ช่วงเช้าวันถัดมาหลังจากเก็บที่นอนหมอนมุ้งเรียบร้อย ตาคมกริบก็มองไปยังมุ้งข้าง ๆ เห็นร่างเล็กยังคงหลับอยู่ จึงลุกจากที่นอนเดินตรงไปยังประตูห้องแล้วเปิดออกไป
ก่อนจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นหลานชายและลูกศิษย์ของตนนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้อง
“รู้ตัวว่าผิดก็มากันแต่เช้าเลยนะพวกมึง”
“ผมขอโทษครับอาจารย์”
ก้านพูดจบก็คลานเข้าไปกอดขาอาจารย์ของตนเมื่อรู้สึกผิดมาก เมื่อไม้เห็นแบบนั้นก็รีบคลานตามเพื่อนไป เหลือเพียงนะโมที่นั่งมองอยู่เพราะไม่รู้จะกอดขาไหนของน้าชายตน เนื่องจากตอนนี้เหลือเพียงขาที่สามเท่านั้น จึงจะคลานเข้าไปหาทว่าถูกมือหนาดันหัวไว้ก่อน แล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ไปเลยพวกมึง ไปทำความสะอาดวัดพระทองคำ จะได้เข็ดหลาบบ้าง”
“ได้ครับ”
สิ้นเสียงทุ้มก้านกับไม้ก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที เหลือนะโมที่นั่งอยู่เสจึงหันไปมองหน้าหลานชายก่อนที่อีกคนจะเอ่ยถาม
“มื้อคืนเอื้อยแก้วตาได้นอนนำเจ้าบ่?”
