เรือนกายเฉิดฉายก้าวเดินด้วยกิริยาสง่างามตรงไปยังเก้าอี้กลางห้องใหญ่ที่แน่นอนขนาดหลิงหนี่ว์เอ๋อร์นั้นยังไม่บังอาจกล้าหาญไปนั่ง เพราะมันคือเก้าอี้ของหยวนเยี่ยเจา แต่ผู้ใดจะใส่ใจกัน นางคิดจะหย่าขาดปลดสวามีไม่เอาไหนเช่นเขาทิ้งอยู่แล้ว กับอีกสิ่งนางพอจะทราบบางสิ่งบางอย่างมา ดังนั้น ‘เกรงใจ’ เขาคำนี้สะกดเช่นไรก็คล้ายจะหลงลืมไปหมดแล้ว อาจนับจากนางทราบความจริงว่าบุรุษชั่วผู้นั้นเขาหลอกลวงนาง ไร้ความเมตตา รักใคร่สักนิดก็ไม่มี คิดไว้หน้าสกุลอี้ยิ่งไม่มี แล้วนางจะเกรงใจคนเช่นนั้นไปด้วยเหตุอันใดเล่า
…สารเลวมานางก็ร้ายตอบแทนนับว่าเสมอกัน คำว่า ‘เกินไป’ จึงไม่มีในหัวของอี้หลานฮวาอีกต่อไป!!!...
“น้องสาว…” อี้หลานฮวานั่งยกเท้าไขว่ห้างราวกับ ‘นางพญา’ มือข้างหนึ่งนั้นยกเท้าคางตนเองเอาไว้ ส่วนอีมือนั้นก็ยื่นออกไปลูบไล้ใบหน้าซีดเซียวของหลิงหนี่ว์เอ๋อร์ ลูบไล้ไปมาชั่วครู่สาวน้อยก็ลูบลงไปบีบที่สองข้างแก้มซี
