“พี่นิสัยไม่ดีเลยรู้ตัวรึเปล่า” ฉันค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในลิฟต์ แล้วก็ กระเถิบไปยืนห่างออกไปคนละมุม แม้ในนี้จะแคบก็เถอะ
“ยังไงที่เรียกว่านิสัยไม่ดีละ?” ผู้ชายตรงหน้านี้ช่างเล่ห์เหลี่ยมเยอะเสียจริง ยืนหันมามองด้วยสีหน้ากวนนิดหน่อย...
“สิ่งที่พี่กำลังทำอยู่นี่ละ ที่เรียกว่านิสัยไม่ดีเอาซะเลย”
“ทำไม? มันกวนหัวใจเธอมากเหรอ... ว่าแต่ว่า..เมื่อกี้เหมือนอาการเธอจะกำเริบรึเปล่า..ใจเต้นแรงนะ~”
ถึงแม้หน้าตาจะดูว่าเป็นห่วงเป็นใยซะเหลือเกินแต่ฉันรู้ได้ว่ามันแค่การแกล้งหยอกกันของผู้ชายคนนี้เท่านั้น อย่างนี้เขาเรียกว่าพวกเจนสนามถูกมะ?
“ช..ใช่ พราวแค่รู้สึก...เอ่อ..แพนิคกะทันหัน”
“รู้แบบนี้แล้ว...ต่อไปนี้ห้ามมาใกล้พราวมากเกินความจำเป็นเข้าใจไหมคะ?”
“…?...” พี่เขายักคิ้วให้ 1 ที นี่ยั่วกันจริง ๆ ถูกมะ!
“...เข้าใจใช่ไหมคะพี่แทนคุณ!!!”
“....”
ติ๊ง! โชคดีนะที่ถึงชั้นพอดี
“รีบ ๆ ออกไปซิคะ”
“หึหึ” หน้า
