเลย หากพี่สี่ไม่พามา หม่อมฉันจะไปหาเอง”
“เจ้าจะไปชักจูงนางให้ซุกซนอันใดไม่ทราบ?”
“หืม? เปล่านะเพคะ พี่สี่ปรักปรำผู้อื่น”
“ระหว่างนางกับเจ้า พี่สี่ไม่รู้ควรห่วงใครดี”
“อา...ยิ่งพูดแบบนี้ หม่อมฉ
